อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 131

ร่างของเย่เฟิงมีบาดแผลเต็มไปหมด กู้ชูหน่วนไม่รู้จะเริ่มลงมือจากตรงไหน ได้แต่หยิบเอาขวดต่างๆออกมาจากร่างกายของตนเองอย่างสั่นเทา เลือกยาระงับปวดป้อนให้เขา แล้วก็ปลดเสื้อผ้าที่หลงเหลืออยู่บนร่างของเย่เฟิงออก

แม้เขาจะสลบไปเพราะบาดเจ็บสาหัส แต่มือยังคงกำที่บริเวณหน้าอกเอาไว้แน่น กู้ชูหน่วนต้องใช้แรงอย่างมากกว่าจะปลดเสื้อผ้าของเขาออกไปได้

"เสี่ยวเซวียนเซวียน ไปตักน้ำมาให้หน่อย เร็วเข้า"

"อืม ได้"

เซียวหยู่เซวียนไม่กล้าโอ้เอ้เสียเวลา หลังจากเดินสำรวจรอบวัดร้างแล้ว ก็หาอ่างน้ำแตกได้ใบหนึ่ง แล้วก็รีบวิ่งออกไป

ผ่านไปไม่นานนักก็ยกน้ำเข้ามาอ่างหนึ่ง

กู้ชูหน่วนฉีกมุมเสื้อออกมาแผ่นหนึ่ง จุ่มน้ำแล้วเช็ดทำความสะอาดดินโคลนที่ปนเปื้อนอยู่กับเลือดบนร่างกาย

"อืม……"

เย่เฟิงเจ็บปวดจนขมวดคิ้ว ม้วนร่างเป็นวงกลม

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว พยายามจะเบามือให้มากที่สุด

กองไฟมีเสียงประทุดังขึ้น ในวัดร้าง กู้ชูหน่วนเช็ดทำความสะอาด เซียวหยู่เซวียนบิดเศษผ้า ไม่รู้ว่าเปลี่ยนน้ำไปกี่อ่างแล้ว

ระหว่างการเช็ดทำความสะอาด กู้ชูหน่วนพบว่าไม่เพียงตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงน่องของเขาที่ถูกกัดจนเนื้อหลุดออกไปเป็นชิ้นๆ

บนร่างกายยังมีอีกหลายแห่งที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ถ้าหากนางเดาไม่ผิดล่ะก็ จุดที่เป็นหลุมเป็นบ่อนั้นถูกกัดเนื้อออกไป แต่ไม่มีเนื้อเกิดขึ้นมาใหม่

"ยัยขี้เหร่ เขามีไข่มุกอุ่นจิตไม่ใช่หรือ ทำไมจึงไม่อยู่บนตัวเขาล่ะ"

ถ้าหากมีไข่มุกอุ่นจิต อย่างน้อยก็สามารถทำให้บาดแผลของเขาสมานได้เร็วขึ้น

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

เมื่อครู่นางได้ค้นไปรอบหนึ่งแล้ว

บนร่างของเย่เฟิง อย่าว่าแต่ไข่มุกอุ่นจิตเลย แม้แต่เงินอีแปะเดียวก็ไม่มี

ไข่มุกอุ่นจิตที่มีค่ามากขนาดนั้น คิดว่าคงจะถูกพวกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ชิงไปแล้ว

หลังจากทำความสะอาดแล้ว กู้ชูหน่วนได้เปิดยาห้ามเลือดออก โรยไปบนบาดแผลที่เนื้อถูกกัดออกไป

เย่เฟิงขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา และครางอย่างเจ็บปวดออกมาเป็นครั้งคราว ร่วมกับเสียงเบาหวิวที่ร้องขออย่างหมดหนทาง

"เจ็บ…… ไม่เอา…… ขอ…… ขอร้องล่ะ…… ไม่เอา……"

"คนเหล่านั้นช่างเลวจริงๆ คนดีๆคนหนึ่ง ถูกพวกเขาทรมานจนเป็นเช่นนี้ แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ไม่ปานจริงๆ"