ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 848

ตอนที่ 848 ข้าขอปฏิเสธ!

รถแล่นมาจอดหน้าร้านหนังสือ โจวเจ๋อลงรถ ทนายอันตามเดินหลังมาเหมือนภรรยาตัวน้อยที่ทำผิดมา

เถ้าแก่โจวแอบโมโหจริงๆ แต่เพื่อระบายความโกรธให้ภรรยาใต้บังคับบัญชาของเขานั้นก็ไม่มีปัญหา เป็นถึงลูกพี่ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่ช่วยก็ยังไงๆ อยู่ ใจคนรับใช้พากันแตกสลายกันพอดี

แต่เพื่อระบายความโกรธให้ ไอดอลในจินตนาการของลูกน้องตัวเอง เขาโจวเจ๋อมีป้ายกำกับว่า ‘ฉันว่างมาก’ เขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเขาหรืออย่างไร

อืม สำหรับคำถามนี้ ไม่ต้องตอบ

“เถ้าแก่ กลับมาแล้วหรือ” อิงอิงดูเหมือนกำลังดูหนังอยู่และเมื่อเห็นโจวเจ๋อกลับมาก็ถอดหูฟังตัวเองออก

“เถ้าแก่ให้ข้าไปเตรียมน้ำไหมเจ้าคะ” ปกติแล้ว ทุกครั้งที่เถ้าแก่ของนางกลับมาจากข้างนอกก็จะอาบน้ำเสมอ

“ยังไม่ต้อง” โจวเจ๋อโบกมือและเดินตรงไปสวนผักข้างบ้าน ตอนนี้เขามีเรื่องสำคัญยิ่งกว่าต้องทำ

ทนายอันรู้ว่าเถ้าแก่ของเขากำลังจะทำอะไรจึงรีบตามไปด้วยทันที

เมื่อเปิดประตูสวนผัก โจวเจ๋อก็เห็นหุ่นเชิดหลายสิบตัวกำลังพรวนดินและใส่ปุ๋ยในพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็กๆ ถังน้ำ พลั่วและอุปกรณ์เครื่องใช้อื่นๆ โบกไปสะบัดมา วุ่นวายเต็มไปหมด ปุ๋ยขี้กระเด็นกระดอนลอยว่อน…

สาวน้อยผิวเข้มย่อตัวนั่งลงดูอยู่ข้างๆ สีหน้าหดหู่เหลือเกิน สำหรับคนที่จงรักภักดีต่อผืนดินอย่างทะนุถนอม ยิ่งมองดูกลุ่มคนที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับแปลกผักของตัวเอง มันให้ความรู้สึกเหมือนสามีของตัวเองกำลังถูกผู้หญิงหลายคนผลัดกันรุมทึ้งจริงๆ

หยาม

หยามกันนี่นา!

แต่นางก็ไม่กล้าพูดอะไร แม้ว่าโจวเจ๋อเพิ่งจะปลดผนึกพันธนาการของนางออก แต่นางก็ไม่ได้ตีตนเป็นเจ้าของร้านหนังสือเลย

ในเมื่อแม่นางสวี่อยากจะฝึกหุ่นเชิดที่นี่ นางก็ไม่อาจไปคัดค้าน

ทันทีที่โจวเจ๋อเปิดประตูเข้ามา พลั่วบินกระแทกหัวต้อนรับทันที เถ้าแก่โจวเจ๋อตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลบไปด้านข้าง

‘ปั๊ก!’

“ซี๊ด…”

ทนายอันด้านหลังไม่ทัน เข้าที่หัวเต็มๆ ทรุดตัวลงนั่งด้วยความเจ็บปวดทันที

หุ่นเชิดในแปลงผักหยุดพร้อมกันราวกับกำลังเล่นเกม หนึ่ง สอง สาม แข็งทื่อ!

