อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1030

ภายในถ้ำเงียบกริบ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยก็ไม่กลับมาสักที ไม่รู้ว่าได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสีมาหรือเปล่ากันแน่

กลับเป็นบุรุษงามสามคนที่นอนแบ็บอยู่กับพื้นต่างหาก ส่งเสียงครวญครางเจ็บปวดเป็นระยะ

“อาหน่วน อย่าไปจากข้า ข้าจะขาดเจ้าไม่ได้...”

“ทำไม ทำไมต้องฆ่าพ่อข้า ทำไมต้องกวาดล้างเผ่าข้า ทำไม...”

“ยัยขี้เหร่ ยัยขี้เหร่...”

กู้ชูหน่วนมองคนนี้ทีก็มองคนนั้นที สุดท้ายก็แหงนหน้าทอดถอนใจกับจันทร์เสี้ยว

ทุกคนต่างมีเรื่องที่ห่วงหาอาทร มีอดีต

แต่นาง อดีตของนางเองราวกับกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง

ทั้งที่จิตใจมีทุกข์ มักรู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไร แต่กลับนึกไม่ออก

“อาหน่วน...”

ไม่ทราบว่าเย่จิ่งหานฝันอะไร จู่ๆ ก็สะดุ้งร้องขึ้นมา

และไม่ทราบว่าเพราะเสียงเขาดังเกินไป หรือเพราะว่าเขาร้องเรียก ‘อาหน่วน’ สองคำนี้ จึงทำให้เวินเส้าหยีกับเซียวหยู่เซวียนสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วย

เมื่อลืมตาขึ้น เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยีก็หวิดจะหมดสติไปอีกครั้ง

ทำไมเป็นยัยนี่อีกแล้ว วิญญาณร้ายนางไม่สลายหรือ?

จากนั้น พวกเขาก็มองสภาพการณ์ของตนเอง

เย่จิ่งหานนอนอยู่ข้างซ้าย เวินเส้าหยีอยู่ตรงกลาง เซียวหยู่เซวียนนอนอยู่ข้างขวา ระยะห่างระหว่างกันเพียงสิบกว่าเซนติเมตร

เย่จิ่งหานพลันเดือดดาล

หนำซ้ำเวินเส้าหยีกับเซียวหยู่เซวียนยังเป็นศัตรูที่พบพานกันอีก ดังนั้นดวงตาจึงวาวโรจน์เป็นพิเศษ

แม้จะบาดเจ็บหนัก แต่เวินเส้าหยีกับเซียวหยู่เซวียนก็ยังตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาห้ำหั่นกันตั้งแต่นาทีแรก แต่น่าเสียดายที่ทั้งสองบาดเจ็บหนักเกินไป ดังนั้นยังไม่ทันแตะโดนตัวอีกฝ่ายก็ล้มแผละ เจ็บจนกุมหน้าอกหอบหายใจไม่หยุด

“เวินเส้าหยี เจ้ามาทวีปปิงหลิงจริงๆ ด้วย ข้าจะฆ่าเจ้า”

เซียวหยู่เซวียนอดกลั้นต่ออาการบาดเจ็บ แยกเขี้ยวยิงฟัน วาดหมัดออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี