อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1092

จักรพรรดินีเด็ดดอกโบตั๋นที่เปื้อนเลือดออกหนึ่งดอก มือเรียวยาวหยิบดอกโบตั๋นมาตรงปลายจมูกพร้อมสูดดม มุมปากยักขึ้น เดินมาตรงหน้าฝูกวงอย่างเชื่องช้า เด็ดกลีบดอกโบตั๋นโยนตรงหน้าฝูกวง

“สงบเงียบตั้งนานขนาดนั้นแล้ว คิดดีแล้วหรือยัง?”

“ถุย ให้ข้ายอมอยู่ใต้อำนาจเจ้า เพ้อฝันไปเถอะ”

ฝูกวงรูปร่างหน้าตาเหมือนอย่างเด็ก ถึงจะโกรธจัด แต่ก็ดูงดงามอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะเขาขาดอากาศหายใจจนหน้าแดง หยดน้ำบนตัวก็หยดไหลลง น่าหลงใหลยิ่งนัก

จักรพรรดินีไม่โกรธ กลับยิ่งเป็นการกระตุ้นนาง

“เจ้าไม่กลัวตาย ก็กลัวเจ็บ งั้นเจ้ากลัวข้าเอาความโกรธโมโหนี้ไม่ลงที่เขาไหม? เขาทำเพื่อเจ้า จนยอมเสียสละความบริสุทธิ์ของตนเลยนะ” จักรพรรดินีชี้ไปที่เลว่อิ่ง

ฝูกวงดิ้นรนอีกหลายครั้ง จนใจที่วิทยายุทธถูกผนึก ทั้งร่างกายถูกมัดเป็นเหมือนอย่างบ๊ะจ่าง ไม่สามารถดิ้นรน

ทำได้เพียงถลึงตาใส่จักรพรรดินี พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าแน่จริงเจ้าฆ่าข้าเลย อย่าเอาข้าไปบีบบังคับเลว่อิ่ง”

“ที่แท้เขาชื่อเลว่อิ่ง ชื่อไพเราะดี แล้วเจ้าล่ะ เจ้าชื่ออะไร”

ฝูกวงหันหน้าไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาโกรธหรือเพราะเจ็บปวด เขาหายใจถี่

จักรพรรดินีหันหน้าไป ขนตางอนยาวหันไปมองเลว่อิ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “บอกข้ามา เจ้าชื่ออะไร?”

“ฝูกวง” เลว่อิ่งพูดขึ้นมาอย่างเฉยเมย สายตาที่เย็นชานั้น ยังคงมองดูดอกไม้แกะสลักบนหัวเตียง

“ฝูกวงเลว่อิ่ง ชื่อพวกเจ้าทั้งสองล้วนน่าฟัง เป็นพี่น้องกันหรือ? ดูไม่เหมือนนี่”

จักรพรรดินีโน้มตัว นิ้วสีขาวทาด้วยดังโกะสีแดงลูบไล้ไปตามโครงหน้าของฝูกวง

“ทำไมเจ้าถึงดื้อขนาดนี้ ข้าเป็นจักรพรรดินีแคว้นน้ำแข็ง ปรารถนาสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น ติดตามข้ามีอะไรไม่ดี?”

ฝูกวงใช้แรงสะบัดมือของนาง ไม่ยอมให้นางแตะต้องตนเอง

เพราะจักรพรรดินีหันหลังให้กู้ชูหน่วนตลอด กู้ชูหน่วนจึงไม่เห็นว่าจักรพรรดินีหน้าตาเป็นยังไง แต่นางรูปร่างนูนเว้า หุ่นดีสง่างาม น่าจะหน้าตาดี

“วังหลังยังมีคนมากมายรอข้าไปหา ข้าจะทอดทิ้งพวกเขาไม่ได้ ดังนั้น.....วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเจ้าแล้ว หากเจ้ายังไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของข้า ดูแลปรนนิบัติข้าดีดี งั้นข้า.....ก็จะไม่บีบบังคับเจ้า และก็ไม่ทรมานเจ้าอีก ข้าเพียงข้าจะเอาความโปรดปรานที่เจ้าควรได้รับไปให้เลว่อิ่ง”

