อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1106

“พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจ้าที่นี่ ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีล่ะ เอาดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีออกมา”

“ใครเป็นคนฆ่าล้างตระกูลมู่?” กู้ชูหน่วนจ้องมองดูเขา ไม่พลาดทุกการเคลื่อนไหวของเขา

นางยืดหลังตรง เผชิญหน้ากับไป๋หลี่เฉิงขั้นสูงสุดระดับสี่ อย่างไม่หวาดกลัวเลย

“ตนเองก็ยากที่จะเอาตัวรอดแล้ว ยังคิดที่จะแก้แค้นให้กับมดพวกนั้นหรือ?”

“ใครเป็นคนฆ่าล้างตระกูลมู่?”

กู้ชูหน่วนถามอีกครั้ง พร้อมก้าวเดินไปข้างหน้า

นางเป็นเพียงเริ่มเข้าสู่ระดับสาม แต่ลมหายใจของนางที่เปล่งออกมา น่ากลัวยิ่งกว่าระดับห้า โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของนาง

ถึงแม้จะไม่มีความเกลียด ไม่มีความอาฆาต แต่ก็ทำให้รู้สึกขนลุก

แขนไป๋หลี่เฉิงขนลุกขึ้นมา ในใจยิ่งโกรธโมโห

อยู่ในวังแล้วราชินีไม่ไว้หน้าเขาก็ช่วงเถอะ คิดไม่ถึงว่าอยู่ตรงนี้ แค่มู่หน่วนตัวคนเดียวก็กล้าไม่ไว้หน้าเขา ยังกล้าข่มขู่เขา

“เจ้าเฒ่ามู่ดื้อรั้น ให้มอบตัวเจ้ามา เขาก็ไม่ยอม สมน้ำหน้าที่ถูกฆ่า”

“ดังนั้น คนที่ฆ่าล้างตระกูลมู่คือพวกเจ้าตระกูลไป๋หลี่?”

“ใช่แล้วยังไง ไม่ใช่แล้วยังไง แค่เจ้าคนเดียวคิดอยากแตะต้องตระกูลไป๋หลี่ แก้แค้นให้กับมดพวกนั้นหรือ?”

ไป๋หลี่เฉิงพูดคำว่ามดออกมาแต่ละคำ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่พอใจกับดูถูก

กู้ชูหน่วนอมยิ้มอย่างเย้ยหยันตรงมุมปาก

“เจ้าพูดถูก ต่อให้ตระกูลไป๋หลี่ของพวกเจ้าไม่ใช่ฆาตกร ก็ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ไม่มีพวกเจ้า ตระกูลมู่ของข้าก็ไม่ต้องตายอย่างอนาถ”

“พลั่ก....” เสียงดังขึ้น กู้ชูหน่วนโยนเสื้อคลุมของตนเองทิ้งไป กระตุกขวามือ ดาบอ่อนตรงเอวก็อยู่ในมือแล้ว

“ไม่สำนึกใช่ไหม วันนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าอะไรคือยอดฝีมือที่แท้จริง”

ไป๋หลี่เฉิงถือเคียวไว้ในมือ กำลังภายในถูกส่งไปบนเคียว หมุนวนหนึ่งที เคียวหลุดออกจากมือของเขา พุ่งไปหากู้ชูหน่วนอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าผ่า

กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย ขยับเข้าหาอย่างไม่ถดถอย ตวัดดาบอ่อนในมือขวา ต้านรับเคียวไว้

สองพลังกระทบกัน อาวุธส่งเสียงดังพร้อมประกายไฟ

“ปัง ๆ ๆ ......”

คนหนึ่งตวัดเคลื่อนไหวเคียว

คนหนึ่งต้านรับได้ทุกกระบวนท่า

ภายในพริบตา ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายสิบกระบวนท่า

ขึ้นต้นระดับสามต่อสู้กับขั้นสูงสุดระดับสี่ กลับไม่มีท่าทีพ่ายแพ้เลย

“ฝีมือการต่อสู้ของเจ้าไม่ใช่ของตระกูลมู่ ถึงว่าทำไมเจ้าโอหังขนาดนั้น ที่แท้เจ้าแอบเรียนวิทยายุทธ์ข้างนอก ฮ่าๆ หากเจ้าอดทนฝึกตนอีกหน่อย เก็บคมในฝัก วิทยายุทธ์สูงขึ้น บางทีข้าอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า แต่เจ้าใจร้อนไปหน่อย แค่ระดับสามก็คิดจะมาเผชิญหน้ากับข้า”

“ระดับสามเพียงพอที่จะฆ่าเจ้าแล้ว”

กู้ชูหน่วนเปลี่ยนกระบวนท่า รวบรวมกำลังภายใน ดาบอ่อนแยกกลายเป็นแปดเล่ม ทั้งแปดเล่มพุ่งไปหาไป๋หลี่เฉิงตรงจุดฝังเข็มทั้งแปดพร้อมกัน

ไป๋หลี่เฉิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

แม้ว่ากระบวนท่าของนางจะมีเล่ห์เหลี่ยมพลิกแพลง รวดเร็วและไร้ความปรานีอย่างไม่มีช่องว่าง

แต่แค่ต่อสู้กับระดับสามคนหนึ่ง ยังคงมีความมั่นใจอยู่

เห็นดาบทั้งแปดเล่มของนางพุ่งแทงมาพร้อมกัน

ไป๋หลี่เฉิงยิ่งดูถูกเหยียดหยาม

ถึงแม้กระบวนท่านี้ร้ายกาจ ขอเพียงนางไม่ใช้พลังชั่วร้าย อาศัยกระบวนท่านี้ทำร้ายเขา ฝันไปเถอะ

ส่วนพลังชั่วร้าย……

หากนางสามารถนำออกมาใช้ได้ วันนั้นในงานประชุมมอบรางวัลใหญ่ นางก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเกือบตาย

ไป๋หลี่เฉิงตวัดเคียว กำลังภายในพุ่งออกมา สลัดกระบี่อ่อนทั้งแปดอย่างไร้ความปรานี

ด้านความแข็งแกร่ง ต่อให้ดาบทั้งแปดร้ายกาจแค่ไหน ก็ไม่สามารถต้านทานเคียวได้

ดาบทั้งแปดลอยผ่านไปอย่างไม่ต่อสู้

ดูแล้วเหมือนกู้ชูหน่วนได้เปรียบ

ส่วนไป๋หลี่เฉิงกลับตกตะลึง