อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 121

"ข้าก็เชื่อเจ้า"

ที่ทำเย่เฟิงรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่าคือ เซียวหยู่เซวียนที่เอาแต่ต่อต้านเขาก็ก้าวออกมา เขาชอกช้ำระกำใจมาก มือข้างหนึ่งยังคงกำผ้าพันแผลที่แขวนอยู่บนขอ แต่กลับยิ้มให้เขา ในสายตาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

"เพราะอะไร……"

"เพราะพวกเราเป็นสหายกันไง"

ได้ยินคำว่าสหาย เย่เฟิงก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ บางพื้นที่ในหัวใจแทบจะหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ

เขาไม่มีเพื่อน

ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยมีเพื่อน

เขา ……ไม่กล้าคบเพื่อนด้วย

ทุกคนที่มองเห็นตอนนี้ต่างก็โยนความผิดมาทางเขา ไม่จำเป็นที่พวกเขาจะเอาตัวเองมาพัวพันกับเรื่องขุ่นมัวนี้

สายตาเย็นชาของกู้ชูหน่วนกวาดมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้น เปิดปากพูดขึ้นเบาๆว่า "พวกท่านว่าเย่เฟิงฆ่าคน ถ้าหากเขาฆ่าคน แล้วเขาจะกลับมาทำไม"

ทุกคนสะอึก

ไม่ช้าก็มีคนตอบกลับมาว่า "เขามาที่ราชวิทยาลัยต้องมีเป้าหมายแน่ บางทีอาจจะยังทำตามเป้าหมายไม่สำเร็จ ฉะนั้นจึงได้กลับมา"

"ออ แล้วเขามีเป้าหมายอะไร"กู้ชูหน่วนเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม สายตาที่หรี่ลงเล็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยการแจ้งเตือน

คนคนนั้นอ้ำอึ้งเป็นเวลานานก็พูดไม่ออก

อาจารย์หรงกลับแย่งพูดขึ้นมาว่า "ใครจะไปรู้ว่าเขามีเป้าหมายอะไร"

"ในเมื่อพวกท่านไม่มีหลักฐาน ทำไมจึงได้บอกว่าเขามีเป้าหมายอื่น ในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น เขาได้อันดับที่สอง นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็มองเห็น ที่ให้เขามาเรียนในราชวิทยาลัย ก็เป็นราชโองการจากฮ่องเต้ ถ้าหากบอกว่าที่เย่เฟิงมาเรียนหนังสือในราชวิทยาลัยเพราะมีเป้าหมายอื่น เช่นนั้นข้าจะทำความเข้าใจได้หรือไม่ว่า คนที่อยู่เบื้องหลังของเขาเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน"