อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1272

นี่คือประเทศ ไม่ใช่หมู่บ้านเล็กๆ หนึ่งแสนตําลึงจะเอาไปทำอะไรได้?

นี่นางมาเป็นราชินีไม่ได้มาเสวยสุข แต่มาเพื่อสะสางความยุ่งเหยิงหรือไง

กู้ชูหน่วนสงสัยเป็นอย่างยิ่ง ว่านางขึ้นเป็นราชินีไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ เลย แต่นางยังต้องเสียทรัพย์สมบัติทั้งหมดของนางด้วย

“พวกเจ้ามีวิธีแก้ไขในเรื่องนี้เช่นไร”

“เอ่อ...ทูลฝ่าบาท หากฝ่าบาท ถ้าต้องการแก้ไขภัยอันตรายในแคว้นน้ำแข็ง มีเพียงสิ่งเดียวพ่ะย่ะค่ะ นั่นคือเงิน”

พูดไร้สาระ

แน่นอนนางรู้ว่าต้องใช้เงิน

ที่สำคัญคือเงินเยอะเช่นนี้ จะไปเอามาจากที่ไหน?

บรรดารัฐมนตรีต่างก็ก้มหน้าเงียบเพราะกลัวว่านางจะเรียกชื่อพวกเขา

“จัดพิธีฝังพระบรมศพให้แก่จักรพรรดินีองค์ก่อนอย่างยิ่งใหญ่จำเป็นต้องใช้เท่าไหร่”

“ทูลฝ่าบาท ต้องใช้อย่างน้อยแปดล้านตําลึง”

“ภัยแล้งในสิบสองเมืองภาคเหนือต้องใช้เท่าไหร่”

“ทูลฝ่าบาท ตลอดสิบสองเมืองทุกห่างสิบเมตรต้องทำการขุดบ่อน้ำ หักค่าขุดบ่อน้ำแล้ว ต้องใช้เงินประมาณห้าสิบล้านตําลึงพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วน้ำท่วมภาคใต้กับการระบาดตั๊กแตนล่ะ”

“ทูลฝ่าบาท สถานการณ์น้ำท่วมภาคใต้รุนแรงยิ่งนัก ต้องการเงินอย่างน้อยเก้าสิบล้านตําลึงพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาท โรคระบาดทางฝั่งตะวันออกต้องใช้เงินอย่างน้อยสามสิบล้านตําลึงพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาท ซ่อมแซมเมืองเกาต้องใช้เงินอย่างน้อยสิบล้านตําลึงพ่ะย่ะค่ะ”

“เงินเดือนของเหล่าทหารต้องใช้เท่าไหร่”

“ทูลฝ่าบาท ไม่มากพ่ะย่ะค่ะ แค่สองล้านตําลึง”

สองล้านตําลึง?

แค่นี้ยังพอรับได้

ถ้าไม่จ่ายเงินเดือนให้เหล่าทหาร พวกเขาก็จะไม่สามารถปกป้องแคว้นน้ำแข็งอย่างแข็งขันได้ และอาจถึงขั้นก่อกบฏได้

ปัญหาเรื่องการจ่ายเงินเดือนให้เหล่าทหารจึงเป็นเรื่องเร่งด่วน

กู้ชูหน่วนจึงคิดจะแก้ปัญหาเรื่องค่าจ้างทหารก่อน

แต่คิดไม่ถึงว่าคำพูดหนึ่งของขุนนาง ทำให้นางโกรธจนแทบอยากจะทุบเขาให้ตาย

“ทูลฝ่าบาท คือสองล้านตําลึงทองพ่ะย่ะค่ะ”