ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 829

แน่นอนว่า ถึงต่อให้มองเห็นเห็นแล้ว ก็อาจจะดูไม่เข้าใจ

คนที่ทำให้เขาตายเป็นใครกันแน่?

พวกเขาจะช่วยเขาแก้แค้นได้อย่างไร?

“ตาแก่นั่นไม่ใช่จะมารับพวกเราเหรอ? เพียงแค่พวกเราจับตาดูเขาไว้ ก็จะรู้ตัวฆาตกรนี้ได้แน่ ๆ!”

ทันใดนั้น ชินจังผู้เงียบขรึมที่อยู่ตรงนั้นก็พูดมาหนึ่งประโยค

ชายชรา?

เขาพูดถึงตาแก่ตระกูลเทวเทพคนนั้นเหรอ?

คิวคิวมองพี่ชายด้วยดวงตาเป็นประกาย : “ใช่สิ ครอบครัวนั้นไม่ได้ดีอะไร เมื่อก่อนทำร้ายแด๊ดดี้ พวกเราไปที่นั่นแล้ว เพียงแค่จับตาดูเขา จะต้องค้นพบอะไรบางอย่างได้แน่นอน”

ที่แท้เด็กน้อยทั้งสองคนนี้ก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีใดๆ ต่อตระกูลใหม่ของแด๊ดดี๊ อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

สองคนพี่น้องทำข้อตกลงกันเรียบร้อย

วันที่สอง เมื่อไชยันต์เดินทางมาถึง เด็กน้อยทั้งสองคนก็เตรียมต้อนรับเขาไว้เป็นอย่างดี

“นี่ก็คือพวกเขา?”

เมื่อไชยันต์เห็นฝาแฝดคู่นี้เป็นครั้งแรก เขาก็ตื่นเต้นมากจนมือทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย

เพราะว่า เขาเห็นเด็กหนุ่มน้อยสองคนนี้แล้ว ช่างหน้าตาเหมือนกับพ่อของพวกเขาเสียจริงๆ!

“ถูกต้องครับ นี่คนโต คุณชายเล็กชินจัง ส่วนนี่คนเล็ก ชื่อคิวคิวครับ”

บอดี้การ์ดตระกูลหิรัญชาที่ได้รับโทรศัพท์มาก่อนแล้ว หลังจากที่เห็นว่าคุณท่านแยกไม่ออกว่าคนไหนพี่คนไหนน้อง เขาจึงแนะนำให้ฟังโดยละเอียด

ชินจัง? คิวคิว?

ไชยันต์ได้ยินสองชื่อนี้ เขามองไปที่เด็กทั้งสองคน ดวงตาแก่คู่นั้นก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

สำหรับเรื่องชื่อนี้ อันที่จริงเขาไม่ได้สนใจมากนัก แสนรักถูกเขาพาตัวกลับมาแล้ว เขาก็ไม่ได้ขอร้องให้เขาเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล แต่ยังคงเรียกชื่อเขาเป็นตระกูลหิรัญชาอยู่

โดยธรรมชาติแล้ว เด็กสองคนนี้ก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้น

แต่เมื่อเขาไม่สามารถบังคับความตื่นเต้นและดีใจภายในใจได้คิดอยากจะไปจับเด็กสองคนนี้ ชินจังผู้ซึ่งมีใบหน้าเล็กอันเย็นชาอยู่นั้น จู่ ๆ ก็หลบออกด้วยท่าทีรังเกียจ

ไชยันต์ : “........”

