อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1115

ปานนี้ไม่เหมือนเกิดขึ้นหลังคลอด

ดูก็รู้ว่ามีติดตัวมาตั้งแต่เกิด

เย่จิ่งหานตะคอกพูดขึ้นว่า “ไสหัวไป.....”

ด้านนอกหน้าต่าง นกตกใจบินหนีไป ทหารองครักษ์ที่เฝ้าประตูสั่นสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนมีฆาตกรคนหนึ่งกำลังบ้าคลั่ง อาจจะบุกมาฆ่าได้ทุกเมื่อ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเย่จิ่งหานตะโกนเสียงดัง

หรือเป็นเพราะราชินีเห็นปานตรงเอวซ้ายของเย่จิ่งหาน

นางปล่อยมือ

ไม่ได้เลื่อนลงต่อไป

มองดูเย่จิ่งหานที่โกรธโมโหอย่างครุ่นคิด

เย่จิ่งหานโกรธโมโหจนกัดฟัน จ้องมองราชินีด้วยสายตาไม่กะพริบ

ราวกับหากนางกล้าแตะต้องเขาอีก เขาก็พร้อมที่จะแหลกลาญดั่งหยกศิลา

ไม่ช้าราชินีก็กลับมาเกียจคร้านเหมือนเดิม พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติว่า

“คนน่ากินมาก แต่นิสัยเสียไปหน่อย ยังต้องสั่งสอนเสียบ้าง วางใจ....ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าเป็นกรณีพิเศษ”

ตอนที่ราชินีพูดว่ากรณีพิเศษ ก็กวาดสายตามองดูเย่จิ่งหานอย่างไร้ร่องรอย

กระทั่งดึงผ้าห่มเย่จิ่งหานขึ้นมา ปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา

“ดูแลคุณชายเย่ให้ดี หากเขาฆ่าตัวตาย เก้าชั่วโคตรของพวกเจ้าก็เตรียมตัวตายได้เลย”

“ขอรับ....”

ราชินีจากไปแล้ว ด้านหลังมีขันทีนางกำนัลติดตามเป็นจำนวนมาก

สีหน้าเย่จิ่งหานยังคงเยือกเย็น ความอาฆาตบนร่างกายยังไม่จางหาย

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว พร้อมมองไปตรงเอวซ้ายของเย่จิ่งหาน

ทำไมนางรู้สึกเหมือนเมื่อกี้ตอนที่ราชินีมองเห็นปานตรงเอวของเย่จิ่งหาน ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาจะผิดปกติเล็กน้อย

ถึงนางจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว แต่ความตกตะลึงในสายตาที่โหดเหี้ยมนั้นกลับปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

หรือว่าที่ผ่านมาราชินีก็รู้จักเย่จิ่งหาน?

ไม่น่าจะเป็นไปได้มั้ง

เย่จิ่งหานฉีกอวกาศมาจากทวีปอื่นไม่ใช่หรือ?

หรือว่าราชินีก็มาจากแคว้นเย่?

กู้ชูหน่วนตกใจกับความคิดของตนเองอย่างมาก

ไม่ช้านางก็ปฏิเสธไป

ราชินีอยู่ในทวีปปิงหลิงตั้งแต่เด็ก จะเคยไปแคว้นเย่ได้อย่างไร

นอกเสียจาก.....

ราชินีคนนี้ไม่ใช่ราชินีตัวจริง

หากนางไม่ใช่ราชินีตัวจริง แล้วราชินีตัวจริงอยู่ที่ไหนล่ะ?

แล้วขุนนางแคว้นน้ำแข็ง ทำไมถึงไม่รู้?

ไปความคิดสงสัยมากมาย กู้ชูหน่วนนั่งลงบนเตียงเย่จิ่งหานอย่างไม่รู้ตัว

จนหูได้ยินเสียงเย่จิ่งหานตะคอกพูดขึ้นว่า “เจ้าตาบอดหรือ? นั่งตรงไหน?”

กู้ชูหน่วนตกใจ

ก้มมองดูค่อยพบว่าตนเองนั่งอยู่ตรงใต้เอวของเขา

นางหน้าแดง รีบลุกขึ้นมา

พร้อมพูดขึ้นว่า “ขออภัย ใจลอยไปหน่อย”

หัวใจเย่จิ่งหานเต้นแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเปล่า

ถูกกักขังอยู่ในวังแคว้นน้ำแข็ง เป็นถึงท่านอ๋องแล้วถูกราชินีคนหนึ่งพูดจาแทะโลมก็หงุดหงิดมากพอแล้ว

ตอนนี้ยังถูกผู้หญิงไม่น่าสนใจคนหนึ่ง....

โกรธ.....

โกรธโมโหมาก

กู้ชูหน่วนพูดเอาใจเขาว่า “ไม่ได้ทับเสียหายสักหน่อย ไม่ส่งผลกระทบระหว่างเจ้ากับราชินีร่วมรักกัน”

“ปากของเจ้าอยากถูกตบใช่ไหม?”

“นางเป็นถึงราชินี ได้อภิเษกกับนางถือว่าไม่เลว อย่างน้อยก็ร่ำรวยมั่งคั่ง มีคนมากมายแค่ไหนที่ปรารถนา”

“ได้ๆได้....ข้าพูดผิดไปแล้ว แต่ว่าเจ้ารู้สึกไหมว่าราชินีคนนี้ค่อนข้างไม่ปกติ”

เย่จิ่งหานยังคงโกรธอยู่ หันหน้าไปอย่างโมโห ไม่สนใจคำพูดของกู้ชูหน่วน

เขาก็สงสัยว่าราชินีไม่ปกติ

เขาสงสัยกระทั่งพลังที่แท้จริงของราชินีนั้นเมื่อเทียบกับเขา มีแต่จะเหนือกว่า ไม่ด้อยกว่าอย่างแน่นอน

เมื่อก่อนเขาเพียงแค่คาดเดา

แต่เมื่อกี้ตอนที่ราชินีมองตรงเอวของเขา พลังลมหายใจที่แสดงออกมานั้น บ่งบอกถึงความมีพลังที่แข็งแกร่ง

พลังลมหายใจแบบนี้ อย่างน้อยความสามารถก็สูงถึงระดับหก

กระทั่งอาจจะไปถึงขั้นสูงสุดระดับหก

“ไม่รอถึงตอนค่ำแล้ว เริ่มทุบกระดูกตั้งแต่ตอนนี้ไหม?”

“ตอนนี้? งั้นถ้าหากราชินีย้อนกลับมาอีกจะทำยังไง?”

“เจ้าเป็นคนตายหรือ?”

“ข้าเป็นเพียงหมอธรรมดาคนหนึ่ง จะรับมือกับราชินีได้อย่างไร”