ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 832

เส้นหมี่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก ตั้งแต่ลูกชายทั้งสองก็ถูกรับตัวมา ตอนนี้จิตใจของเธออยู่ที่เหล่าลูกน้อยทั้งหมด

“หม่ามี๊ ทั้งๆที่ใบหน้าของคุณก็ฟื้นฟูจนหายดีแล้ว ทำไมไม่เอาออกมาให้แด๊ดดี้เห็นได้เห็นล่ะ ผมคิดว่าแด๊ดดี้ต้องจำคุณได้แน่ คุณดูสิ พี่กาวิน เขายังจำได้เลย”

“อืม”

วันนี้ ที่เดอะวิวซีไม่มีคนจ้องมองพวกเขาแม่ลูก สองพี่น้องจึงใช้โอกาสนี้แอบเข้ามาหาหม่ามี้ใกล้ๆ หลังจากนั้นถามเธอออกไปอย่างไม่เข้าใจ

เส้นหมี่ได้แต่ถอนหายใจออกมา

ทำไมเธอจะไม่อยากถอดใบหน้าปลอมอันนี้ออกล่ะ

แต่ว่า ถอดออกแล้วยังไงล่ะ? เขาเห็นเธอแล้ว จะชอบหรือเปล่า?

กาวินกับดลธีสองคนนั้น เขายังจำพวกเขาไม่ได้เลย สิ่งที่เขาจำได้ มีเพียงแค่ชื่อของพวกเขา ตั้งแต่เขาได้พบดลธีกับกาวินมองดูแวบเดียวก็รู้แล้ว

นั่นเหมือนคนแปลกหน้า บนสีหน้าแฝงไปด้วยความสงสัย

ดังนั้น เธอเองก็พิจารณาถึงความเป็นได้ในข้อนี้ ถ้าเขาจำเธอได้ และก็จำได้เพียงแค่ชื่อของเธอล่ะ เมื่อเธอถอดใบหน้าปลอมอันนี้ออกมาแล้ว เขาได้เห็นเธอแล้วจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

อีกทั้งสิ่งที่สำคัญที่สุด หัวหน้าบอดี้การ์ดของไชยันต์ได้วิเคราะห์สิ่งเหล่านั้นออกมาว่า เขาพูดว่า การตายของกาวิน เบื้องหลังต้องมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่

สิ่งที่เขาต้องการจะจัดการไม่ใช่เพียงแค่แสนรักเท่านั้น แต่เป็นตระกูลเทวเทพทั้งตระกูล！

งั้นตอนนี้เธอเอาตัวเองแสดงตัวออกมา คงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่?

เธอไม่ยินยอมที่จะกลายเป็นจุดอ่อนของเขา ลากเขาไปตาย

“เหล่าลูกน้อยอย่าพึ่งรีบร้อน เรื่องเรื่องนี้ หม่ามี๊ยังไม่ได้พิจารณาให้ดี อาการของแด๊ดดี้ยังไม่คงที่ หม่ามี๊ต้องการให้ถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยบอกเขา”

สุดท้ายเส้นหมี่ก็ปลอบใจเด็กๆทั้งสองด้วยประโยคนี้

เด็กๆได้ฟังแล้ว ทันใดใบหน้าน้อยๆรูปไข่ก็หงิกงอขึ้นมา

งั้นคือเมื่อไหร่กัน?

สองพี่น้องรีบร้อนอย่างมาก แต่ว่า เมื่อหม่ามี๊ไม่ยินยอม พวกเขาก็ไม่ได้งอแง แล้วก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย อยู่ที่เดอะวิวซีนี้ทุกวันได้แต่เรียกเธอว่าคุณน้า

อีกทั้งไชยันต์ได้เห็นแล้ว ก็ไม่ได้สงสัยอะไร

เขานึกว่าเพราะว่าเส้นหมี่ก็เป็นแม่คนหนึ่ง ข้างๆเธอก็มีลูกสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงทำให้หลานชายทั้งสองชื่นชอบเธออย่างนั้น

จนวันนี้ขวัญเมืองได้มาที่นี่อย่างกะทันหัน

“คุณท่าน ดิฉันได้ยินว่าหลานชายของคุณทั้งสองท่านจะถูกรับตัวกลับไปแล้ว วันนี้จึงตั้งใจซื้อแห้วกับแป้งมันสำปะหลังมา อยากจะทำขนมที่พวกเขาชอบทานให้พวกเขาสักหน่อย”

“ดีดี รีบไปทำเถอะ”

ไชยันต์ได้ยินแล้ว มองไปที่หลานทั้งสองก็ยิ้มออกมาทันทีจึงบอกให้เธอรีบไปทำ

ตาแก่คนนี้ สำหรับเรื่องของเด็กๆแล้ว ขอแค่ร้องขอมาเขาตอบรับทั้งนั้น

สำหรับเขาแล้ววางไว้ในปากก็กลัวว่าจะสลาย กุมเอาไว้ในมือก็กลัวว่าจะหล่น ตอนนี้ทันใดก็มีเชฟฝีมือดีคนหนึ่งมาทำของกินให้พวกเขา เขาจะไม่ตอบรับได้อย่างไร?