ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 850

สุดท้ายแล้วม็อกโกก็ไม่ได้ช่วยให้เส้นหมี่กลับเข้าไปที่เดอะวิวซีอีกครั้ง

เพราะว่า หลังจากที่เขาไปที่เดอะวิวซีแล้ว ได้รู้ว่าแสนรักได้ถูกส่งให้ไปฝึกฝนที่ค่ายทหาร เป็นเวลาสามเดือน！

“สามเดือน?คุณปู่ของคุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงได้ส่งเขาไปอยู่ที่นั่นนานขนาดนั้น เขาไม่ใช่ทหารสักหน่อย ทำไมต้องทำการฝึกฝนด้วยระบบปิดนานขนาดนั้น”

เส้นหมี่ได้รับข่าวนี้แล้ว ทั้งโกรธทั้งโมโห ถามออกมาอย่างสงสัย

ม็อกโกเองก็รู้สึกว่าเข้าใจได้ยากมาก

แต่ว่า นี่เป็นการตัดสินใจของคุณปู่ของเขา เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีวิธีเปลี่ยนแปลง

“เป็นไปได้ว่าเพื่อให้ออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรง เขาป่วยเป็นเวลานาน ความสามารถทางด้านร่างกายก็ยังไม่ทันฟื้นฟู คุณวางใจเถอะ ถ้าไปอยู่ที่ค่ายทหารจริงๆ เขาปลอดภัยอย่างแน่นอน การฝึกฝนแบบระบบปิดนั้น คนธรรมดาทั่วไปไม่ได้เห็นเขาหรอก”

“งั้นเหรอ?”

เส้นหมี่เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง

ม็อกโกพยักหน้า：“ใช่แล้ว รวมถึงผมด้วย ดังนั้น คุณคิดว่าต่อไปจะวางแผนยังไงดี”

เส้นหมี่：“……”

เธอจะสามารถวางแผนอะไรได้?

เธอมาถึงที่นี่ ก็เพื่อเขา ตอนนี้พวกเด็กๆก็มากันหมดแล้ว เธอคงไม่สามารถไปจากที่นี่ได้

“ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ งั้นฉันก็จะไปหาศาสตราจารย์ไพบูลย์ก่อน ดีที่สุดคือสามารถทำงานที่โรงพยาบาลด้านโน้นได้ ไม่งั้นก็รอแสนรักกลับมา ถ้ากลับไปที่เดอะวิวซีอีก คิดว่าคุณปู่ของคุณก็จะสงสัยขึ้นมาแล้ว”

“อืม สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ควรจะต้องระวังเอาไว้”

ม็อกโกก็เห็นด้วยกับความคิดของเธอ

ตอนนี้ ม็อกโกช่วยหาสถานที่ใหม่ให้สองแม่ลูกพักอยู่ หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็ติดต่อไปหาไพบูลย์ แล้วก็ไปทำงานที่โรงพยาบาลใหญ่ต่อ

ส่วนลูกชายสองคนนั้น อยู่ที่เดอะวิวซี เธอไม่ต้องเป็นกังวล

เป็นที่รักของไชยันต์นั้นไม่ธรรมดา เขาไม่มีทางให้พวกเขาทั้งสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ว่ารินจังสิ

เส้นหมี่เพราะว่าตัวเองต้องไปทำงาน เด็กน้อยไม่มีคนดูแล ตอนแรกคิดว่าจะส่งเธอไปหาแสงดาวที่เมืองA เพราะว่าที่นั่นถึงจะปลอดภัย

แต่ว่าหลังจากนั้นเจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่อยากจากพวกพี่ชายไป มาคิดดูอีกทีเธอไปอยู่ตั้งไกลเพียงคนเดียว เธอเองก็รู้สึกผิดต่อเธอ

สุดท้ายแล้ว เธอจึงให้ม็อกโกเป็นคนวางแผนจัดการ ช่วงนี้ให้เธอไปเรียนที่โรงเรียนประถมแถวนี้ก่อน

“ลูกรัก ตอนนี้แด๊ดดี้ถูกส่งไปฝึกฝน สามเดือนถึงจะออกมา งั้นลูกรักคงต้องลำบากอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ หลังจากนั้นสามเดือน รอให้แด๊ดดี้ออกมา ค่อยไปหาพวกพี่ชายดีไหม”

“แล้วแด๊ดดี้จะมารับพวกเราไหมคะ”

เด็กหญิงตัวน้อยๆร่างนุ่มนิ่มค่อนข้างเชื่อฟัง เธอฟังข้อเสนอของหม่ามี๊ ไม่ได้ดื้ออะไร

แต่ว่า เธอมองไปที่หม่ามี๊เสียงเล็กเสียงน้อยถามออกมาหนึ่งประโยคเบาๆ