ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 793

“ตอนนี้หนูอยู่ไหน?”

“อืม…. อยู่ในห้องที่ คุณอาขายเหล้า หนูคิดถึงจังเลยคะ คุณอาคิดถึงหนูมั้ยคะ? รินจังอยู่ที่นี่คนเดียวไม่มีใครออกไปเล่นด้วย วันๆได้แต่อยู่ที่นี่ค่ะ”

ในที่สุดเจ้าเด็กก็ได้ยินเสียงของแดดดี๊ก็ให้ดีใจนัก

แต่เพราะว่ามันดึกมากแล้ว เธอกลัวว่าจะพูดเสียงดังไปรบกวนน้าพิมแสงที่นอนอยู่ ดังนั้นเธอเลยเอามือป้องที่ปากน้อยๆ แล้วพูดเสียงต่ำลง

แต่ต่อให้พูดเสียงต่ำลงแบบนี้ก็ได้ยินอย่างชัดเจนถึงความเศร้าโศกและเสียใจในน้ำเสียงของเธอ

คนเดียวงั้นหรอ?

ถูกขังไว้ทั้งวัน?!!

ใจของแสนรักมีความเจ็บปวดเหมือนมีคนมากระชากอย่างรุนแรง เขาเจ็บจนต้องลุกขึ้นมา ใบหน้าไม่สู้ดี “แล้วแม่ของหนูล่ะ?”

นั่นสิ แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ?

ตอนนั้นเธออยู่ในโรงพยาบาลได้ตบหน้าของเขา แล้วพูดจาโหดร้ายและจากไป เขานึกว่าเธอจะไปไต่เต้าได้ดีหรือมีที่จะไปซะอีก?

ผลลัพธ์เป็นอย่างนี้หรอ?

เอาลูกทิ้งไว้ทีนั่นไม่สนใจดูแล ส่วนตัวเองไปมีความสุขข้างนอกงั้นหรอ

ความโกรธที่อยู่ในอกใกล้จะประทุออกมาแล้ว!

และก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตัวเขาไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว

“หม่ามี๊หรอคะ?”

ดวงตากลมโตสุกใสของรินจังในยามค่ำคืนให้สว่างสไหว “หม่ามี๊ป่วย อยู่โรงพยาบาลค่ะ”

“ว่าไงนะ?”

แค่คำพูดนั้นเอง ความโกรธของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้หยุดชะงักลงตรงนั้น

ป่วยหรอ?

เธอบอกว่า…..หม่ามี๊ของเธอป่วยงั้นหรอ?

“ใช่ค่ะ หม่ามี๊ป่วย อยู่โรงพยาบาลตลอดเลยไม่ได้กลับมา” รินจังให้รู้สึกเสียใจขึ้นมาอีก เพราะว่าคิดไปถึงหม่ามี๊ที่น่าสงสาร

แสนรัก : “…….”

แค่วินาทีนั้นเอง เขาก็อยากจะกดวางสายทิ้งทันที แล้วโทรหาเบอร์ผู้หญิงคนนั้น

ป่วยหรอ?

เธอป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเขาไม่รู้เรื่องเลยละ?

งั้นถ้าพูดแบบนี้แล้ว วันนั้นที่เธอจากไป จริงๆก็ไม่ได้ไปไต่เต้าอะไรที่ไหน แต่ไปรักษาอาการป่วยงั้นหรอ?

และตอนนั้นเขายังตวาดอีกด้วยว่าให้ไสหัวไปให้ไกลๆ!

ผู้ชายคนนั้นค้างโทรศัพท์ไว้อย่างนั้น พูดอะไรไม่ออก จะเป็นก็แต่บนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นมีหมอกมาปกคลุมอยู่ เป็นครั้งแรกที่เห็นความลนลานและหงุดหงิดใจอยู่บนร่างของเขา

“คุณอาคะ กำลังฟังหนูพูดอยู่มั้ยคะ?”

“…..ฟังอยู่จ้ะ อย่ากลัวนะ รออยู่ที่นั่นไม่ต้องทำอะไร อาจะส่งคนไปรับหนูมา”

ในที่สุดเขาจึงเอ่ยปากพูด เมื่อสงบลงแล้วเขาก็พูดปลอบให้เด็กคนนี้รอเขาอยู่ที่นั่น

หนูรินจังดีใจขึ้นมาทันที