ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 970

พิมเจ้าคนนี้ ในช่วงเวลานี้เข้ากับเส้นหมี่ได้ค่อนข้างมีความสุขเลยทีเดียว และในเวลานี้ก็ไม่ได้เห็นเป็นคนนอก สอบถามขึ้นมาตรงๆ อย่างห่วงใยเสมือนคนในครอบครัวเดียวกัน

เส้นหมี่จูงเธอเข้ามา

“นี่เป็นความคิดของพ่อเด็กๆ ค่ะ อีกอย่าง รากเหง้าของพวกเราก็อยู่ที่เมือง A พ่อของฉัน ลุงของฉันพวกเขาก็อยู่ที่นั่นกัน ตระกูลหิรัญชาทางนั้นของเขาก็มีคำจำนวนมากรอเขาอยู่”

“นี่.........”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา ถึงแม้พิมเจ้าจะไม่อยากให้กลับไป แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง ตอนที่เส้นหมี่นำสมุดบัญชีของตระกูลเทวเทพที่เธอจัดเตรียมไว้ในช่วงนี้ออกมาจากในห้องของตัวเอง แล้วส่งมอบให้กับมือของเธอ เธอก็ปลอบใจเธอหนึ่งประโยค

“ป้าไม่ต้องกังวล รายรับกับรายจ่ายทุกเดือนของเดอะวิวซี ฉันได้ระบุรายละเอียดเอาไว้หมดแล้ว เพียงแค่ป้าทำตามมันก็ได้แล้ว”

“แต่ว่า......”

พิมเจ้ามองดูสมุดบัญชีที่ใหม่ๆ เหล่านี้ บนใบหน้าอันอ่อนโยนก็ปรากฏให้เห็นร่องรอยของความไม่สบายใจและกล้าๆกลัวๆ : “พวกเขา......จะฟังป้าไหม?”

พวกเขา?

เธอพูดถึงสมรมณ์วัลย์ทางนั้นเหรอ?

เส้นหมี่ยิ้มๆ และปลอบใจเธอต่อว่า : “แน่นอนสิคะ ป้าคือคนที่คุณท่านมอบหมายด้วยตัวเอง กฎข้อกำหนดเหล่านี้ ฉันก็ได้ทำไว้แทนป้าเรียบร้อยแล้ว พวกเขาจะไม่กล้าฟังบ้าได้อย่างไร?”

“แต่......”

“พอแล้ว คุณป้า ทางเดินฉันจัดเตรียมไว้ให้ป้าเสร็จแล้ว ที่เหลือจะเดินยังไง ก็ขึ้นอยู่กับตัวป้าเองแล้ว”

ทันใดนั้น หญิงสาววัยรุ่นที่อายุน้อยกว่าเธอถึงหนึ่งรอบ ก็มายืนตรงหน้าของเธอ ในมือถือสมุดบัญชีอยู่แล้วพูดประโยคนี้อย่างเรียบเฉย

พิมเจ้าก็ตัวแข็งทื่อราวกับโดนฟ้าผ่าทันที!

ซึ่งเหมือนกับว่า จู่ ๆ ทั้งตัวเธอถูกจับโยนลงในห้องแช่แข็งใต้ดิน หลังจากที่น้ำแข็งอันหนาวเหน็บราดรดลงมาจากบนศีรษะของเธอ เธอเกิดเสียง “วิ๊ง” ไม่มีสีเลือดใดๆ อยู่บนใบหน้าเธอเลย

เธอกล้า.........กล้า..........

“ป้าวางใจ ฉันไม่พูดออกไปหรอก ลำธารณีณพวกป้าตกอยู่ในสภาวะถูกกดดันมาโดยตลอด ใช้ชีวิตแต่ละวันก็แสนยากลำบาก ป้าสามารถก้าวก้าวนี้ออกมา คิดอยากจะต่อสู้สักครั้งเพื่อความสัมพันธ์ในเครือญาตินี้ ฉันเข้าใจป้าดีค่ะ”

เส้นหมี่เห็นว่าเธอไม่พูดอะไรแล้ว ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเธอราวกับว่าตกใจกลัวเป็นอย่างมาก แม้แต่ม่านตาเองก็สั่นระรัวอยู่

ดังนั้น เธอจึงนำสมุดบัญชีวางลงบนโต๊ะ หันหลังแล้วเดินออกไป

พิมเจ้าฟังจบ ก็สั่นระรัวมากยิ่งขึ้น

เธอไม่เคยคิดเลยว่า ความรู้สึกนึกคิดที่ตัวเองแอบซ่อนไว้ลึกขนาดนี้ กลับถูกแม่สาวน้อยอ่อนวัยคนนี้มองออกแล้ว

ตลอดหลายปีมานี้ แม้แต่ไชยันต์เอง เขาก็ไม่เคยค้นพบเจตนาของเธอ เขาเข้าใจว่า ต่อหน้าเขาเธอพยายามรับใช้ดูแลอย่างสุดแรงกายแรงใจ ก็เพียงเพื่อให้สุกฤตลูกชายของตัวเองได้รับโอกาสฝึกฝนมากขึ้น