ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 776

“ใช่ค่ะ คุณชายแสนรัก ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ ฉันช่วยคุณหมอสวยใสต้มข้าวต้มก็จริง แต่ว่า ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด”

ใช่ ก็เพราะว่าไม่กล้าทำ!

เพราะแบบนั้น เธอก็เลยเทภารกิจที่เธอต้องทำจนหมด

ขวัญเมืองจ้องมองคนคนนี้น้ำตาคลอ

เส้นหมี่จึงเงยหน้าขึ้นมา “ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใคร? ข้าวต้มถูกต้มอยู่ที่นี่ตลอด นอกจากเธอ ยังมีใครได้เข้าใกล้มันอีก?”

“เยอะแยะ ที่นี่ไม่ใช่พื้นที่หวงห้าม แค่เป็นคนที่อยากฆ่าฉัน ถ้าอยากมาก็มาได้ทั้งนั้น”

ขวัญเมืองยังไม่ทันได้ตอบ ก็ถูกชายที่อยู่ตรงประตูคนนี้พูดตัดหน้า

แต่ว่า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและความเย็นชา ฟังแล้ว ราวกับดาบคมที่ถูกความหนาวเหน็บอาบทั้งเล่ม แม้จะอยู่ห่างมากขนาดไหน ก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหาร

เส้นหมี่ “......”

ทันใดนั้น ใจของเธอก็มีความรู้สึกไม่ดีแปลกๆอีกแล้ว เธอรีบเดินมา

“คุณแสนรัก คุณคิดจะทำอะไร?”

“ไม่มีอะไร เทข้าวต้มทิ้งเถอะ วันนี้อุตส่าห์สงบ” เขาพูดนิ่งๆเพียงประโยคเดียว จากนั้น ก็หันหลังเดินจากไป

จบลงแค่นี้หรือ?

เขาไม่เอาเรื่องคนพวกนั้นแล้วหรือ? ปล่อยพวกเขาไปหรือ?

เส้นหมี่แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

เพราะว่า ชายคนนี้ไม่ใช่คนใจกว้างอะไรเลย โดยเฉพาะหลังจากที่เปลี่ยนบุคลิกไป กับคนในตระกูลนี้แล้ว ไม่ว่าคนพวกนั้นจะทำอะไร เขาจะเอาคืนมากกว่าเสมอ!

ไม่เคยออมมือให้

เส้นหมี่รู้สึกลนลานมาก

แต่ในความเป็นจริง หลังจากผ่านวันงานเลี้ยงไป สองวันหลังจากนั้น ชายคนนี้สงบเสงี่ยมมาตลอดจริงๆ เขาไม่ได้มีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติอะไร

มากกว่านั้น ตั้งแต่ที่ไชยันต์กลับมาอยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่ต้องการพบเขา เขาก็ให้ความร่วมมือดี

หรือว่า จะคิดได้แล้ว?

เมื่อเส้นหมี่เห็นดังนั้น ก็ค่อยๆวางใจลง

จนกระทั่ง เวลาเที่ยงของวันที่สาม เขากำลังสอนไชกุจัดการงานที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลเทวเทพในห้องสมุด จู่ๆเขาก็ล้มลงกับพื้นต่อหน้าไชกุอย่างกะทันหัน

“แสนรัก? แสนรัก?!!”

ไชกุเห็นดังนั้น ก็ตกใจแล้วตะโกนลั่นขึ้นมาทันที

หลังจากไม่กี่นาที เมื่อเส้นหมี่และไชยันต์พุ่งเข้ามาในห้องสมุดนี้กันทั้งคู่ คนคนนี้ก็ไม่หลงเหลือสติใดๆแล้ว

และสิ่งที่ตามมาด้วย คือริมฝีปากสีม่วงคล้ำๆนั่น!

“โดนวางยา?”

เมื่อเส้นหมี่เห็นภาพนี้ ด้วยความตกใจและทำอะไรถูก ในหัวของเธอก็ผุดขึ้นมาเพียงสองคำนี้ คือสิ่งนี้

ไชยันต์ที่อยู่ข้างๆได้ยิน ใบหน้าก็ซีดไปหมดทันที