ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 761

แสนรัก : “........”

ในวินาทีนั้น เขากัดฟันกรอดจนเกิดเสียงดังเอี๊ยด แทบทนไม่ได้ที่จะจับตัวผู้หญิงคนนี้โยนออกไปทันที!

คือเขาเสียสติไปแล้วหรือเปล่า ถึงยอมตกลงให้เธอเข้ามา

เขาปิดประตูห้องเสียงดัง “ปัง” กระโดดขาเดียวไปยังโต๊ะเล็กๆด้านหน้าแล้วนำสมุดโน้ตที่วางอยู่ด้านบนโยนเข้าไปในลิ้นชักอย่างจัง

นั่นคือสมุดโน้ตที่บันทึกข้อมูลสำคัญเอาไว้มากมาย มีทั้งภาพบุคคล ยังมีสูตรเคมี เยอะแยะมากมาย ซึ่งบันทึกไว้เป็นเวลานานมากแล้ว และหน้าสุดท้ายเป็นแผนที่ห่วงโซ่เงินทุน ที่เขาวาดเอาไว้เมื่อเช้าวันนี้

เส้นหมี่รอเพียงแค่สิบนาทีก็ขึ้นมาแล้ว

“แสน....”

“ตึง”

ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง หลังจากสิ้นเสียงดังลั่น ประตูทั้งบานก็ถูกผู้ชายคนนี้เปิดออกมาเสียงดังปึงปัง

เส้นหมี่ทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลายลงคอ หัวเราะแห้งๆ : “เหอะๆ คุณแสนรัก เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ? งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

เธอเหมือนกับสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งจริงๆ ที่ต้องคอยแกล้งทำดีเอาใจเขา

รู้ไหมว่า สีหน้าอารมณ์ของเขาในนาทีนี้ ดูเหมือนกับจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

แต่ โชคดีก็คือ ไม่รู้ว่ารำคาญกับการรบกวนของเธอหรือเปล่า สุดท้ายผู้ชายคนนี้จึงยอมนั่งบนรถเข็นและยอมลงไปพร้อมกับเธอ

ดังนั้นในไม่กี่นาทีต่อมา พวกคนใช้ของเดอะวิวซีที่คอยยืนดูเรื่องราวทั้งหมด หลังจากที่เห็นพวกเขาลงมาข้างล่างแล้ว ก็นับถือเส้นหมี่ราวกับก้มกราบเบญจางคประดิษฐ์ สายตาต้อนรับเธอราวกับว่าเธอดั่งเป็นเทพเจ้า

เส้นหมี่เข็นคนคนนี้ไปยังห้องรักษาที่เธอจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“คุณแสนรักคะ วันนี้พวกเราจะทำคลื่นสมองให้กับคุณ โอเคไหมคะ?”

ภายในห้องรักษาที่ตกแต่งอย่างตระการตา เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์และอุปกรณ์ทดสอบต่างๆ อย่างครบครัน ในตอนนั้นที่ไพบูลย์ให้เขาออกจากโรงพยาบาล ไชยันต์ก็บอกเขาจัดเตรียมสิ่งเหล่านี้เอาไว้ให้พร้อม

แสนรักนอนลงไปด้วยสีหน้าอันไร้อารมณ์

นี่คือเรื่องน่าแปลกเรื่องหนึ่ง ทั้ง ๆ ตอนที่เขาอยู่ในห้อง โมโหอาละวาดใส่เธอขนาดนั้น แต่หลังจากที่มาถึงที่นี่ กลับไม่มีการขัดขืนใดๆ

เส้นหมี่เห็นเข้า ทันใดนั้นก็รู้สึกดีใจ

เธอสวมเสื้อกาวน์ หลังจากที่เข้ามานำเอาอุปกรณ์ยึดแน่นไว้กับศีรษะของเขาแล้ว เธอจึงก้มลง จู่ ๆ ก็ยื่นนิ้วหนึ่งนิ้วออกมาอยู่เหนือระดับสายตาของเขา

“คุณแสนรัก คุณลองดูที่นิ้วมือของฉันสิ?”

“……”

สายตาแสนเย็นชาทั้งคู่นั้น ในนัยน์ตาอันมืดมิดของสระน้ำอันเย็นยะเยือกก็จ้องมองออกไปอย่างนั้น

เส้นหมี่กลั้นหายใจเอาไว้ชั่วครู่ และค่อยๆแอบกดนาฬิกาพกที่อยู่ในกระเป๋า

“ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก...”

มันเสียงหนึ่งที่มีจังหวะเป็นอย่างมาก ราวกับว่ามันดังมาจากป่าอันแสนไกล เงียบและอยู่ไกลแสนไกล

ม่านตาของแสนรักก็ค่อยๆ ปิดลง

เส้นหมี่มองเห็นอย่างชัดเจน ทันใดนั้นก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เธอรีบหมุนตัวกลับทันที มองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเครื่องสแกนคลื่นสมอง