ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 983

และที่สุดๆเลยคือตอนที่เขาทำเรื่องนี้ การเคลื่อนไหวยังคงสง่างามมาก ดูเป็นสุภาพบุรุษ ราวกับว่าไม่ได้กำลังช่วยให้เด็กๆจับปลาไหล

แต่กำลังพลิกอ่านหนังสือ

ตอนที่ปลาไหลตัวแรกถูกเขาพลิกออกมาจริงๆ เด็กน้อยทั้งสามก็ดีใจกันสุดๆ พวกเขาปรบมือเล็กๆ แต่ละคนก็แย่งกันยื่นถังให้แด๊ดดี้

"แด๊ดดี้ เร็วเข้า รีบปล่อยเข้ามา"

"ใช่ แด๊ดดี้ อย่าปล่อยให้มันหนีไปอีก"

"อืม!"

ชินจังก็พยักหน้าอย่างแรง ในเวลานี้ในที่สุดเขาก็ไม่รู้สึกผิดและเศร้าอีกต่อไปแล้ว

เขากลับมาร่าเริงอีกครั้งเช่นเดียวกับน้องๆ

เส้นหมี่มองจากด้านข้าง รู้สึกว่าภาพตรงหน้านี้ทำให้เธอรู้สึกพอใจมากจนเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะล้นออกมา เธอไม่ต้องการสิ่งใด ในชีวิตที่เหลือนี้มีเพียงความปรารถนาเดียว

นั่นก็คืออยากให้ภาพตรงหน้านี้คงอยู่ตลอดไป เรียบง่าย มีความสุข สบายใจ...

หลังจากพบเรื่องแปลกใหม่นี้ ในที่สุดครอบครัวทั้งห้าคนก็พบกับความสนุก พวกเขาสนุกกับการจับปลาไหลในนาข้าวอยู่นาน พอปลาไหลถูกจับได้ครึ่งถังเล็กๆ พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดินแล้ว

"ว้าว พ่อแม่ของรินจัง พวกคุณเก่งมากเลย จับปลาไหล ปลาไหลนาได้เยอะมาก"

"ใช่ หม่ามี๊น้องรินจัง ถ้ารู้แต่แรกว่าในนานี้มีสมบัติมากมายซ่อนอยู่ พวกเราก็จะไม่เก็บผลไม้เก็บผักแล้วมาดำนาที่นี่"

"นั่นสิ!"

ผู้ปกครองเหล่านั้นก็เข้ามาด้วย หลังจากที่พวกเขาได้สติก็เริ่มประจบทุกวิถีทางที่ทำได้

เส้นหมี่ยังคงมีท่าทีเย็นชา

หลังจากออกจากนาข้าว เธอพาลูกทั้งสามคนไปล้างเท้าที่ลำธารแล้วสวมรองเท้าถุงเท้า จากนั้นถึงมองดูชายหนุ่มที่เดินเข้ามาโดยมือข้างหนึ่งถือถังน้ำเล็ก อีกข้างหนึ่งถือกังหันน้ำไม้ไผ่

"ได้แล้ว?"

"อืม กลับกันก่อนเถอะ เย็นมากแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องกลับเมืองA"

"โอเค"

เส้นหมี่ตอบรับอย่างอารมณ์ดี

หลังจากนั้นครอบครัวทั้งห้าคนก็ออกเดินทางกลับตัวเมือง ในเวลานั้นเองพวกเขากลับไม่รู้ว่าบนโลกอินเทอร์เน็ต มีคนแอบถ่ายภาพที่พวกเขาจับปลาไหลในทุ่งนาตลอดทั้งบ่าย หลังจากลงโพสต์บนอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง

กระแสเชิงลบแทบจะถูกกวาดล้างหมดจากโลกอินเทอร์เน็ต

ครอบครัวนี้หวานมากจริงๆ...

ทางฝ่ายสวิสก็เห็นข่าวนี้ เพียงแต่หลังจากภาพแต่ละใบที่สวยงามจนแทบหยุดหายใจและอบอุ่นจนน่าอิจฉาถูกกดดู

คนที่เห็นภาพนี้ในที่สุดนิ้วมือก็ค่อยๆกำแน่น

ที่แท้สุดท้ายพวกเขาก็ยังคงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

--

คืนนั้นเด็กๆนอนหลับสนิทมากเพราะได้กินปลาไหลที่ตัวเองจับได้

ส่วนเส้นหมี่ที่เหนื่อยมาทั้งวันก็เข้านอนไว

"พี่คะ พี่บอกพี่ภารึยัง? ครั้งนี้ที่เรากลับไปจะไปอยู่ที่เรืองรองใช่ไหม?"

"อืม"

ในที่สุดสีหน้าของแสนรักก็ไม่ได้ดูแย่อีกต่อไป เขาตอบต่อไปว่า

[เส้นหมี่: ไม่จำเป็น ทำเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอ!]

[คณาธิป: ...]

ไม่กี่วินาทีต่อมาสุดท้ายคณาธิปที่อยู่ไกลถึงคอนโดเมืองAก็ได้สติ

ขณะนั้นเขานั่งอยู่ใต้โคมไฟตั้งโต๊ะ สีหน้าแข็งนิ่ง แดงขึ้นจางๆ เขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง

นี่มันเหมือนกับโดนตบหน้า!

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก--"

"เข้ามา!"

เขาอายและโกรธ แม้แต่น้ำเสียงที่อนุญาตให้คนเข้ามาก็ไม่ค่อยสุภาพนัก

ดังนั้นพอเคมีเปิดประตูเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มนั่งหน้าบึ้งบนโซฟาทันที

"ประธานคณาธิป เอ่อ...เรื่องที่คุณให้ผมจองโรงแรมวันพรุ่งนี้ ผมจัดการเสร็จแล้ว ตอนเที่ยงสิบสองนาฬิกา ที่ชั้นบนสุดของโรงแรมซีจี..."

"ไม่ต้องแล้ว ยกเลิก!"

คณาธิปขัดจังหวะด้วยความโกรธที่ยังไม่หาย บอกให้เขายกเลิกโรงแรม

เคมี "..."

ยกเลิก?

ไม่ใช่ว่าเมื่อตอนเที่ยงเอาแต่กำชับเขาเรื่องนี้เหรอ? ทำไมตอนเย็นกว่าเขาจะจองชั้นบนสุดของโรงแรมซีจีได้? ถึงได้ยกเลิกอีก?