ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 852

ดังนั้น หนูรินจังในตอนนี้ เธอไม่สามารถเข้าใจสำหรับวิธีแบบนี้ได้ โจทย์คณิตศาสตร์ก็คือโจทย์คณิตศาสตร์ สัตว์มีชีวิตกับสัตว์ไม่มีชีวิตไม่ต่างอะไรกัน สำหรับวัตถุประสงค์เดิมของโจทย์ข้อนี้ที่ให้เด็กๆเรียนรู้ ก็เพื่อให้พวกเธอเรียนรู้การคิดคำนวณ จู่ ๆ พัฒนาไปถึงขั้นความคิดแยกแยะ......

พูดตามจริง ก็คือผิดประเด็นไปแล้ว!

แต่คุณครูได้ยินเข้า กลับโกรธมาก

“นี่มันเด็กน้อยจากที่ไหนกัน? โง่ขนาดนี้ ทำไมถึงย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนประถมของพวกเราได้?”

ครูคนนี้พูดออกมาด้วยคำพูดรังเกียจ

จากนั้น เธอก็ไล่หนูรินจังออกไปนอกห้องเรียน ทำโทษให้เธอยืนอยู่ด้านนอก

หนูรินจังเสียใจเป็นที่สุด น้ำตาเม็ดโตๆ ของเธอร่วงหล่นลงมา ยืนคิดถึงหม่ามี๊ คิดถึงพี่ชาย ยังมีคิดถึงแด๊ดดี้อยู่ด้านนอกอย่างน่าสงสาร

ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะทนเรียนจนจบคาบวิชาคณิตศาสตร์นี้ เด็กๆเหล่านั้นออกมาจากในห้องเรียน กลับไม่เล่นกับเธอแล้ว

“พวกเธอดูสิ คือหล่อนที่กล้าทะเลาะกับคุณครู”

“ใช่แล้ว หล่อนคิดว่าตัวหล่อนเป็นใครน่ะ กล้าสงสัยคุณครู ฉันว่าหล่อนก็แค่เด็กโง่คนหนึ่ง!”

“ใช่ คนโง่!”

“ฮ่าๆๆๆๆ....”

ทันใดนั้น เด็กเหล่านี้ต่างพากันหัวเราะดังลั่นขึ้นมา

หนูรินจังเห็นเข้า เดิมทีอารมณ์ที่ยังไม่สงบลง ก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น เธอจ้องเขม็งมองเด็กเหล่านั้นด้วยความโมโห โกรธจนหน้าอกน้อยๆ พองยุบขึ้นลงอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ใช่คนโง่ พวกเธอต่างหากล่ะ!”

“เธอคือคนโง่ เธอคือคนโง่เง่า คนโง่เง่าที่แม้แต่โจทย์ก็ทำไม่ได้!”

“ใช่ ต้องเป็นคนในบ้านพวกหล่อนสอนแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นทำไมโจทย์ง่ายๆอย่างนั้นยังทำไม่ได้ ฮัลโหล เจ้าคนโง่ พ่อแม่เธอล่ะ? พวกเขาต่างไม่สอนเธอเหรอ? บ้านพวกเธอไม่มีคนแล้วใช่ไหม?”

“……”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยอันแหลมคม ก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งในโรงเรียนแห่งนี้ เด็กสาวน้อยที่สุขภาพดีตอนเข้ามา ภายในไม่มีวินาทีสั้นๆ กลับกลายถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กโง่

ดังนั้นจึงพูดได้ว่า คนบางคนมีความชั่วร้ายฝังติดอยู่ในกระดูกมาตั้งแต่เกิด

เด็กเพิ่งจะอายุเท่าไหร่กัน ถึงสามารถไปโจมตีเด็กสาวน้อยคนหนึ่งแบบนี้ได้ อีกทั้งยังใช้คำพูดที่เลวร้ายได้ขนาดนี้

สุดท้ายหนูรินจังร้องไห้และวิ่งออกไปจากโรงเรียนแห่งนี้

เธอไม่ใช่คนโง่ เธอก็ไม่ใช่ไม่มีคนในครอบครัว เธอมีแด๊ดดี้หม่ามี๊ เธอยังมีพี่ชายอีกสองคน

เธอร้องไห้โฮออกมาจากในโรงเรียนแล้ว ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี ก็เลยเดินตรงไปข้างหน้าด้านน้ำตาอาบนองเต็มใบหน้า

“เด็กคนนี้เป็นอะไร? ทำไมเดินร้องอยู่บนถนนคนเดียวล่ะ?”

โชคดีที่ข้างนอกยังมีคนใจดี เห็นว่าเธอเป็นเด็กเดินร้องไห้อยู่ข้างนอกไปมาอยู่คนเดียว ทันใดนั้น เธอเดินเข้ามา เรียกเธอไว้อย่างเป็นห่วง

“เจ้าหนูน้อย หนูเป็นอะไรลูก? ทำไมมายืนร้องไห้อยู่คนเดียวที่นี่ล่ะ? แม่ของหนูล่ะ?”

“หม่ามี๊.....หม่ามี๊......”