อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 145

ยังไม่ทันสิ้นคำหลี่เหิง ก็ได้ยินเสียงทุ่มลงพื้นหนักดังโครมๆๆ หลายเสียง

จากนั้นก็เป็นเสียงอเนจอนาถราวกับหมูถูกเชือด

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง แต่แล้วกลับเป็นลูกน้องเป็นฝูงของตนถูกกู้ชูหน่วนโยนออกไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ละคนกอดแขนกอดขาร้องโอดโอย

นี่...

นางลงมือได้อย่างไร?

ลูกน้องกลุ่มนี้ของเขาต่างมีวรยุทธ์ป้องกันตัวนี่

กู้ชูหน่วนเดินไปตรงหน้าเขาทีละก้าวๆ ยิ้มเย็นเอ่ย “เจ้าจะไสหัวไปเอง หรือว่าจะให้ข้าโยนเจ้าออกไป?”

หลี่เหิงกลืนน้ำลาย “ข้าจะบอกให้นะ ข้าเป็นถึงผู้สืบทอดตำแหน่งของจวนกั๋วกง...อ้า...”

ยังไม่ทันพูดจบ หลี่เหิงก็ถูกกู้ชูหน่วนโยนออกนอกหน้าต่างราวกับหิ้วลูกเจี๊ยบ ร่างกายทิ้งตัวลงพื้นอย่างหนัก เจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน

“เจ็บจะตายอยู่แล้ว กู้ชูหน่วน เจ้ามันหญิงสารเลว! ข้า...”

“เพี๊ยะๆๆๆ...”

สองแขนกู้ชูหน่วนร่วมด้วยช่วยกัน ซัดใส่หน้าเขารวดเดียวหลายสิบฉาด ตบจนใบหน้าของหลี่เหิงกลายเป็นสุกรทันที

“น้องสามนี่เจ้าทำอะไรน่ะ? วิทยาลัยห้ามใช้กำลังโดยพลการ เจ้าทำเช่นนี้จะถูกขับออกจากวิทยาลัยได้นะ ท่านอาจารย์ทั้งหลาย น้องสามมิได้ตั้งใจลงมือหนักเช่นนั้น โปรดให้น้องสามได้มีโอกาสแก้ไขตัวใหม่ด้วยเถิด”

ไม่รู้ว่ากู้ชูหยุนมาตั้งแต่เมื่อไร ท่าทางราวกับแม่พระดอกบัวขาว(*ภายนอกดูดี จิตใจชั่วร้าย) พูดจามีเหตุผล ส่วนด้านหลังมีบรรดาอาจารย์และเหล่าผู้อาวุโสตามมาเป็นขบวน

“เจ้าทำอะไรน่ะ?!” อาจารย์ฉางตะคอก

เขาเป็นอาจารย์สอนการขี่ม้าและยิงธนู หลายวันก่อนขอลากิจ ยังไม่ได้มาสอนที่วิทยาลัย คิดไม่ถึงว่าพอกลับมาอีกครั้ง อาจารย์ใหญ่และอาจารย์หรงก็ถูกสังหารแล้ว

เขาที่เดิมก็โกรธแค้น เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนลงมือชกต่อยกับเพื่อนร่วมเรียนอย่างไม่ยี่หระเช่นนี้ ก็ยิ่งบันดาลโทสะมากกว่าเดิม

กู้ชูหน่วนปล่อยหลี่เหิง กวาดมองบรรดาอาจารย์ที่มาแบบไม่เป็นมิตรอย่างเย็นชา สุดท้ายก็ทอดสายตามาที่กู้ชูหยุนที่เป็นแม่ดอกบัวขาว

ผิวเผินเป็นการขอร้องให้นาง แต่ที่จริงกลับนับความผิดนางอีกครั้ง ทั้งยังพาอาจารย์มามากขนาดนั้นอีก

ช่างเป็น ‘พี่สาวแสนดี’ ของนางจริงๆ

ครั้นถูกกู้ชูหน่วนจ้อง กู้ชูหยุนก็เริ่มหวั่นวิตก

สายตาของนางเย็นชายิ่งกว่าคมดาบ ประหนึ่งมองนางได้ทะลุปรุโปร่ง กุมทุกอย่างของนางได้

หลี่เหิงวิ่งไปหาอาจารย์ฉางอย่างล้มลุกคลุกคลาน ร่ำไห้อย่างน้อยใจ “ท่านอาจารย์ ท่านต้องจัดการให้ข้านะ กู้ชูหน่วนใส่ความโดยไร้สาเหตุ ชกข้าจนเป็นเช่นนี้ มือข้ายังถูกนางทำจนกระดูกเคลื่อนแล้ว เจ็บมากเลย”

หากมิใช่ฟังออกว่าเป็นเสียงของเขา ด้วยใบหน้าที่บวมเป่ง ทุกคนในที่นี้ย่อมไม่รู้ว่าเป็นหลี่เหิงแน่

อาจารย์ฉางเดือดพลุ “ที่แท้เจ้าก็คือกู้ชูหน่วน ทำไมเจ้าต้องลงมือหนักเช่นนี้ด้วย?”

กู้ชูหน่วนสะบัดมือที่ชกจนเจ็บ กิริยาเอื่อยเฉื่อย “เพราะปากเขาปีจอเกินไป น่าต่อย”

อาจารย์ฉางกลับไม่รู้ว่าตนเพิ่งกลับไปไม่กี่วัน นักเรียนที่วิทยาลัยรับมาใหม่กลับเหิมเกริมเช่นนี้ ต่อหน้าอาจารย์ยังกล้าโอหังขนาดนี้ได้

“นักเรียนที่ไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา จิตใจอำมหิตเช่นนี้ จะมีสิทธิ์อยู่ต่อที่วิทยาลัยได้อย่างไร ผู้อาวุโส ข้าขอให้ขับกู้ชูหน่วนออกไปตลอดชีวิต โยนนางออกจากราชวิทยาลัย”

อาจารย์สวีรีบกระตุกแขนเสื้อเขา กระซิบ “มิได้! นางไม่เพียงเป็นหัวหน้างานชุมนุมแข่งขันบุ๋น แล้วฮ่องเต้ยังส่งมาเรียนที่ราชวิทยาลัยด้วยพระองค์เอง กำชับเราว่าขับนางออกไม่ได้ แล้ว...แล้วนางยังเป็นว่าที่พระชายาของท่านอ๋องหานอีก หากขับนาง จะตอบฝ่าบาท กับท่านอ๋องหานได้อย่างไร?”

“แต่นาง...”

อาจารย์สวียักคิ้วหลิ่วตา

เมื่ออาจารย์ฉางคำนึงถึงผลที่จะตามมาแล้วจึงได้แต่ปล่อยไป ถือตัวว่าเป็นอาจารย์ผู้สูงส่ง ออกคำสั่ง

“ขอโทษพวกหลี่เหิงเดี๋ยวนี้! ขอเพียงเจ้ามีความจริงใจ สาบานว่าจะไม่ทำอีก บางทีข้าอาจลงโทษเจ้าสถานเบา”

กู้ชูหน่วนลูบๆ เส้นผมที่ถูกลมพัดจนยุ่ง นัยน์ตาหงส์อมยิ้ม ราวกับได้ฟังเรื่องน่าขันแห่งยุค ชี้หลี่เหิงด้วยความถือตน “จะให้ข้าขอโทษเขา? ท่านอาจารย์ เกรงว่าท่านจะพูดกลับกันแล้วกระมัง?”