ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 764

สุดท้ายแสนรักก็หมดสติสลบไป และถูกส่งตัวกลับไป

เส้นหมี่ก็ติดตามไปด้วย

“คุณปู่ ดูสิครับ เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ผมบอกแล้วว่า รักเขาไม่ใช่คนที่ได้รับการฝึกซ้อมมาตั้งแต่เด็กๆ เขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ในช่วงปีแรกๆ เพื่อทำการรักษาโรคของเขา ธนากรก็ให้เขาไปรักษาอยู่ที่สวิส อยู่ตลอด สภาพร่างกายแบบนี้ ปู่ให้เขาฝึกซ้อมหนักขนาดนี้ นั่นไม่เท่ากับแลกด้วยชีวิตเขาเหรอครับ?”

ม็อกโกเห็นคนคนนี้ถูกส่งตัวกลับไปแล้ว ก็บ่นพึมพำกับไชยันต์ขึ้นมาอีกครั้ง

อีกทั้ง ครั้งนี้เพื่อให้เขาล้มเลิกความคิดนี้ออกไป เขายังจงใจย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามา และนั่งลงด้านข้างของนายท่าน วางแผนจะทำสงครามแบบยืดเยื้อ

ไชยันต์จ้องเขม็งไปที่เขา!

“แกช่วยมันพูดขนาดนี้ ไม่กลัวว่าเขาฟื้นแล้วจะคิดบัญชีกับแกเหรอ?”

“……”

ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับ

เพียงแค่ประโยคนี้ ชายหนุ่มที่เดิมทีพยายามอ้อนวอนเพื่อน้องชายอย่างสุดความสามารถ ก็เหมือนโดนอะไรบางอย่างแทงเข้าอย่างจัง จุกอยู่อย่างนั้นจนแทบพูดออะไรไม่ออกเลยทีเดียว

กลัวสิ ทำไมจะไม่กลัวล่ะ?

ตอนนั้นที่เขาเพิ่งจะรู้สึกตัว ก็ไม่กล้าแม้แต่จะไปเยี่ยมเขาที่เขาภูตา

ดวงตาของม็อกโกมัวหมองลง สักพัก ก็ได้ยินเขาพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา : “คิดก็คิดสิครับ เดิมทีสิ่งเหล่านั้นก็เป็นผมที่ติดค้างต่อเขาไว้”

ไชยันต์ : “.......”

มองดูหลานชายคนโตด้วยอารมณ์สับสนยิ่งนัก ชั่วครู่นั้นเขาก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี?

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ไชยันต์ออกมาจาก เดอะวิวซี และ รองผู้นำข้างกายถามว่า “นายท่าน ท่านรู้สึกผิดหวังกับคำพูดเมื่อสักครู่ของคุณชายม็อกโกไหมครับ?”

ไชยันต์ถอนหายใจ : “นิสัยของเขา ยังคงอ่อนโยนจนเกินไป”

“ใช่ครับ คุณชายม็อกโกก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร แล้วแบบนี้ไม่ดีเหรอครับ?”

“คนธรรมดา แน่นอนว่าดี แต่เขาเป็นทายาทสืบทอดตระกูล ในอนาคตของตระกูลเทวเทพ ถ้าหากจะใจดีอยู่แบบนี้ ในเมืองหลวงที่สถานการณ์ไม่อาจคาดเดาอะไรได้อย่างนี้ ทุกที่เต็มไปด้วยศัตรูและอันตรายรอบด้าน ก็ถือว่าไม่ใช่เป็นเรื่องที่ดีนัก”

ไชยันต์พูดความคิดที่แท้จริงที่แอบซ่อนไว้ในใจออกมาต่อหน้ารองผู้นำของตัวเอง

ม็อกโกเป็นคนซื่อสัตย์ซื่อตรงมากจริงๆ

สมัยนั้น ตอนที่เขาเลือกทายาทสืบทอดตระกูล ก็ลังเลอยู่เป็นเวลานานมาก แต่สุดท้ายเพราะว่าไม่มีตัวเลือกอื่นที่เหมาะสมกว่านี้ เขาก็ทำได้เพียงแค่เลือกเขาเท่านั้น

รองผู้นำมองเขาทีหนึ่ง ชั่วครู่ จึงถามประโยคหนึ่งขึ้นอย่างลังเลใจ : “งั้น... นายท่านคิดว่าคุณชายเล็กที่กลับมาคราวนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ถ้าจะพูดถึงเรื่องนิสัยใจคอ เหมือนเขาจะเหมาะสมนะครับ”

“……”

ผ่านไปหลายวินาที ถึงจะได้ยินนายท่านที่เดินมือไขว้หลังแล้วเดินไปข้างหน้าพูดอย่างเย็นชาว่า : “มัน? ยังเร็วเกินไป!”

รองผู้นำ: “........”