อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1141

“ได้”

จอมมารจับมือของกู้ชูหน่วนแน่น แทบอยากแนบตัวกับนาง

“เดี๋ยว หลังเจ้ามีเลือดออก ข้าจะห้ามเลือดให้เจ้าก่อน”

“อาโม่ไม่เจ็บ”

“ไม่เจ็บจริงหรือ”

“ไม่...ไม่เจ็บ...”

จอมมารพูดอ้อมๆ แอ้มๆ กู้ชูหน่วนฉีกเสื้อของเขา คิดจะใส่ยาให้เขา แต่ยังไม่ทันแตะถูกปากแผล จอมมารก็สูดปากขมวดคิ้วเจ็บแล้ว

“ยังบอกว่าไม่เจ็บอีก นั่งลงก่อน”

“ถ้าพวกเขาตามมาล่ะ จะทำอย่างไร”

“ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน”

กู้ชูหน่วนหยิบยาห้ามเลือดออกมาห้ามเลือดให้เขา แล้วเอาผ้าพันแผลออกมาจากแหวนมิติพันแผลให้เขา มือเบาประหนึ่งกำลังประคองสมบัติ

“อาโม่ ครอบครัวเจ้าล่ะ”

“ข้าไม่มีครอบครัว”

“แล้วเมื่อก่อนเจ้าอยู่อย่างไร”

“อาโม่ไม่เข้าใจ”

“ก็คือ เมื่อก่อนเจ้าอยู่ที่ไหน กินอะไร ใครดูแลเจ้า”

“อ้อ...อาโม่ไปเรื่อยๆ ถึงไหนนอนนั่น สำหรับเรื่องกิน...เก็บอะไรได้ก็กิน”

จอมมารนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา น้อยเนื้อต่ำใจก้มหน้า บิดมือของตัวเอง เอ่ยด้วยความหวาดกลัว “ตาของข้าไม่สวย พอพวกเขาเห็นเข้าก็จะตีข้า ข้าก็เลยได้แต่แอบออกมาเก็บของกินตอนกลางคืน”

“พี่สาว ดวงตาของข้าอัปลักษณ์จริงหรือ”

“ใครบอก ตาของเจ้าสวยที่สุด”

“แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่ชอบตาของข้าล่ะ ยังบอกอีกว่าข้าเป็นตัวอัปมงคล อะไรคือตัวอัปมงคลหรือ”

“นั่นเพราะพวกเขามีตาแต่ไร้แวว ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก เจ้ารู้แค่ว่าตาของเจ้าสวยมากก็พอ พวกเขาอิจฉาที่ตาของเจ้าสวยก็เลยตามฆ่าเจ้าน่ะ”

จอมมารคล้ายเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับปวดใจยิ่งนัก

นางจินตนาการไม่ออกเลย ว่าเมื่อก่อนอาโม่จะอยู่อย่างไร

“จุดไป่ฮุ่ยกับจุดจวี้เชวอยู่ตรงไหนหรือ เข็มนี่จะฝังอย่างไร แทงเข้าทั้งหมดเลยหรือ ยาวออกอย่างนี้ ข้ากลัวว่าจะดันไม่เข้านะสิ”

“...”

“พี่สาว อาโม่กลัวเข็ม อาโม่ไม่กล้า...”

กู้ชูหน่วนขดตัวกลม

เมื่อครู่นางยังฝืนพูดได้นิดหน่อย

แต่ตอนนี้นางหนาวจนลิ้นแข็งแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะนางฝืนทน น่ากลัวว่าจะหนาวจนหมดสติไปแล้ว แล้วยังจะตอบจอมมารได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด คิดจะสอนจอมมารว่าฝังเข็มอย่างไร

จอมมารเงี่ยหูไปอยู่ตรงหน้านาง แต่ก็ไม่ได้ยินสักคำ

เขาอึ้งงันเอ่ย “อาโม่ไม่รู้ว่าพี่สาวพูดอะไร พี่สาว ท่านทรมานมากใช่หรือไม่”

ก็ใช่นะสิ!

นางหนาวจนจะกลายเป็นน้ำแข็งแกะสลักแล้ว จะไม่ทรมานได้หรือ