ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 844

ตอนที่ 844 จมดิ่งถลำลึก

……….

สำหรับทนายอันแล้ว หากต่อสู้ละก็ การลุยเดี่ยวไม่มีอยู่จริง สู้เป็นกลุ่มได้ถึงจะดีที่สุด หากสู้เป็นกลุ่มไม่ได้ก็ต้องสร้างเงื่อนไขให้สามารถต่อสู้แบบกลุ่มให้ได้

อันที่จริง ตอนนี้มันค่อนข้างรังแกคนอื่นอยู่หน่อยๆ การปะทะในด้านพลังจิตลวงตา ทุกคนล้วนตกอยู่ในสภาวะจนมุมไม่ต่างกัน

แต่ทว่า ทนายอันกลืนยาอายุวัฒนะของจิ้งจอกขาวไป ในร่างกายจึงเหลือจิตสำนึกส่วนหนึ่งของจิ้งจอกขาวอยู่บ้าง เดิมทีต้องขัดเกลาจิตสำนึกเหล่านี้ก่อนเพราะถือเป็นปัจจัยที่ไม่มั่นคงและต้องกำจัดมันก่อน ถึงจะเป็นการดำเนินการขั้นพื้นฐาน แต่ทนายอันไม่ได้ทำอย่างนั้น ในแง่หนึ่ง ทำอย่างนี้มันเสียเวลานิดหน่อย เขาทำใจไม่ได้ เขาที่เชี่ยวชาญพลังจิตมีจิตสำนึกจิ้งจอกขาวหลงเหลืออยู่ในร่างกาย เป็นดั่งเสือติดปีก

ส่วนอีกแง่หนึ่ง เป็นเพราะจิ้งจอกขาวก็อยู่ในร้านหนังสือเช่นกัน อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาสั้นๆ เว้นแต่เถ้าแก่จะตายกะทันหัน ไม่อย่างนั้นจิ้งจอกขาวจะไม่ตกอยู่ในอันตรายซ้ำแล้วซ้ำอีก จิตสำนึกส่วนหนึ่งของนางเหลืออยู่ในร่างกายเขา ปัจจัยเสี่ยงไม่สูงนัก ทั้งยังสามารถเป็นผู้ช่วยของเขาอีก เยี่ยมทีเดียว

ขณะนี้เอง เงาของจิ้งจอกขาวคำรามแผดเสียงคำรามกระโจนไปข้างหน้าสร้างแรงกดดันมหาศาล

อาเผิงแยกจิตสำนึกส่วนหนึ่งไปสกัดกั้น แต่ทว่า ทนายอันฉวยโอกาสนี้รุกโจมตีอีกครั้ง การปะทะทางจิตกำลังรอช่องโหว่นี้อยู่จริงๆ

‘วืด!’ ด้านหน้าอาเผิงพลันดำมืด จากนั้นสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง

เขาในเวลานี้อยู่บนถนนสายเก่า เสื้อผ้าที่คนรอบตัวสวมใส่ล้วนเป็นสไตล์สมัยสาธารณรัฐจีนจัดจ้าน ด้านหน้าเป็นหอหมื่นบุบผา มีผู้หญิงจำนวนมากมายออกมารายล้อมยืนเรียกลูกค้าหน้าประตูทางเข้า

ที่นี่ไม่นับว่าเป็นสถานที่ระดับสูง อันที่จริงแม้ว่าจะใช้เวลาราวหลายร้อยปี สถานที่แห่งนี้กำหนดสูงต่ำอย่างชัดเจน

ในสมัยโบราณมีหญิงโสเภณีขายตัวไม่ได้ขายงานศิลปะ หลังจากได้รับความนิยมและดึงดูดสายตามากพอแล้ว ยังมีหญิงโสเภณีในซ่องเปลื้องผ้าเปลือยกายพิงราวประตูโพสท่ายั่วยวน

ปัจจุบันนี้ก็ยังมีหินสลักอีกมากมายในสวนสาธารณะประชาชนหรือตรอกซอกซอยเก่าแก่ ขณะเดียวกันยังมีสิ่งที่เรียกว่าวงแหวนชั้นนอกในสถานที่ระดับสูงอีกด้วย

สีหน้าอาเผิงพลันขรึมลงถนัดตา เขาจดจำที่แห่งนี้ได้ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางลืมสถานที่แห่งนี้ได้ลง สมัยนั้นเขาติดหนี้การพนันจึงขายภรรยาของตัวเองให้ที่นี่

เขารู้ว่าตัวเองเสียเปรียบและติดกับดักที่ทนายอันวางไว้เรียบร้อย เขาไม่ตื่นตระหนก ในทางตรงกันข้ามกลับดูนิ่งมาก

สิ่งแรกที่ต้องทำคือรักษาอารมณ์ตัวเองให้คงที่ ห้ามปล่อยให้จุดบกพร่องของตัวเองขยายเพิ่มขึ้น เนื่องจากคู่ต่อสู้คืออันปู้ฉี อาเผิงยิ่งไม่กล้าเสี่ยงใดๆ สิ่งที่ต้องทำต่อไปก็คือรอโอกาสทำลายภาพลวงตานี้ ขอแค่ตามหาก็จะต้องหาเจอแน่ๆ

ของปลอมอย่างไรก็คือของปลอม ในโลกนี้ ไม่มีภาพลวงตาของความสมบูรณ์แบบที่สมบูรณ์จนสับสนเข้าใจผิดกับของจริงได้!

