ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 733

เมื่อพูดจบ ทางปลายสาย ก็ไม่มีเสียงใดๆ ได้ยินเพียงแต่ เสียงของคลื่นกระแสไฟฟ้า ฟังแล้วทำให้คันหัวไปหมด

ไพบูลย์รู้ตัวอีกที......กลืนน้ำลาย

แย่แล้ว เมื่อกี้พูดติดลมไปหน่อย จนลืมไปเลยว่านี่เป็นตาเถ้าที่มือเปื้อนเลือดเต็มไปหมด

“คุณท่าน คือว่า......”

“แปะ!”

สายโทรศัพท์ ถูกวางไปทั้งแบบนั้น

ไพบูลย์ “......”

จบเห่แล้ว......

——

เมื่อเส้นหมี่กลับมาถึงยังที่พัก หาตัวดลธีพบแล้ว ทั้งคู่เองก็วิตกกังวลทั้งวัน

และดลธีเอง ก็จับตาดูทางโรงพยาบาลอยู่24ชั่วโมง

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจคือ วันนี้ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆในโรงพยาบาลเลย ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่เห็นแม้แต่เงาไชยันต์เลย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงยังไม่มา?”

“......ช่างเขาเถอะ ไม่มาก็ดีแล้ว เราสังเกตการณ์อย่างเงียบๆต่อไปก่อน”

ดลธีเห็นดังนั้น ก็ทำได้แค่ปลอบใจ

เส้นหมี่เองก็คิดว่าคงต้องเป็นแบบนี้ ขณะนี้ เช้าวันที่สอง เธอไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แล้วยังตรงดิ่งไปที่แผนกศัลยกรรม

“หมอคิตตี้ อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เอ๊ะ? ทำไมประวัติคนไข้ที่ห้องพักผู้ป่วยของคุณแสนรักถึงหายไปล่ะ?”

เส้นหมี่ที่มาถึงห้องทำงานของแพทย์ เพื่อมาเอาเอกสารผู้ป่วยที่ส่งมอบ พบว่าไม่มีเอกสารใบสั่งยาของแสนรักในวันนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

มีหมอคนหนึ่งหันหน้าไปหาเธอ “ใช่แล้ว เขาออกโรงพยาบาลวันนี้”

“อะไรนะ?”

เส้นหมี่ราวกับถูกฟ้าผ่าลง!

ออกจากโรงพยาบาล?

ชายคนนั้นจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว?!

เธอลนลาน แทบจะไม่ได้ดูเอกสารที่อยู่ในมือเลย เธอวางลงบนโต๊ะ แล้วออกจากห้องทำงานของแพทย์ วิ่งไปที่ห้องพักผู้ป่วยนั้น

และแล้ว เมื่อเธอมาถึง ห้องพักผู้ป่วยถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว และผู้ชายที่ปกติจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในตอนนี้ ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว

แสนรัก

ทันใดนั้น ความหวาดกลัวที่ล้นหลามก็เข้าครอบงำ หัวใจของเธอ ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างกรีด เธอเจ็บจนตาแดงน้ำตาคลอ

เรียกว่าทันทีทันใดเลย เธอรีบก้าวเท้าตามลงไป

ไม่นะ เธอจะไม่ยอมให้เขาหายไปต่อหน้าต่อหน้าอีกแล้ว

เขาเป็นคนของเธอนะ

เธอเดินทางมาแสนไกล นำร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลนี้มา ก็เพื่อมาตามหาเขา ได้อยู่ด้วยกัน ไม่จากกันไปไหนอีก

เส้นหมี่เหมือนกับคนบ้า ตลอดทั้งทางวิ่งด้วยความรวดเร็วลงจากอาคาร

สุดท้าย เมื่อเธอมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล กลับพบว่า หน้าประตูใหญ่ที่คึกคัก รถเยอะมาก คน ก็ไม่น้อย