ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 854

“ใช่เหรอ? งั้นน้องสาวของผมวิ่งออกมาได้ยังไง?”

คิวคิวไม่เกรงใจอีกต่อไป และพาน้องสาวลงมาจากในรถ

ยามเห็นเข้า สีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก คิดอยากจะเถียง แต่เวลานี้ รปภ.ของตระกูลเทวเทพที่ลงมาจากรถก็ได้ลงมือเรียบร้อยแล้ว หิ้วคอเสื้อของเขาแล้วจับโยนไปอีกทางหนึ่ง

“เดี๋ยวจะกลับมาคิดบัญชีกับนาย!”

“……”

พาคนเหล่านี้มาคือมีประโยชน์จริงๆ ด้วย

เด็กน้อยสามคนนี้เข้ามาภายใต้การคุ้มกันของรปภ.เหล่านี้ ยังไม่ทันที่จะไปถึงห้องเรียนของหนูรินจัง พวกนักเรียนที่กำลังเล่นกันอยู่ในสนาม หลังจากที่เห็นหนูรินจังแล้ว ก็หัวเราะเยาะขึ้นมาอีก

“คนโง่ พวกเธอดูสิ คนโง่นั่นกลับมาอีกแล้ว”

“ใช่ ยังคิดว่าเธอวิ่งไปแล้วจะไม่กลับมาอีก ที่แท้ เธอก็ยังต้องยอมไสหัวกลับมา”

“ฮ่าๆๆๆๆ......”

เสียงหัวเราะเยาะอันแหลมคมลอยเข้ามา หนูรินจังได้ยินแล้ว หน้าเล็กๆ กลมก็ซีดขาว รีบกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดพี่ชายทันที

ชินจังโกรธจนหน้าดำหน้าเขียว

แต่ ตอนที่เขาคิดจะโจมตี คิวคิวที่อยู่ด้านข้างก็ได้ก้าวเท้าน้อยๆ ค่อยๆ เดินออกไปแล้ว

“พวกแกพูดว่าใครเป็นคนโง่เหรอ?”

หลังจากที่เดินมาถึงตรงหน้านักเรียนสองสามคนนั้น บนใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มอยู่ ดูเหมือนท่าทีเฉยๆ สบายๆ แต่ทุกคำที่ย้อนถามกลับแฝงไปด้วยเจตนาสังหาร

อันที่จริงเด็กๆ เหล่านั้นก็เป็นเด็กรุ่นพี่มอปลายแล้ว

ตอนแรกที่พวกเขาได้ยินน้ำเสียงที่น่ากลัวนี้ ก็มีสะดุ้งเล็กน้อย

แต่ไม่นาน เมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่า คนที่ถามพวกเขานี้รูปร่างไม่สูง ดูแล้วก็เป็นแค่เด็กชั้นมอหนึ่ง พวกเขาก็หยิ่งผยองขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็หมายถึงเธอน่ะสิ จะทำไม?”

“แกเข้ามานี่”

คิวคิวกระดิกนิ้วชี้เรียก

เด็กสองสามคนนั้นก็เดินเอ้อระเหยเข้ามาจริงๆ : “ฉันเข้ามาแล้ว แกจะทำ........”

ยังไม่ทันจะพูดจบหนึ่งประโยค คิวคิวที่ยืนตรงหน้าก็เตะท่าจระเข้ฟาดหางสาดเข้าให้ เขารวดเร็วและว่องไวมาก คนทั้งคนดูเหมือนกับแมวที่ลุกกระโดดขึ้นมาจากบนพื้น และกวาดขาฟาดไปที่ขาของพวกนั้นอย่างจัง

“ตึง--”

คนเหล่านี้ต่างพากันล้มหงายลงบนพื้น เขาก็รุดไปข้างหน้าอีกครั้ง และแกว่งหมัดกำปั้นน้อยๆ ต่อยลงไปอย่างไม่ทารุณ

แม่งเอ๊ย!

ชั่วครู่ เมื่อเสียงกรีดร้องโหยหวนของพวกเด็กเหล่านั้นดังไปทั่วบริเวณ ไม่เพียงแต่นักเรียนที่ยืมดูอยู่รอบๆ เท่านั้นที่ตกตะลึง

แม้แต่รปภ.ของตระกูลเทวเทพสองสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ยืนมองดูอยู่ด้วยความตกใจจนอ้าปากค้างอีกครั้ง!

เด็กดี ท่านบรรพบุรุษตัวน้อยสองท่านนี้ พวกเขาเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งจริงเหรอ? ทักษะฝีมือแบบนี้ นั่นคือสุดยอดมากจริงๆ พูดออกไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก

หลังจากที่ยืนมองดูอย่างตกตะลึงอ้าปากค้างกันอยู่สี่ห้านาทีเต็มๆ คิวคิวเองก็ชกต่อยอยู่ตรงนั้นสี่ถึงห้านาทีเช่นกัน

จนกระทั่ง พวกเด็กเหล่านั้นไม่สามารถแม้แต่จะตะโกนออกมาได้แล้ว และคุณครูก็ได้ยินข่าวและรีบเข้ามา รปภ.เหล่านี้จึงรีบเข้าไปเพื่อให้บรรพบุรุษน้อยท่านนี้หยุดลงมือ