อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นสาม นิยาย บท 10

ตะวันกระพริบตาสองครั้ง ดวงตาของเขาสว่างขึ้นราวกับได้ค้นพบด้านใหม่ของผู้เป็นนาย

คุณลมดูกังวลเรื่องคุณปายมากเกินไปนะ ทำไมถึงถามอะไรเยอะแยะขนาดนั้น มีกลิ่นตุ ๆ เราต้องรู้ให้ได้!

“คุณสรุศักดิ์ เวชภักดีจากไฮเปอร์กรุ๊ปครับ เขาชอบคุณปายและจ่ายเงินห้าล้านสำหรับความบริสุทธิ์ของเธอ” ตะวันเผย

การจ้องมองของวาโยมืดลง สิ่งที่ตะวันพูดน่าจะทำให้เขาโกรธ ดูจากออร่าของเขาที่เปลี่ยนไป

“ไปตรวจดีเอ็นเอ ฉันต้องรู้คำตอบในสามวัน”

ตะวันยังคงเงียบ

“มีอะไรผิด? ไม่ได้ยินเหรอ ฉันต้องพูดซ้ำไหม”

“มะ ไม่ครับ” ตะวันแตะจมูก น่ากลัวมาก ความโกรธของเขาพลุ่งพล่านถึงตายได้เลยถึงชีวิต เรารับมือกับเขาไม่ไหวแล้ว

“เราใช้ดีเอ็นเอของคุณลมดีไหมครับ จำเป็นต้องใช้ของคุณสุรศักดิ์ด้วยเหรอครับ”

วาโยมองเขาอย่างเยือกเย็น “ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกของฉัน แต่จะให้ไปตรวจดีเอ็นเอกับเขาเนี่ยนะ ถ้านายเป็นฉัน นายจะทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้งั้นเหรอ”

เอ่อ...

ตอนแรกตะวันอยากจะถามว่าทำไมวาโยถึงแน่ใจว่าเด็กน้อยไม่ใช่ลูกของเขา แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะคำถามนั้นดูงี่เง่ายิ่งกว่า

ผู้ที่รู้จักวาโยเป็นอย่างดีต่างรู้ดีว่าเขาถูกบังคับให้ร่วมหลับนอนกับยลดาเมื่อแปดปีที่แล้ว หลังจากนั้นเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนอื่นอีกเลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีลูกนอกสมรสอีก

“โอเคครับ เดี๋ยวผมจัดการต่อ ถ้ารายงานแสดงว่าเด็กน้อยเป็นลูกชายของคุณสุรศักดิ์ เราจะทำยังไงต่อครับ” ตะวันถาม

“ประกาศความจริงต่อสาธารณชน” เสียงอันเยือกเย็นของภูผาดังขึ้นขณะเดินไปที่ลานจอดรถ

“ถ้าเขาไม่ใช่ลูกของคุณสุรศักดิ์ล่ะครับ?”

“เปลี่ยนผลตรวจเป็นชื่อของฉันและชื่อของเด็กนั้นแล้วประกาศผลสู่สาธารณะ จบยัง?”

ตะวันพูดไม่ออก เขามันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ดูวิธีที่เขาเอาตัวเองออกจากเรื่องพวกนี้สิ ง่ายเกินไปแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา Spook แฮ็กเกอร์อันดับหนึ่งที่เจาะระบบของเขาเมื่อหกเดือนก่อนและโอนเงินสามพันล้านออกจากบัญชีเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้เขาล้มเหลวได้ เขาออกล่าตัวแฮ็กเกอร์คนนั้นไปทั่วโลกแต่ไม่พบตัวเลย ค่อนข้างน่าเศร้าที่ดันมีคนบางคนโผล่เข้ามาสอนความอัปยศอดสูให้เข้าได้

…

หญิงสาวสองคนนั่งอยู่แถวริมหน้าต่างร้านกาแฟที่เซ็นจูรี่สแควร์

หนึ่งในนั้นคือปรียาดา ซึ่งกำลังคนเอสเปรสโซ่ของเธออย่างเกียจคร้าน

ตรงข้ามกับเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวตามสมัยนิยมกับผมบ๊อบสีน้ำตาล สวมใส่ชุดทำงานที่ดูเป็นเวิร์กกิ้งวูแมน

ผู้หญิงคนนี้คือ นลัทพร โรจนรัตน์ เพื่อนรักของปรียาดา ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมานานกว่าสิบปี และไม่มีใครมาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเธอได้

“ฉันอยู่ต่างประเทศมาสองสามปีแล้ว ฮอลส์เบย์เปลี่ยนไปเยอะ มันได้รับการพัฒนามากขึ้นเมื่อเทียบกับแปดปีที่แล้ว” ปรียาดาให้ความเห็น

นลัทพรที่กำลังพิมพ์บางอย่างบนโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมอง เธอขมวดคิ้ว “แน่สิ เธอไม่รู้เหรอว่าใครคุม?”

ครอบครัวธนโสภณไงล่ะ ใช่ เขารวยหลายแสนล้านเลย ดังนั้นธุรกิจภายใต้บริษัทของเขาจึงสามารถขับเคลื่อนเศรษฐกิจของพื้นที่ได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าจะอยู่ในประเทศหรือเมืองใดก็ตาม

ดาวเหนือ...

ปรียาดากระตุกริมฝีปากของเธออย่างช่วยไม่ได้ ดีกับเขาน่ะสิ แต่ปัญหากับฉัน