“คุณชายเล็กชินจังครับ นี่คือคุณปู่ทวดของคุณ เขาไม่ทำร้ายคุณหรอกครับ”

บอดี้การ์ดเห็นเข้า ก็รีบอธิบายประโยคนี้ให้ชินจังฟัง

แต่ ชินจังยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ เขาหันหลังแล้วเดินออกไป สีหน้าท่าทางเย็นชาแบบนั้น อีกอย่างไม่เคยเห็นไชยันต์อยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว ช่างเหมือนกับแด๊ดดี้ของเขาเสียจริงๆ

โชคดีที่ตอนนี้ยังมีคิวคิว

หลังจากที่เขาเห็นฉากนี้แล้ว ยิ้มหัวเราะเดินมา : “คุณปู่ทวดครับ พี่ชายผมเขาไม่ชอบพูดครับ ปู่ทวดคุยกับผมได้นะครับ”

เขาขยับยืนเข้าไปยังใต้ฝ่ามือที่ชายชรายื่นมาแล้วแต่ไม่ได้แตะโดนพี่ชายอย่างเฉลียวฉลาด

ไชยันต์รู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าดูดไปทั้งตัว!

ศีรษะเล็กๆที่ปกคลุมด้วยผมทั้งนุ่มและดกดำนั้น ภายใต้ฝ่ามืออันหยาบกร้านของเขาที่เคยสัมผัสแต่ปืนกระสุนและระเบิด เขาช่างดูบอบบางมากขนาดนั้น และยังดูตัวเล็กนุ่มนวลอีกด้วย

เหมือนกับว่า หากเขาใช้แรงเพียงน้อยนิด ถ้าไม่ระวังเขาก็สามารถทำให้หักลงได้

คิวคิววิ่งไปหาพี่ชายแล้ว

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดสองคนพี่น้องก็ถูกจัดเตรียมเรียบร้อยเพื่อไปข้างนอก

“ทำไมมีเพียงแค่พวกเขาสองคนพี่น้อง? งั้นเด็กผู้หญิงล่ะ? เธอไปไหนแล้ว?” เมื่อไชยันต์เห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“คุณหนูน้อยไม่ได้อยู่กับพวกเราที่นี่ครับ ตอนนั้นที่พวกเราได้รับมาจากกาวินก็มีเพียงแค่ฝาแฝดคู่นี้ครับ ได้ยินว่า ตอนนั้นคุณหนูน้อยไม่สบาย ถูกท่านประธานจัดการส่งไปยังอีกสถานที่หนึ่ง ตอนนี้ พวกเราเองก็ไม่ทราบเลยครับ”

บอดี้การ์ดทำได้เพียงแค่อธิบายหนึ่งประโยคด้วยความรู้สึกขอโทษ

ไชยันต์ : “......”

ในใจก็มีความรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

มันยังไม่สมบูรณ์แบบ เพราะยังหาตัวเหลนสาวคนเล็กของเขาไม่เจอ

คิ้วของเขามีความกลัดกลุ้มใจเล็กน้อยขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แต่ตอนที่เขาหันหลังกลับมามองเห็นพี่น้องฝาแฝดคู่นั้น เขาก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้ม

“งั้นพวกเราพาสองหนุ่มน้อยนี้กลับไปก่อนเถอะ ไป ปู่ทวดพาพวกเธอกลับบ้าน” เขายื่นมือทั้งสองข้างออกไป หวังว่าจะจูงมือกับพี่น้องฝาแฝดคู่นี้คนละข้าง

น่าเสียดาย คนเย็นชาอย่างชินจังก็ทิ้งเขาอีกครั้ง และออกไปขึ้นรถด้วยตัวเอง

มีเพียงคิวคิวที่ยังคงยิ้มระรื่นและเดินจูงมือของเขาไว้

พี่น้องคู่นี้ช่าง........เสียจริง

ไชยันต์ก็ได้เพียงแค่พาเหลนชายคนเล็กนี้ขึ้นรถไป ไม่นานนัก ปู่ทวดและเหลนทั้งสามคนก็หายวับไปจากที่นี่

และในเวลาเดียวกันนี้ ในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก มีคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ภายในห้องห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยรูปภาพบุคคลที่เกี่ยวข้องแขวนไว้เต็มทั่วทั้งสี่ด้าน และหลังจากมองดูอยู่ครู่หนึ่ง