ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 797

รินจังถูกพาตัวกลับมาที่เดอะวิวซี

ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง วินาทีที่เด็กน้อยถูกป้าอุ้มวางลง เธอวิ่งเข้าไปด้านในราวกับนก

“คุณอา คุณอา”

“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่หนูรินจังหรอ แม่เจ้า หนูกลับมาแล้วหรอเนี่ย?”

“จริงด้วย! ก้อนแป้งน้อยกลับมาแล้ว มานี่เร็วมาให้อุ้มเร็ว”

“……”

ยังไม่ทันเจอตัวแดดดี๊เลย พวกน้าคนรับใช้ที่อยู่ในบ้านต่างมาล้อมรอบตัวเธอ มาออกันด้วยความตื่นเต้นอยากที่จะอุ้มเธอ

หนูรินจังเลยทำได้แค่ปล่อยให้พวกเธออุ้ม

“เอาละ ถ้าอุ้มเสร็จแล้วก็ปล่อยหนูไปหาคุณอานะคะ” เสียงน้อยพูด หลังจากที่อุ้มเสร็จแล้วเธอยังยื่นข้อเสนอ

ทุกคนให้ฟังก็นึกเอ็นดูทันที

เจ้าเด็กคนนี้น่ารักเสียจริง

ทุกคนกำลังส่งเสียงเอะอะในห้องโถงใหญ่ ไชยันต์ที่ออกกำลังกายตอนเช้าเสร็จจากด้านนอกก็เดินเข้ามา เขาเห็นพวกคนรับใช้มารวมตัวกันไม่ทำงานเช้าๆแบบนี้ก็รู้สึกไม่พอใจ

“พวกเธอกำลังทำอะไรน่ะ เช้าๆแบบนี้ไม่ทำงานกันหรอ?”

“หา?”

พวกคนรับใช้ได้ฟังต่างก็แยกย้าย

เลยเผยให้เห็นก้อนแป้งน้อยที่ถูกล้อมรอบไว้ตรงกลาง

“เอ้ คุณปู่ที่แท้ก็คุณปู่นั่นเอง ยังไม่ไปหรอคะ ครั้งที่แล้วหนูให้เงินไปแล้วไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมคุณปู่ยังทำงานที่นี่ หนูให้ไม่พอหรอคะ?”

ก้อนแป้งน้อยเห็นคุณปู่ที่มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าตัวเองทันใด ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที

เจ้าเด็กนี่ความจำยังดี ยังจำเรื่องครั้งที่แล้วที่เธอจ่ายเงินให้คนอื่นได้

เสียงน้อยๆพูดจบ พวกคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ต่างพากันอ้าปากค้าง!

ยัง….ยังให้เงินกับคุณท่านหรอ?

แล้วยังถามว่าพอไม่พออีกด้วย?!!

ทุกคนรู้สึกตกใจมาก

ไชยันต์ก็ชะงักเหมือนกัน

จนคิดได้ว่าคือเรื่องอะไร เขามองดูเจ้าเด็กคนนี้ด้วยใบหน้าเข้มงวด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะออกมา

“มานี่มา”

เขายื่นมือออกมากวักเรียกเธอ

หนูรินจังเลยลงมาจากตัวคนรับใช้ หลังจากนั้นก้าวขาจ้ำม่ำเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย

“หนูจะบอกให้นะว่าครั้งนี้หนูไม่มีเงินแล้ว ดูสิกระเป๋าน้อยๆของหนูก็ไม่ได้เอามา หนูช่วยคุณปู่ไม่ได้แล้วนะ”

เธอนึกว่าคุณปู่คนนี้ต้องการเงินของเธอ

“ตอนที่พี่เดินเข้ามาก็เห็นเขาอุ้มเด็กแล้ว พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงได้สนิทกันอย่างนี้? อ่อและที่สำคัญอย่าบอกเขานะว่าพี่เป็นคนไปรับเด็ก”

แสงดาวปากไวใจเร็วบวกกับความรีบร้อน ไม่รอให้เว้นว่างเลยพูดออกมา

แสนรักหรี่ตามอง

“ทำไมให้เขารู้ไม่ได้? พี่ไม่ใช่คนที่เขาให้ไปรับหรอ?”

“!!!!!!!”

วินาทีต่อมาแสงดาวก็ได้สติ

ชิบ!

เธอพูดอะไรไปเนี่ย?

“…..ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้พี่ตื่นแต่เช้าได้ยินคนรับใช้บอก หลังจากนั้นเลยโทรหาม็อกโก ม็อกโกบอกกับพี่ว่าจะไปรับเด็กจริงๆ พี่เห็นว่าเธอยังไม่ตื่น ก็เลยไปรับมา”

ภายใต้ความร้อนรนนั้น เธอเลยดึงม็อกโกมาเอี่ยวด้วย

จะว่าไปผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนรู้ลึกตื้นหนาบางกับเธอ ถึงเวลานั้นก็ค่อยอธิบายให้เขาฟัง ไม่น่าจะเป็นไร

ดีที่พอเธออธิบายอย่างนี้ คนฟังก็ไม่ได้จ้องมองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัยอีก

แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เดินออกไป

แสงดาวเห็นดังนั้นก็ให้โล่งใจ แล้วเดินตามลงไปทันที

ขณะที่คนทั้งสองเดินลงมาชั้นล่างและเพิ่งก้าวเหยียบตึกหลักก็เห็นเกาะแอลดับบิวที่วิวสวยงาม ภายใต้รุ่งอรุณที่ค่อยๆเจิดจ้า คนแก่หนึ่ง เด็กหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็กๆที่เต็มไปด้วยอาหารสวยงามจัดวางอยู่ ต่างคนต่างกินกันอย่างมีความสุข