อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1050

ปังเสียงหนึ่ง ประตูใหญ่ถูกเปิดออก

เจ้าบ้านรองและเจ้าบ้านสามวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน เสียงดังกังวานดังขึ้นมาแต่ไกล

“อาหน่วน ได้ยินพ่อบ้านบอกว่าเจ้าฟื้นแล้วใช่หรือไม่?”

“โอ้หลานรักของข้า อาสามเฝ้ารอดวงดาวเฝ้ารอดวงจันทร์ ในที่สุดก็เฝ้ารอจนเจ้ากลับมาแล้ว”

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น กลับเห็นใบหน้าของเจ้าบ้านรองและเจ้าบ้านสามเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา ท่าทางดูถูกเหยียดหยามในปกติเปลี่ยนไป แสดงออกถึงความสนิทชิดเชื้ออย่างไร้ที่เปรียบ

“อาหน่วน สุขภาพร่างกายดีขึ้นบ้างหรือไม่? มีของที่อยากกินหรือไม่ อารองจะบอกให้ทางห้องครัวรีบทำ”

“อารองอาสามเกลียดข้าเป็นที่สุดไม่ใช่หรือ แถมยังจะไล่ข้าออกจากตระกูลมู่ไปอีกด้วยไม่ใช่หรือ? ตอนนี้จะมาไม้ไหนอีก?”

“พูดเพ้อเจ้ออะไรกันน่ะ พวกเรามีเลือดเนื้อเชื้อไขเชื่อมโยงกัน พวกเราก็เพียงแค่พูดจาเพ้อเจ้อไปด้วยความโกรธไม่กี่คำ จะไล่เจ้าออกจากตระกูลมู่ไปจริงๆได้อย่างไร พ่อของเจ้ามีเจ้าเป็นลูกสาวแค่คนเดียว พวกเราเอ็นดูเจ้าจนแทบจะไม่ทันเชียวล่ะ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะทีหนึ่ง

เอ็นดู?

นางไม่รู้สึกถึงความรักความเอ็นดูนั่นแม้สักนิด

เจ้าบ้านรองเจ้าบ้านสามก็ราวกับจะรู้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองไม่เป็นมิตรกับนางเป็นอย่างมาก ทั้งกระทั่งยังมักจะปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้ายอีก จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เอ่ยถามด้วยความสนิทสนมว่า

“อาหน่วน บาดแผลเหล่านี้ของเจ้าล้วนได้รับบาดเจ็บจากหุบเขาอสูรหมดเลยหรือ? อารองได้ยินมาสัตว์นับหมื่นล้วนยอมรับเจ้าเป็นนาย แล้วผู้ใดที่มีความสามารถมากมายขนาดนั้นทำให้เจ้าบาดเจ็บได้เช่นนี้?”

“ใช่ใช่ใช่ อาสามยังได้ยินมาอีกว่าราชางูเก้าหัวมรกตและพยัคฆ์เซวียนหู่โบราณก็ยอมรับเจ้าเป็นนายแล้ว อาสามมีชีวิตอยู่มาครึ่งชีวิตแล้วก็ยังไม่เคยได้เห็นสัตว์วิเศษที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองนี่มาก่อน เจ้าให้ข้าดูสักหน่อยได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ พูดด้วยความสงสัย “พวกท่านพูดอะไรกัน ข้าฟังไม่เข้าใจ”

เจ้าบ้านสามยังอยากจะพูดอีก เจ้าบ้านรองใช้ข้อศอกสะกิดเขา บอกใบ้เขาว่าอย่าพูด