อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1019

“ก็ใช่สิ ข้าจะหลอกเจ้าทำไม มา ดื่มน้ำหน่อย”

กู้ชูหน่วนทำท่าจริงจัง ไม่เหมือนการหลอกล้อสักนิด กอปรกับในวิทยาลัยมีคนที่ชื่อเวินเส้าอวี่อยู่จริงๆ

เซียวหยู่เซวียนไม่คิดมาก จิบน้ำจากกาน้ำในมือกู้ชูหน่วนเบาๆ

เมื่อนั้นจึงเห็นว่าตามตัวอีกฝ่ายมีบาดแผลมากมาย ทั้งยังมีบางจุดที่ยังมีลูกศรสั้นปักอยู่

“เจ้าสาหัสมาก ทำไมไม่ทำแผลให้ตัวเองก่อนล่ะ?”

กู้ชูหน่วนยิ้มแห้งๆ แบบไม่เห็นเป็นสำคัญ “ข้าลืมไป”

จวบจนตอนนี้นางถึงรู้สึกเจ็บตามตัวจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

เพียงคำว่า ‘ข้าลืมไป’ คำเดียว ทำให้เซียวหยู่เซวียนสะเทือนใจ

ยัยโง่นี่

ต้องเอาแต่ดูแลเขาแน่

“เจ็บไหม?”

“ชินแล้ว อดทนหน่อยก็ผ่านไป”

กู้ชูหน่วนแง้มเสื้อนิดๆ บาดแผลน่าสะเทือนขวัญบนตัวทำให้นางทนมองดูไม่ได้

และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเสือน้อยกับเซียวหยู่เซวียน

พวกเขาพากันกรอบตาแดง

แต่กู้ชูหน่วนกลับยังทำหน้าเฉย มือหนึ่งล้วงขวดยาในกอง พลางกัดฟืนใส่ยาให้ตัวเอง

“แผลที่หลังเจ้าจัดการเองไม่ได้ ให้ข้าใส่ยาให้เถอะ”

“ได้”

กู้ชูหน่วนถอดเสื้อของตัวเองอย่างเปิดเผย เซียวหยู่เซวียนพลันหน้าแดง พยายามไม่มองไปเรื่อย ใส่ยาให้นางแบบระมัดระวังมือ

การเคลื่อนไหวของเขาอ่อนโยนมาก แต่ถึงจะเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็ยังเจ็บจนเหงื่อกาฬผุด

“ข้าจำได้ว่าข้าถูกแทงเข้าหัวใจ ทำไมยังรอดมาได้?”

ถึงยัยขี้เหร่ยังอยู่ ก็ไม่มีทางรักษาแผลจากกระบี่แทงหัวใจได้

“ในภูเขาสัตว์วิเศษมีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี เจ้ากินลงไปก็เลยโชคดีรอดมาได้อย่างไรเล่า”

นางกล่าวอย่างธรรมดา แต่เซียวหยู่เซวียนกลับอึ้ง

ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี?

นั่นเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ในตำนานนี่

เห็นว่าขอเพียงคนที่อยู่ระดับหกขั้นสูงกินลงไปก็จะข้ามขั้นขึ้นระดับเจ็ดได้ ยอดฝีมือเท่าไรที่ค้นหามันมาชั่วชีวิต จะหาพบง่ายๆ ได้อย่างไร?

อีกอย่าง...

ไม่ใช่ว่าดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีจะมีสัตว์วิเศษพิทักษ์อยู่ข้างๆ หรือ?