ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 809

เส้นหมี่อุ้มเด็กขึ้นรถ

"ทำไมไปนานจัง"

หลังจากที่เห็นเธอเข้ามาในที่สุด ผู้ชายที่อยู่ในรถก็ถามคำถามอื่นด้วยความไม่พอใจ

เส้นหมี่รีบอธิบาย "เมื่อกี้เด็กอยู่กับคณาธิปเลยอธิบายให้เขาฟัง ใช่สิ คุณแสนรัก คุณ...มาที่นี่ครั้งนี้มีธุระอะไรอีกไหม"

"พูดเรื่องไร้สาระอะไร ไม่งั้นผมจะมาไกลขนาดนี้หรอ"

ชายที่สตาร์ทรถ และขับออกจากโรงพยาบาลอย่างช้าๆ มองที่กระจกหน้ารถ แล้วพูดโยนประโยคนี้ออกไป

เส้นหมี่ได้ยินจากด้านหลังจึงหยุดพูด

เขามีธุระอย่างอื่นอีกหรอ

ตอนนี้แม้แต่ความดีใจที่เด็กน้อยกระซิบบอกก็ไม่มีแล้ว เขาไม่ให้คนมาส่งเธอ เพราะเขาถือโอกาสพามาเองสะดวกกว่า

เส้นหมี่มองออกไปนอกหน้าต่างพลางพยายามบอกตัวเองในใจว่า แค่เขาพาลูกมาหาเธอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อิซากายะในถนนโตเกียว แห่งหนึ่ง"สวยใส ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!"

พิมแสงซึ่งได้รับข่าวนานแล้ววิ่งออกมาอย่างมีความสุขหลังจากได้ยินเสียงแตรรถข้างนอก

พอออกมาก็เจอคนคนหนึ่ง

พระเจ้า!

เส้นหมี่ลงจากรถ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน เธอจึงทำได้เพียงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า "คุณแสนรักพาลูกมาให้ฉัน มีอะไรให้กินไหม ไปเตรียมอาหารให้ฉันด้วย"

"อืม ได้เลย"

พิมแสงที่เริ่มรู้ตัวในที่สุดก็อุ้มเด็กเข้าไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ เส้นหมี่ก็ยืนหน้าอิซากายะรอเขาลงจากรถ แล้วเข้าไปพักผ่อนด้วยกัน

แต่ความผิดหวังของเธอก็เกิดขึ้น เขาเพียงแค่นั่งในรถ และมองดูสภาพแวดล้อมโทรมๆบนถนนสายนี้ รวมทั้งอิซากายะนี้ และในทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วถามด้วยความขยะแขยงอย่างรุนแรง

"คุณอาศัยอยู่ที่นี่หรอ"

"……ใช่"

เส้นหมี่ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยักหน้า

การแสดงออกของแสนรักยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เหลือบมองเธอ และสตาร์ทรถออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

เส้นหมี่ "..."

เมื่อมองดูรถที่หายไปจนลับสายตาของเธอ ความโศกเศร้าที่ไม่สามารถบรรยายได้ก็แพร่กระจายออกจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ค่อยมั่นคง

ไม่รู้ว่าพิมแสงออกมาอีกครั้งเมื่อไหร่ เมื่อเห็นฉากนี้ เธอจึงถามว่า "เขาเป็นอะไรไป ในเมื่อส่งลูกมาแล้ว ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่"

"……ไม่รู้"

เส้นหมี่กระตุกมุมปากของเธอราวกับว่าเธอเหนื่อยมาก

ใช่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน