ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 920

หัวหน้าราชองครักษ์ได้ฟัง ทันใดเหมือนกับว่าความหวังได้มลายหายไปแล้ว สีหน้าของเขาขุ่นมัวอย่างหนัก

เพราะว่า ผลคะแนนการทดสอบ มีทั้งหมดห้าหัวข้อ แต่ว่า มีสามหัวข้อกลับสอบไม่ผ่าน

ดังนั้น พวกเขากำลังสงสัยจริงๆแล้วว่า คนคนนี้ที่ถูกขังเอาไว้ตอนนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเพราะว่าผลคะแนนนี้ไปกระตุ้นเขาขึ้นมา หลังจากนั้นส่งผลให้บ้าคลั่ง

ทั้งสองจุดบุหรี่ขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัด

“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณมาหาใคร? ที่นี่ไม่ใช่ว่าใครก็เข้ามาได้นะ คุณผู้หญิง！”ทันใดนั้น ในเขตห้องพักผู้ป่วย เสียงของพยาบาลที่กำลังถามอย่างสงสัยดังมา

รองผู้นำเดชาได้ยินแล้ว ตามประสาทสัมผัสจึงหันหน้าไปมองตรงทางเดิน......

“คุณผู้หญิง？！！”

เขาเบิกตากว้างขึ้นมาทั้งสอง

หัวหน้าราชองครักษ์ก็ได้เห็นแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ทันใด นำบุหรี่ที่จะจุดทิ้งไปบนพื้น ก้าวเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้ว

“คุณผู้หญิง คุณ……คุณฟื้นแล้ว? คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? ร่างกายของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เขามองดูคนคนนี้ที่บนร่างกายยังสวมชุดผู้ป่วย ผมเฝ้าปล่อยรุงรัง มองดูแล้วเหมือนกับเด็กหญิงที่ถูกลมพัดมาถึงที่นี่แล้ว เขาตกใจอย่างมาก

คุณผู้หญิงคนนี้ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมโรงพยาบาลใหญ่ด้านโน้นไม่ได้ส่งข่าวอะไรมา?

หัวหน้าราชองครักษ์จะไปพยุงเธอ

แต่ว่าเส้นหมี่เม้มริมฝีปากแห้ง ปฏิเสธแล้ว

“เขา......ยังอยู่ด้านในหรือเปล่า?”

เธอจ้องมองไปทางด้านหลังของเขา เหมือนกับวิญญาณที่พึ่งวิ่งออกมาจากหลุมฝังศพยังไงอย่างงั้น ล่องลอยมาเบาๆอย่างน่ากลัว

หัวหน้าราชองครักษ์กลืนน้ำลายลงคอ

“อยู่......อยู่ครับ คุณผู้หญิง คุณอย่าได้กังวล คุณชายเขา......”

หัวหน้าราชองครักษ์คนนี้อยากจะปลอบใจเธอ หลายวันมานี้คนที่ถูกขังเอาไว้ด้านในไม่เป็นไร ให้เธอไม่ต้องเป็นกังวล

แต่ว่า คำพูดของเขายังไม่ทันได้พูดจบ เด็กสาวคนนี้ผลักเขาออกแล้ว หลังจากนั้น เธอก้าวเดินทีละก้าว เหมือนกับร่างที่ไร้วิญญาณยังไงอย่างงั้น เซถลาเข้ามาที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย

“เปิดออก！”

“คุณผู้หญิง？”

“ฉันให้คุณเปิดออก！！”

เธอโมโหขึ้นมาทันที ตะโกนออกมาสุดเสียง

หัวหน้าราชองครักษ์：“……”

รองผู้นำเดชา：“……”

สุดท้าย ทั้งสองต่างมองหน้ากันแวบหนึ่ง แล้วเปิดประตูบานนั้นออกแล้ว

แต่ว่า เพื่อรับรองความปลอดภัยของเธอ เธอเดินเข้าไปหนึ่งก้าว รองผู้นำเดชาก็ตามเข้าไปด้วย หลังจากนั้น เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้ มองเห็นเด็กสาวคนนี้เดินทีละก้าวมาหน้าเตียงผู้ป่วย

เธอจ้องมองเขาอยู่นิ่งๆ