จักรพรรดินีกัดฟันพูดเน้นคำว่าโปรดปราน

ถึงจะกำลังยิ้ม แต่คำพูดแฝงไปด้วยการเตือนอย่างแข็งกร้าว

ฝูกวงพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ผู้ชายแคว้นน้ำแข็งตายหมดแล้วหรือ ถึงทำให้เจ้าอดอยากขนาดนี้”

“เปล่า เป็นเพราะพวกเจ้าน่ากิน”

“เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์” ฝูกวงหลับตา ลักษณะท่าทีน่าเกรงขาม

จักรพรรดินีหัวเราะ เดินมาตรงหน้าเตียงเลว่อิ่งอย่างเชื่องช้า ลูบไล้เส้นผมดำที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเลว่อิ่งอย่างถนุถนอม

“ดูสิ เพราะข้ารักเจ้า เพื่อเพื่อนของเจ้าแล้ว เจ้ายอมเสียสละตนเอง แต่คนอื่น ไม่เห็นสนใจใส่ใจเจ้า”

“ข้าก็ไม่อยากทำร้ายเจ้า แต่ข้าก็ยังอยากลิ้มรสเขา เจ้าว่า ข้าควรทำยังไง”

เสียงแหบของเลว่อิ่ง พูดย้ำขึ้นมาอีกครั้งว่า “เจ้าเคยพูดว่า ขอเพียงข้ายอมอยู่ใต้อำนาจ เจ้าก็จะปล่อยเขา”

“ข้าเคยบอกว่าจะปล่อยเขา แต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเมื่อไหร่ และก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่โปรดปราน”

เลว่อิ่งกำหมัดแน่น ราวกับกำลังอดกลั้นความโกรธแค้นอะไรสักอย่าง

“เลว่อิ่งน้อย อย่าโกรธข้า จะโทษก็ต้องโทษที่รูปร่างหน้าตาเขาน่ากิน ข้าจึงจำต้องขัดใจเจ้า”

พูดเสร็จ มีดสั้นอันหนึ่งปรากฏอยู่ในมือจักรพรรดินี

ไม่ทันที่ทุกคนจะได้สติกลับมา มีดสั้นก็แทงเข้าไปตรงสะบักของเลว่อิ่งอย่างรุนแรง

เลือดสีแดงสดไหลออกมาเหมือนดั่งสายน้ำ

เลว่อิ่งไม่ขมวดคิ้วสักนิด เพียงกำมือทั้งคู่ให้แน่นยิ่งขึ้น

“ทรราช หากเจ้ายังกล้าทำร้ายเขา ข้ารับประกันว่าเจ้าจะได้ตายอย่างอนาถ”

“ข้ากลัวจังเลย เพียงพวกเจ้าสองคนหรือ?”

“ซี๊ด....”

มีดสั้นแวววาวถูกชักออกมาพร้อมเลือด

มีเลือดบางส่วนเปื้อนไปถึงมุมปากจักรพรรดินี

จักรพรรดินีใช้ลิ้นเลียเลือด สายตายิ่งโหดเหี้ยม

“หากเจ้าไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจข้า ข้าก็จะแทงลงไป ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะใจแข็งขนาดไหน”

“ฉึก.......”

มีดแทงลงไปอีก ครั้งนี้รุนแรงกว่าเมื่อกี้

เลว่อิ่งยังคงไม่ส่งเสียงอะไร เพียงกัดฟันแน่น ราวกับกำลังอดกลั้นต่อความเจ็บปวดอย่างมากมาย

“ปล่อยเขา มีอะไรก็มาลงที่ข้า”

ฝูกวงโกรธจนสายตาลุกเป็นไฟ