ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 791

แล้วรูปแบบก็ไม่ถูก ตรงนี้ตัวนึงตรงนั้นตัวนึง ถ้าเธอไม่บอกว่าตัวเองกำลังเขียนจดหมายอยู่ เธอนึกว่าเธอแค่กำลังวาดรูปกลุ่มไส้เดือนอยู่

“นี่คืออะไรหรอ?”

“พิษของแดดดี๊น่ะสิคะ…..”

เจ้าเด็กบอกกับน้าด้วยท่าทางตรงไปตรงมาว่าตัวเองกำลังเขียนคำว่า “พิษ” ตัวโตๆที่หมายถึงแดดดี๊

พิมแสงอยากจะหัวเราะก๊าก!

ดังนั้นตัวอักษรตัวนี้ที่เว้นห่างมีตัวกลมๆก็คือคำว่าพิษสินะ

เธอมองดูข้างล่างต่ออีก “แล้วตัวนี้ล่ะ?”

เจ้าเด็กหญิงตัวน้อยตอบอย่างภาคภูมิใจว่า “หนูไงคะ ‘นู’ ครูพวกเราสอนมาค่ะ มันก็หมายถึงตัวรินจังลูกรักนั่นเอง”

เธอพูดมาถึงตอนนี้แล้วก็จงใจโกยใบหน้าน้อยๆของเธอ

พิมแสง “……..”

ตรงนี้คือ ‘นู’ หรอ?

นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กไม่ตั้งใจเรียน และติดเล่นอีกต่างหาก!

พิมแสงดูต่อไปไม่ได้ รีบเดินออกมาจัดการกับธุระของตัวเอง เธอกลัวว่าดูต่อไปอีกจะทำให้เธอขำตายอยู่ตรงนี้

เธอเลยจัดการงานต่อ

แต่เธอนึกไม่ถึงว่า เธอกำลังยุ่งอยู่นั้น หลังจากผ่านไปหลายนาที เจ้าเด็กก็หยุดปากกาลงให้รู้สึกว่าตัวเองนั้นเขียนไม่เป็นตัวอักษรเอาซะเลย

“ถ้าพวกพี่ๆอยู่ก็คงดีน่ะสิ พวกเขาจะได้ช่วยรินจังเขียนได้”

เธอเศร้าซึมอย่างที่สุด คิดไปถึงภาพที่พี่ชายช่วยเธอเขียนการบ้านก็ให้คิดถึงมากยิ่งขึ้นไปอีก

แล้วตอนนี้จะทำไงล่ะ?

พวกพี่ๆก็ไม่อยู่แล้ว กิ๊บติดผมอันเล็กๆนั้นทำหายไปตอนที่ไปเจแปนอย่างไม่ตั้งใจ พวกพี่ๆไม่มีทางช่วยเธอได้อีก และเธอก็ไม่สามารถติดต่อกับแดดดี๊ได้อีก

เธอคิดถึงแดดดี๊มาก

แล้วก็หวังว่าแดดดี๊จะคิดถึงเธอเหมือนกัน

เจ้าเด็กนั้นหมอบอยู่บนโต๊ะคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ปีนลงมา

ตอนที่พิมแสงมา ฟูกก็ไม่มีคนแล้ว

แต่เธอก็ไม่ได้คิดถี่ถ้วนว่าแม้ว่าโรงเหล้าที่ลานด้านหลังนั้นใหญ่ แต่ประตูใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าคณาธิปปิดไว้เพื่อไม่ให้หาพวกเธอเจอ นอกจากเขาก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาได้

พิมแสงทำงานต่อไป

แต่เธอไม่รู้ว่าก้อนแป้งน้อยที่ในขณะนั้นกลับค่อยๆมาอยู่ที่ข้างๆเครื่องโทรเลขที่อยู่ในโรงเหล้า

จะโทรหาแดดดี๊ดีมั้ยนะ?

เจ้าเด็กย้ายโทรศัพท์มาไว้ หลังจากนั้นก็มุดแอบลงใต้โต๊ะ แล้วกดเบอร์ที่แดดดี๊นั้นแอบบอกไว้กับเธอ เธอจำตัวเลขไว้ในสมองเล็กๆของเธอได้

“ฮัลโหล…ฮัลโหล…..”

“おはようございます”

ในที่สุดก็โทรติด แต่ว่าเสียงที่ดังขึ้นนั้นเธอฟังไม่เข้าใจ