รถลากสีเหลืองจอดที่ทางเข้าหอหมื่นบุบผา ทนายอันแต่งกายด้วยชุดชายหนุ่มมั่งคั่งลงจากรถลาก อาเผิงจ้องทนายอันตรงหน้าเขม็ง ทนายอันเอื้อมมือไปทักทายและขยิบตาให้เขา

“เหอะๆ”

อาเผิงแค่นหัวเราะในใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงปล่อยให้ทนายอันใช้รูปลักษณ์ของเขาปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้ ภาพลวงตาก็เหมือนกับความฝัน ต้องการความรู้สึกสะท้อนและความเข้าอกเข้าใจ และในตอนนี้เอง ในภาพลวงตานี้ ทนายอันปรากฏตัวเป็นตัวเขาเองซึ่งเป็นทางเลือกที่ทำลายความรู้สึกทดแทนสุดๆ

จริงๆ มันก็เหมือนกับการโกง หากโพล่งไปตรงๆ ว่าคนตรงหน้าเป็นคนโกหก ตามหลักการความน่าจะเป็นที่จะถูกโกงก็จะลดลงไปมาก

ในเวลานี้เอง หญิงสาวสวมชุดกี่เพ้าแหวกเดินออกมาจากประตูหอหมื่นบุบผา หญิงสาวทาแก้มแดงดูเหมือนขี้อายเล็กน้อย ระมัดระวังตัวและไม่ชินกับมันมาก มองปราดเดียวก็รู้ว่ามาใหม่ ยังปล่อยตัวตามสบายไม่ได้

อาเผิงกวาดตามองอย่างไม่สะทกสะท้าน

นี่เป็นภรรยาของเขา

ใช่แล้ว

นางเป็นตัวละครเอกในภาพลวงตานี้ ทุกสิ่งในที่นี้ จริงๆ แล้วออกแบบมาเพื่อนาง

“อันปู้ฉี เจ้ายังไร้เดียงสาเกินไป” อาเผิงตะโกนอย่างราบเรียบ

อันปู้ฉีโบกมือ “ใช่ที่ไหนกันล่ะ ข้าไม่ได้คิดจะใช้ภาพลวงตานี้ฆ่าเจ้าสักหน่อย เจ้าตายแล้ว เงินสักแดงก็ไม่เข้าบัญชีข้า ไร้ประโยชน์”

“ท่านชาย ท่านมาแล้วหรือ” แม่เล้าเข้ามาทักทายทนายอัน

จริงๆ แล้ว ทนายอันแสดงตามลักษณะนิสัยที่แท้จริงของเขา ชาติก่อนของเขาก็เป็นชายหนุ่มผู้มั่งคั่งร่ำรวยในสมัยสาธารณรัฐจีนในอดีตแต่ครอบครัวล้มละลายมันเป็นเรื่องของอนาคต อย่างน้อยจนกระทั่งทนายอันอายุสามสิบมีชีวิตที่เรียกว่าสะดวกสบายและเพียบพร้อม

“เอาล่ะ ตรงนี้แหละ” ทนายอันชี้เท้าของเขา

จู่ๆ เด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งพรวดพราดออกมาจากด้านหลังรถลาก แบกเตียงและมุ้งลวดมาตั้งไว้บนถนน

อาเผิงหรี่ตาลงและหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ

“มาสิ เจ้านั่นแหละ มาเล่นกับข้าหน่อย ข้าจะร่วมรักเจ้าอย่างดีเลย” ทนายอันชี้หญิงสาวที่ระมัดระวังตัวตรงหน้าคนนั้น

ด้านหลังกี่เพ้าของหญิงสาวมีหางสีขาวโผล่มา แต่ยังรู้สึกลำบากใจและไม่เต็มใจก้าวไปข้างหน้าดังเดิม จนสุดท้ายถูกแม่เล้าและคนคุมซ่องผลักไปพร้อมกัน

“ญาติพี่น้องบ้านเกิด ท่านชายทั้งหนุ่มทั้งสูงวัย อย่าตะโกน อย่าร้อง อย่าโวยวาย พวกเจ้าทุกคนเป็นตัวปลอม สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นภาพลวงตา ของปลอมอย่าพากันเอะอะโวยวาย” ทนายอันท้าวสะเอวและตะโกน “แต่ข้าอยากเล่นด้วย คือว่าจังหวะทำนองนี้มันไม่ถูก วันนี้ข้าจะสอนให้พวกเจ้าที่นี่เอง!”

“อันปู้ฉี…” อาเผิงลืมตา เขาไม่โกรธและไม่โมโห เพียงแต่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เจ้าแค่อยากทำให้ข้ารังเกียจขยะแขยงหรือ”

ทนายอันยืนเท้าสะเอวใส่อาเผิงและพูด “น่าเสียดาย ในสมัยนี้ข้าแปลงวิดีโอดิจิทัลไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงแตกตื่นกันหมดแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงให้เจ้าช่วยถือมันไว้ข้างๆ ช่วยข้าอัดถ่าย”

“ได้ ข้าจะร่วมมือกับเจ้า” อาเผิงพูดอย่างเรียบง่าย

“จุ๊ๆ” ทนายอันยื่นมือไปชี้อาเผิง “เรามาร่วมมือกันหน่อยไหม”