อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 129

คิ้วเรียวของเขาขมวดแน่น มือหนึ่งกุมหน้าท้องเอาไว้

ผ่านไปชั่วครู่ เขาได้เก็บฟืนที่แห้งกรอบขึ้นมาจากบนพื้นท่อนหนึ่ง เอากัดไว้ในมาก อีกมือหนึ่งก็ยื่นเข้าไปที่หน้าท้อง ดึงเอามีดเล็กที่ปักอยู่ในท้องของเขาออกมา

เอามีดเล็กออกมาแล้ว เลือดก็พุ่งกระฉูดออกมา

เขาเจ็บปวด แต่กลับกัดฟันกลืนความเจ็บปวดนั้นเข้าไปในลำคอ ไม่ยอมให้เสียงเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่เอะเดียว

ถ้าหากไม่เป็นเพราะร่างกายเขาที่สั่นเทาอยู่ตลอดเวลา เกรงว่าคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาแค่เอาสิ่งของธรรมดาออกมาเท่านั้น

เอามีดเล็กออกมาได้เล่มหนึ่ง เขาลงมือดึงอีกเล่มหนึ่งออกมาอีก

เลือดยังคงไหลไม่หยุด ย้อมบริเวณพื้นจนกลายเป็นสีแดง และย้อมดวงตาที่ขุ่นมัวของกู้ชูหน่วนให้แดงฉานไปด้วย

เซียวหยู่เซวียนเอ่ยด้วยเสียงสั่นว่า "เขาทำเช่นนี้ จะตายหรือไม่"

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

"ข้าไม่รู้ว่าเขาจะสามารถผ่านพ้นมันไปได้หรือไม่ แต่ถ้าหากเข้าไปตอนนี้ จะเป็นการทำให้เขาอยู่ไม่สู้ตายเท่านั้น"

ทุกคนต่างก็มีศักดิ์ศรี

เย่เฟิงก็ไม่ต่างกัน

มีดเล็กห้าเล่ม เย่เฟิงดึงออกมาเองสามเล่ม จากนั้นเหมือนพลังของเขาถูกใช้ไปหมดแล้ว เขาพึงกำแพงเอาไว้หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง

เหงื่อเม็ดใหญ่ๆกับเลือดผสมปนเปกันยังคงไหลลงที่พื้นไม่หยุด เย่เฟิงมองไปทางนอกหน้าต่างนิ่งๆ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความผันผวนและเศร้าโศก

เวลาเดินไปอย่างช้าๆ บริเวณหางตาของเย่เฟิงมีน้ำตาใสไหลรื้นออกมา ไม่รู้ว่าคิดถึงอะไร เขากอดเข่าของตัวเองเอาไว้ เอาหัวมุดเข้าไปในจุดที่ลึกที่สุดของเข่า ร้องไห้อย่างไร้สุ้มเสียง

นี่เป็นท่าทีที่ไร้หนทางที่สุด และสิ้นหวังที่สุด

ถ้าหากเขาสามารถร้องไห้ออกมาได้คงดี แต่เขากลับสกัดกั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองเอาไว้

มองดูร่างกายของเขาที่สั่นสะท้านและเสียงร้องไห้ที่กล้ำกลืนเอาไว้ หัวใจของกู้ชูหน่วนและเซียวหยู่เซวียนแตกสลายเป็นเกือบครึ่งหนึ่ง