“จะบ้าตาย กลับถึงบ้านยังต้องมาระวังโดนแอบลอบโจมตีอีก” ทนายอันตะโกนด้วยความไม่พอใจมาก จากนั้นยื่นขึ้นและลูบหน้าผากป้อยๆ โชคดีที่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แค่ฟกช้ำ

“กลับแล้วเหรอครับ” สวี่ชิงหล่างทักทายและขยับนิ้วไปพร้อมๆ กัน

เกิงเฉินยังถูกมัดติดกับดอกแก้วมังกรเหมือนเดิม บนหน้าอกยังมีรูแผลเลือดไหลซิบอีกต่างหาก สวี่ชิงหล่างน่าจะเพิ่งใส่อะไรบางอย่างเข้าไป เพื่อรักษาสภาพอ่อนแอของเขาไว้

เขาไม่ได้มีท่าทีโกรธอะไร ก็จริง เขาเข้าใจได้ ผู้ดีมีธรรมก็ดีตรงจุดนี้ มักจะมองในจุดยืนของคนอื่นแล้วคำนึงถึงผู้อื่นอยู่เสมอ

นี่มันทำให้เถ้าแก่โจวเกิดความรู้สึกผิดต่อการกระทำของตัวเองที่กักขังเขาเอาไว้ไม่น้อย!

คนดีขนาดนี้ ข้าราชการซื่อสัตย์ขนาดนี้ ตัวเองทำอย่างนี้กับเขาได้อย่างไร!

“หิวหรือยัง” สวี่ชิงหล่างถาม

“หิวแล้ว”

“งั้นผมไป…” ขณะที่พูด สวี่ชิงหล่างก็ยิ้มแย้ม ช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

จะเห็นได้ว่าวันนี้เหล่าสวี่อารมณ์ดี เขาชอบวิชาหุ่นเชิดนี้มาก เขามีความสุขมากจริงๆ ที่มีเกิงเฉินสอนอยู่ข้างๆ

“ได้” ไอรีนโนเวล@นักอ่าน เนื่องจากจบเล่ม 1 อาจมีต่อหรือไม่มีก็ไม่ทราบได้

สวี่ชิงหล่างมองโจวเจ๋อสลับกับมองเกิงเฉิน ไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้าและออกไปด้านล่าง

สาวน้อยผิวเข้มรีบย้ายม้านั่งมาวางข้างหน้าโจวเจ๋อทันที

“เถ้าแก่ เชิญนั่ง”

ความเอาใจใส่นี้เปรียบเสมือนลูกสะใภ้พบปะพ่อตา

โจวเจ๋อกวาดมองและพบว่าเดดพูลห้อยต่องแต่งลงมาจากเพดานพร้อมกับมีเถาวัลย์พันอยู่รอบตัวของเขา

“ก่อนหน้านี้ดูดซับสารอาหารของแม่ธรณี ตอนนี้ดูดซับแก่นแท้ของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เหรอ”

“ไม่ใช่ๆ แช่อยู่ในดินเป็นเวลานานแล้ว ปล่อยให้เขาออกมารับอากาศบ้าง” สาวน้อยผิวเข้มอธิบาย

“เอาเถอะ พวกคุณหนุ่มสาวชอบเล่นท่ายากกันอยู่แล้ว”

โจวเจ๋อนั่งลงบนม้านั่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองดอกแก้วมังกร เพียงแต่ม้านั่งมันเตี้ยเกินและดอกแก้วมังกรก็สูงจนเกินไป นั่งแล้วเงยหน้ามองเกิงเฉินจนรู้สึกปวดเมื่อที่คอมาก

สาวน้อยผิวเข้มรีบเอื้อมมือไปทำท่าทางใส่ชายหนุ่มที่ห้อยหัวอยู่เหนือตัวเองด้านหลังพร้อมกับต่อว่าในใจ

เจ้าหมอนี่ไม่มีไหวพริบเอาเสียเลย!

ทนายอันที่อยู่ข้างๆ สังเกตเห็นท่าทางเล็กๆ น้อยๆ นี้จึงหัวเราะเบาๆ ความรู้สึกนี้ช่างคล้ายกับลูกๆ รีบไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อก่อนที่จะเสียชีวิตเพื่อแย่งชิงพินัยกรรม

ดอกแก้วมังกรเริ่มลดระดับ กิ่งก้านของมันงองุ้มคล้ายกับกำลังคุกเข่าต่อหน้าโจวเจ๋อจนเกิงเฉินถูกวางไว้ตรงหน้าโจวเจ๋อ

“เมื่อครู่พวกเจ้าออกไปงั้นหรือ” เกิงเฉินถามทนายอัน