ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 737

“คุณเป็นหมอที่แสนรักพามาใช่ไหม”

ในขณะเดียวกัน ม็อกโกที่เข้ามาก็กำลังวัดดูหญิงสาวที่มาปรากฏอยู่เบื้องหน้าอย่างกะทันหันนี้ เมื่อเห็นว่าเธอสวมใส่ถุงมือปลอดเชื้ออยู่ อีกทั้งดวงตาสุกใสทั้งสองข้างก็มองมาที่เขาอย่างสงสัย เขาจึงทายสถานะของเธอออกมา

ที่เดอะวิวซีนี้ ไม่มีใครไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

เส้นหมี่จึงพยักหน้า：“ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะคุณคือ?”

ม็อกโกจึงแนะนำตัวเองออกมา：“ม็อกโก พี่ชายของแสนรัก”

เส้นหมี่：“……”

ทันใดเบิกตาทั้งสองกว้างขึ้นมา มองไปที่คนคนนี้ที่ได้ยินมาแล้วหลายครั้ง แต่เวลานี้ถือว่าได้พบตัวจริงแล้ว เซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก！

ที่แท้ เขาก็คือม็อกโก！

สำหรับม็อกโกคนนี้ ภายในใจของเส้นหมี่มีความซับซ้อนอยู่ เธอรู้จักมาตลอด เขาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของแสนรัก แต่ว่า เธอก็รู้ว่า การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของตระกูลพวกเขา ทั้งหมดนี้ ก็เพราะคนคนนี้ที่เป็นต้นเหตุในตอนนั้นไม่ใช่เหรอ

ถ้าตอนนั้นเขาไม่บังคับพาตัวภารานินไป ก็เป็นไปได้ว่าภารานินอาจจะยังไม่ตาย

ถ้าภารานินไม่ตาย งั้นแสนรักก็จะไม่ทำอะไรสุดโต่งแบบนี้ เขาเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง ถ้าไม่ถูกความเคียดแค้นเข้าครอบงำละก็ เขาไม่มีทางเลือกวิธีที่โหดร้ายแบบนั้นมาทำลายคนบ้าคลั่งอย่างวุฒิพลคนนั้นลงไปด้วยกัน

แววตาของเส้นหมี่เย็นชาลงแล้ว

“ที่แท้เป็นคุณชายใหญ่นี่เอง ขอโทษด้วยนะคะ ฉันพึ่งจะมีที่นี่ จึงไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร”

“……”

ม็อกโกขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าหมอสาวคนนี้เย็นชาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ภายในใจรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา

แต่ว่า ด้วยการถูกอบรมมาอย่างผู้ดี ทำให้เขาต้องเก็บเอาไว้และถามออกไปต่อ：“ไม่เป็นไร ใช่แล้ว คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แสนรักล่ะ”

“เขาอยู่ที่ตึกใหญ่ทางด้านโน้น ฉันมาจัดการห้องรักษา......หลังจากนั้น ที่นี่ของพวกคุณกว้างใหญ่เหลือเกิน ฉันเดินวนจนมึนไปหมดแล้ว หาทางกลับไม่เจอค่ะ”

เส้นหมี่รู้สึกเขินอายขึ้นมาเกาหัวเบาๆ

ความลำบากใจในก่อนหน้านี้ เรื่องอื่นอย่าพึ่งสนใจก่อน จัดการให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

ม็อกโกได้ยินแล้ว ปรากฏว่าหางตากระตุกขึ้นมา！

หลงทาง?

โตขนาดนี้แล้ว ยังหลงทางได้?

เขารู้สึกว่าทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา เพราะว่าเดอะวิวซีที่นี่นั้น แม้ว่าจะค่อนข้างกว้าง แต่เรื่องหลงทางเรื่องนี้ อย่างน้อย ลูกชายที่พึ่งจะเจ็ดขวบของคุณสี่ของตระกูลเทวเทพมาที่นี่ ก็ยังไม่เคยหลงทาง

ม็อกโกกลั้นยิ้มเอาไว้ ได้เพียงแต่พยักหน้า：“ใช่ครับ เดิมทีที่นี่เป็นสถานที่ที่ใช้ต้อนรับเหล่าทหารที่มาจากที่อื่น อาจจะกว้างใหญ่ไปสักหน่อย งั้นคุณเดินมากับผมเถอะ ผมจะพาคุณกลับไปเอง”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ

ตอนนี้ ทั้งสองเดินมาในเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าทางทิศตะวันตก พูดคุยกันบ้างเป็นช่วงๆอย่างไม่ได้ตั้งใจนัก กลับไปยังตึกใหญ่ด้านโน้นด้วยกัน

“ที่แท้คุณหมอสวยใสเป็นนักเรียนของผู้อำนวยการไพบูลย์นี่เอง ผมถึงว่าทำไมถึงได้ถูกส่งตัวมาให้ดูแลแสนรัก”