ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 926

แม้แต่เจ้าสุนัขตัวหนึ่งที่เลี้ยงไว้ด้านนอก หลังจากที่มองเห็นฉากนี้ผ่านทางนอกหน้าต่างแล้ว ก็ยังค่อยๆ หันหน้าออกไปมองทางอื่น

ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดทั้งสองคนก็เดินทางออกไป

บนยอดเขาในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงนั้นช่างสวยงามจริงๆ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าครามสดใส เหล่าก้อนเมฆสีขาวลอยผ่านเป็นครั้งคราว ก็ช่างสดใสราวกับเหมือนภาพวาดภาพหนึ่ง

ใบไม้ต่างเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ใบหญ้าเองก็ไม่ได้เขียวชอุ่มเหมือนก่อนแล้ว

แต่กลับเพิ่มวิวทิวทัศน์อื่นให้กับภูเขาแห่งนี้ ตัวอย่างเช่น ผลไม้ป่าที่แม้แต่เส้นหมี่เองก็เรียกชื่อไม่ถูก ยังมีใบ เมเปิ้ลสีแดงที่เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะไปหยิบมันมา

ช่วงสวยงามเสียเหลือเกิน

“ที่รัก คุณอยากไปที่ไหนเอ่ย? หรือว่าพวกเราไปเดินเล่นที่แปลงผักหลังบ้านกันไหม ตอนที่มาคุณท่านบอกแล้วว่า ถั่วเหลืองที่เขาปลูกไว้ให้จะสุกแล้ว พวกเราไปดูซะหน่อย ถ้ามันสุกแล้วก็เก็บกลับมาต้มกินกัน หวานมากเลยนะ”

เส้นหมี่ที่ยืนเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนี้ท่าทีสบายๆ อยู่ด้านนอกกระท่อมไม้หลังเล็ก

ทันใดนั้น เหมือนเธอฉุกคิดอะไรขึ้นได้ เอียงศีรษะมาจ้องมองเขาด้วยดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์คู่นั้น ภายใต้แสงสาดส่องของดวงอาทิตย์ สว่างสดใสดั่งดวงดาวระยิบระยับ

แสนรักสูดลมหายใจเข้าทันที

แววตาอย่างนี้ มันช่างสว่างสดใสจริงๆ

สว่างจนทำให้เขาเสียสมาธิไปเล็กน้อย และยังสว่างมากจนเขาแทบไม่มีความกล้าพอที่จะจ้องมองเธอโดยตรงได้

แสนรักจึงเลือกที่จะเงียบ

จากนั้น เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ยัยคนโง่นี้ก็ทั้งลากทั้งอ้อนเขาไปจนถึงแปลงผักแปลงนั้น

“ว้าว สุกแล้วจริงๆด้วย ที่รักคุณรีบดูสิ ถั่วเหล่านี้กินได้แล้วจริงๆด้วย ตาแก่คนนี้สุดยอดจริงๆ ที่ยังปลูกของเหล่านี้ได้”

เส้นหมี่ที่มองเห็นว่าถั่วเหลืองปลูกอยู่เต็มแปลง ก็ดีใจยิ่งนัก

อันที่จริง ไม่ใช่มีเพียงแค่ถั่วเหลือง ยังมีถั่วลิสงด้วย ก่อนที่ไชยันต์จะเข้าเป็นทหาร เขาคือเด็กที่เกิดจากครอบครัวเกษตรกร สำหรับเรื่องการเพราะปลูกเหล่านี้ เขาก็ย่อมมีความรู้ความเข้าใจอยู่แล้ว

เพราะว่าถั่วเหลืองไม่สามารถทานดิบได้ เส้นหมี่จึงถอนต้นถั่วลิสงขึ้นมาหนึ่งต้น

จากนั้น ก็ถือเดินไปล้างยังริมน้ำตกข้างๆ แล้วค่อยๆ เด็ดเป็นเม็ดออกมา

“ที่รัก ชิมหน่อยสิคะ ลองดูว่าหวานไหม?”

“……”

ไม่กิน!

ผู้ชายที่รักความสะอาดและสุขอนามัยเป็นชีวิตจิตใจโดยเฉพาะสิ่งของที่จะกินเข้าปาก หลังจากที่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ยื่นถั่วลิสงที่ยังมีน้ำหยดอยู่ จึงรีบหลบออกตามจิตใต้สำนึก

เส้นหมี่ : “........”

มันน่าจริงๆเลย เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? เธอลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้เขาเป็นคนไข้คนหนึ่ง

เส้นหมี่ได้สติขึ้นมา จึงรีบดึงถั่วลิสงนั้นคืนมาทันที : “ขอโทษทีค่ะที่รัก ฉันลืมไปว่าคุณเป็นคนรักความสะอาด เราไม่กินมันแล้ว ไม่กินแล้ว”

เธอจึงโยนถั่วลิสงลงบนพื้น

เมื่อคิดอยากจะพูด รอหลังจากที่ทั้งสองคนกลับไป และส่งคนคนนี้ถึงห้องพักแล้ว จากนั้นตัวเองก็ค่อยกลับไปเก็บใหม่ และค่อยถอนเพิ่มอีกนิดหน่อย

แต่เธอหารู้ไม่ว่า เมื่อทั้งสองคนหันหลังกลับแล้ว ผู้ชายคนนี้ที่ถูกเธอใช้ผ้าไหมสีแดงมัดไว้ด้วยกัน กลับจ้องมองไปยังถั่วลิสงที่ถูกทิ้งไว้บนพื้น ใบหน้าอันหล่อเหลาก็เผยให้เห็นถึงความรู้สึกผิดเล็กน้อย

ทั้งสองคนก็ไปเดินเล่นบนไหล่เขาอยู่อีกสักพัก ท้องฟ้าก็ค่อยๆ เริ่มมืดครึ้ม

“ที่รักคะ คุณดูสิ ดวงอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว วันนี้พวกเราเดินเล่นเพียงแค่นี้ก่อนดีไหม? รอให้พรุ่งนี้สว่างแล้ว ฉันค่อยพาคุณออกมาอีก”