ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 87

ตลอดทาง ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลย

อาจจะเป็นเพราะว่า แสนรักรู้สึกต่ำต้อยที่จะคุยกับเธอ ยังไง เธอก็เป็นผู้หญิงที่เขาเกลียดขนาดนั้น

หรือว่า เขาอาจจะลืมแล้ว ด้านหลังยังมีคนนั่งอีกคน ดังนั้นพอเส้นหมี่นั่งอยู่ด้านหลัง หัวใจของเธอก็ค่อยๆสงบลง จนกระทั่งสุดท้ายแล้วกลับคืนสู่สภาพแน่นิ่งดังเดิม

เธอรู้จักตัวตนของตัวเองดี ไม่ใช่เหรอ？

ทั้งสองมาถึงบริษัท ก็ทำตามสิ่งที่ปฏิบัติกันมาตลอด แสนรักจอดรถไว้ที่จอดรถของประธานโดยเฉพาะ จากนั้นจะลงจากรถ แล้วขึ้นลิฟต์ประธานไปที่ชั้นบนสุด

พอเส้นหมี่เห็น ก็ลงจากรถ แล้วถือกระเป๋าเดินออกไปด้านนอก

แสนรัก：“คุณทำอะไร？”

ในที่สุดเขาก็พูดประโยคแรกในระหว่างที่พวกเขามาด้วยกันแล้ว

เส้นหมี่ยักไหล่：“ฉันไปข้างนอกไง ประธานแสนรัก ฉันในสายตาของคนพวกนั้นที่บริษัทคุณ คือผู้หญิงแปลกหน้า ทางที่ดีคุณอย่าให้ใครเห็นฉันนั่งรถคุณมาเลย แบบนี้ส่งผลไม่ดีต่อคุณได้ ฉันไปละ”

จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ถือกระเป๋าของเธอ วิ่งออกไปอย่างเร็ว

แสนรัก：“……”

ใบหน้าหล่อเหลานั้นเห็นได้ชัดว่าหม่นลงไปอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเห็นยัยนี่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ก็ยิ่งหม่นลงจนน้ำสามารถหยดลงมาได้

แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น ก็เข้าไปในลิฟต์แล้วขึ้นไป

ส่วนทางเส้นหมี่พอออกมาจากลานจอดรถ ก็เข้าไปจากหน้าประตูของอาคารนี้โดยตรง

“ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง คุณคือ？”

“อ่า ฉันเหรอคะ？”

เส้นหมี่จ้องเจ้าหน้าที่เคาน์เตอร์ที่ถามตัวเอง ทันใดนั้นก็นิ่งไปตรงนั้น

แย่แล้ว เมื่อกี๊รีบออกไปไวเกิน จนลืมถามผู้ชายระยำนั่นว่าให้งานอะไรเธอ？งั้นตอนนี้จะทำไงดีล่ะ？รอเขาขึ้นไปแล้วจัดหาให้เธอเหรอ？งั้นต้องรอนานแค่ไหน？

หรือไม่แน่จากความรังเกียจที่เขามีต่อเธอแล้ว อาจลืมตัวเองไปแล้วก็ได้

เส้นหมี่ขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ตัดสินใจคิดหาทางเอง“ฉันมาสมัครงานค่ะ บริษัทพวกคุณแผนกไหนที่ขาดคนบ้างคะ？”

“อ๋า？สมัครงาน？งั้นคุณส่งเรซูเม่ยังคะ？ทำไมยังจะมาถามพวกเราอีกว่าบริษัทขาดคนแผนกไหนบ้าง？

พนักงานคนนั้นตกใจกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้จริงๆ เพราะว่าไม่เคยมีใครมาสมัครงานแบบนี้ และยังถามว่าแผนกไหนขาดคนอีก เธอคิดว่าตำแหน่งนี่เป็นการเลือกผักในตลาดขายผักเหรอไง？

แต่เส้นหมี่ ก็มาเลือกผักจริงๆ

เธอไม่แคร์อยู่แล้วว่างานอะไร เธอมา ก็เพื่อทำหน้าที่ของลูกชายให้สำเร็จ

สุดท้าย เส้นหมี่เลือกพนักงานธรรมดาๆในแผนกธุรกิจการค้า จากนั้นก็ขึ้นไปสัมภาษณ์เหมือนไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น