ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 85

แป้งร่ำจ้องชายหนุ่มที่มองไม่เห็นความอบอุ่นเลยสักนิด และไม่รู้สึกถึงอารมณ์เลยแม้แต่น้อย ความน่ากลัวมหาศาล ก็เหมือนความมืดมิดทั่วฟ้ามัวดิน ปกคลุมเธอไปทั่วร่าง

ต้องทำอย่างไร？เขาถึงจะหันกลับมา？

ต้องทำอย่างไร？เธอถึงจะจับเขาให้อยู่หมัดอีกที？

แป้งร่ำละสายตาลงไป นิ้วมือออกแรงกำไปในฝ่ามือ จู่ๆ เบ้าตาเธอก็แดงก่ำ หยดน้ำตาเม็ดใหญ่ๆไหลลงมา

“ใช่ ฉันยอมรับ ฉันไม่เห็นเขาเป็นลูกแท้ๆจริงๆ เพราะว่าแสนรัก ฉันต้องการลูกที่ตัวเองคลอดมาเองเสมอ！”

“คุณพูดอะไร？”

แสนรักที่ไม่สนเธอแล้ว พอได้ยินประโยคนี้ จู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง：“ลูกของคุณ？”

แป้งร่ำกล้าหาญต่อไป：“ใช่ ลูกของฉัน แสนรัก คุณรู้ไหมในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง อยู่กับคุณมาห้าปีเต็มๆ แต่ไม่เคยได้แตะต้องคุณเลยสักนิด คุณรู้ไหมนี่เป็นความรู้สึกแบบไหน？”

แสนรัก：“……”

และประโยคนี้ ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ทันที

แต่ว่า ทำไมตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ถึงหยุดลง？เธอในตอนนี้ กำลังสู้แบบหลังชนฝา！

“ทั้งตื่นตระหนก หวาดกลัว เป็นความรู้สึกที่ทุกคืนในฝันจะฝันว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้วอะไรแบบนั้น แสนรัก ตอนนั้นฉันยอมหลบซ่อน ไม่อยากให้คุณรู้ว่า เด็กผู้หญิงที่ทิ้งจดหมายกว่าสิบปีไว้ใต้ต้นดอกแมกโนเลียคนนั้นคือฉันเอง ก็เพราะกลัวว่าจะมีวันนี้ คุณรู้ไหม？”

เธอแสดงสีหน้าเศร้าอย่างมาก และเมื่อพูดถึงความตื่นเต้น เธอก็ยังเปิดกระเป๋า หยิบของที่เหมือนกันออกมา

ทันใดนั้น สายตาของแสนรักก็หรี่ลง

นั่นไม่ใช่ของมีค่าราคาแพงอะไร เป็นเพียงปากกาแท่งเก่าๆแท่งหนึ่ง แต่ว่า ใต้ปากกานี้มีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง และก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ของเป็นสิบกว่าปีแล้ว เหลืองจนมองไม่เห็นเคล้าเดิม

แต่แสนรักเห็นดอกแมกโนเลียสีขาวดอกหนึ่งตรงมุมด้านบนผ้าเช็ดหน้าทันที

จู่ๆ นิ้วก็งอเล็กน้อย

“ฉันไม่เคยคิดจะไต่เต้าไปหาคุณ ดังนั้นตอนนั้นให้จดหมายคุณไว้ จึงไม่เคยปรากฏตัวเลย แต่สุดท้ายคุณก็ตามหาฉันมาตลอด คุณบอกว่าฉันให้ความอบอุ่นคุณมาเป็นสิบปี คุณยอมคืนให้ฉันให้อีกสิบปีนับไม่ถ้วน ฉันได้ยิน จึงกลับไปตระกูลหิรัญชากับคุณ รัก คำนี้ คุณลืมแล้วเหรอ？”

แป้งร่ำพูดตรงนั้นต่อไป และก็ เธอก็ยังร้องไห้หนักมากขึ้น จนหายใจไม่ทันที

แสนรักบีบนิ้วอีกครั้ง！

ที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่ควบคุมตัวเองได้ดีเสมอ และ เขาก็เข้าใจความพยายามของผู้หญิงคนนี้ดี แต่ที่น่าแปลกมากก็คือ เวลานี้ เขามองการแสดงที่แสนไม่ได้เรื่องของเธอ แต่ดันไม่โมโหออกมา

“คุณต้องการอะไรกันแน่？”

“อ๋า？”

ทันใดนั้น แป้งร่ำที่กำลังร้องไห้หนัก จู่ๆก็ถูกขัดจังหวะด้วยประโยคที่แสนเย็นชานี้ จนลืมร้องไห้