ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 766

“……”

อบอุ่นหอมละมุนนุ่มนวลมากจริงๆ

หลังจากที่แสนรักตกสู่อ้อมกอดอย่างนี้แล้ว เขาที่ยังคงมึนงงไม่ได้สติ รู้สึกได้เพียงกลิ่นหอมของมะนาวจางๆ และเขาก็ตกสู่ภวังค์ของก้อนอ่อนนุ่มนั้น

สีดวงตาของแสนรักมืดแล้วมืดอีก

เส้นหมี่เองก็รู้สึกได้แล้ว โดยเฉพาะตอนที่เธอเห็นท่อนบนของชายคนนี้ยังคงเปลือยอยู่ หลังจากที่ถูกตัวเองถอดเสื้อผ้าออก ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ยิ่งแดงระเรื่อทันทีราวกับกุ้งต้มสุก

“คุณ....คุณแสนรัก ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

เธออดทนต่อความอึกกะทึกครึกโครมหายในหน้าอกของเธอ รีบผลักผู้ชายคนนี้ออกอย่างลุกลี้ลุกลน

ในที่สุดแสนรักก็ล้มนอนลงบนเตียงของตัวเอง

ความอ่อนโยนหายไปในทันที เขาไม่ยินยอมที่จะยอมรับ ท่ามกลางความมึนงงไม่ได้สตินี้ กลับรู้สึกได้ถึงความโหยหาและคิดถึง คิดถึงแบบนั้นยังมีความอบอุ่นโอบอ้อมอยู่ และก็โหยหากลิ่นหอมจางๆบนตัวของเธอด้วย

“คุณแสนรัก ตอนนี้ฉันจะฉีดยาให้คุณ”

เส้นหมี่ก็ไม่กล้ามองเขาเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่สถานการณ์คับขันผ่านพ้นไป เธอก็รีบไปเตรียมน้ำเกลือทันที

เพียงแต่ ความถี่การเต้นในหน้าอกก็หายไป จนถึงเธอหยิบน้ำเกลือมาแล้ว ก็ยังคงไม่สงบลง

เส้นหมี่มาถึงด้านข้างเตียงอีกครั้ง

ยังดี ที่ชายคนนี้นอนหลับไปอีกแล้ว เขานอนปิดตาหลับสนิทอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง หรือแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

เส้นหมี่กำมือของเขาไว้แน่น เตรียมที่จะฉีดให้เขา

“เบาหน่อยนะ”

“หา?”

จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น เส้นหมี่ที่กำลังถือหลอดยางอยู่ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณ....ไม่ได้หลับ?”

“……”

คราวนี้ไม่พูดอะไรอีก คนคนนี้นอนอยู่อย่างนั้น หลังจากที่ขมวดคิ้วอันซีดขาวแล้ว เหมือนเขาจะหมดความอดทนแล้ว หลับตาทั้งสองข้างลงแล้วหันไปมองอีกด้านหนึ่ง

เส้นหมี่ : “.........”

สักพักใหญ่ เธออดทนต่อหัวใจที่เต้นแรง ก้มศีรษะลงแล้วแทงเข็มปลายแหลมคนนั้นเข้าไปในเส้นเลือดตรงด้านหลังมือของเขา

พูดตามตรง เธอฉีดยาไม่เจ็บเลยสักนิด

เพราะว่า ในช่วงห้าปีที่เธออยู่ที่เคลียร์ ไม่เคยมีการแบ่งความแตกต่างระหว่างหมอกับพยาบาล สถานที่เล็กๆ ไม่ว่าจะตรวจโรคจ่ายยาฉีดยาก็ทำได้ด้วยคนเพียงคนเดียว และอีกอย่างเธอยังเป็นแพทย์แผนจีนคนหนึ่งที่เน้นเรื่องการฝังเข็มอยู่แล้วเป็นทุนเดิม

แสนรักได้น้ำเกลือไป ไม่นาน สีหน้าของเขาก็ค่อยๆ ดูดีขึ้นมาอย่างช้าๆ

เส้นหมี่เห็นเข้า จึงชายตามองดูเขาที่ตอนนี้ยังไม่ได้ใส่กระดุมเสื้อผ้าอย่างบ้าบิ่น นิ้วมือของเธอกำไว้แน่น

“คุณแสนรัก ให้ฉัน...ช่วยคุณใส่เสื้อผ้านะ ฟ้ามืดแล้ว กลัวว่าเดี๋ยวจะอากาศเย็นจะมาโดนตัวคุณค่ะ” เธอพยายามอยู่นานมาก ในที่สุด ก็รวบรวมความกล้าถามประโยคนี้

แต่ เธอพูดจบแล้ว ชายคนนี้ก็ไม่มีท่าทีใดๆ