อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 153

“พวกเจ้า...พวกเจ้าใช้กำลังจับประชาชน ในสายตาพวกเจ้าไม่มีกฎหมายหรือ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น บรรดาฉีโส่วทั้งหลายในกระเช้าก็หัวเราะ

“กฎหมาย? เจ้าพูดกฎหมายกับเรา? เย่หวงยังทำอะไรพวกเราไม่ได้เลย เจ้ายังจะอ้างกฎหมายกับเราอีก? ไอ้น้อง เจ้าช่างไร้เดียงสาเสียจริง ดูท่ายังไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนละสิ?”

หนุ่มน้อยจ้องพวกเขาด้วยความเดือดดาล

หลังจากผ่านพ้นภูเขาลูกแล้วลูกเล่า พวกเราก็รู้ขึ้นมา ว่ายิ่งตรงไป โอกาสที่พวกเขาจะหนีก็ยิ่งน้อยลงทุกที

ก็ขณะที่ทุกคนสนใจอยู่กับหนุ่มน้อยอายุสิบสามสิบสี่คนนั้น ด้วยความไม่ระวัง จู่ๆ ชายหนุ่มอีกคนก็พรวดพราดขึ้นมา กัดต้นขาของผู้คุมอย่างแรง กัดจนต้นขาเขามีเลือดไหลเป็นทาง

“เจ็บ...เจ็บจะตายอยู่แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้ เด็กๆ! ถีบมันออกไป!”

ฉีโส่วจำนวนมากพากันกระชากชายงามออก แต่ชายงามผู้นั้นกลับไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่ว่าพวกเขาจะกระชากอย่างไร เขาก็กัดไม่ปล่อย ดวงตาที่เปี่ยมด้วยความแค้นคู่นั้น แทบอยากกัดขาผู้คุมให้ขาดเสีย

“แชว๊ง...”

“ฉึก...”

ผู้คุมจ้าวชักดาบของคนถือธงออกมาแทงเข้าที่ท้องของเขา เลือดสดไหลออกมาตามคมมีด ด้วยความเจ็บปวดชายงามจึง

ผู้คุมจ้าวเกิดโทสะ กระทืบชายงามครั้งแล้วครั้งเล่า ปากก็ก่นด่า “ไอ้ทาสสารเลว! ถึงขนาดกล้ากัดขาข้า ข้าจะกระทืบเจ้าให้ตายไปเลย!”

“พวกเจ้า...พวกเจ้ามันคนชั่วช้าสามานย์ สวรรค์ต้องไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ อ้า...”

กระทืบอีกครั้งหนึ่ง เหยียบอยู่บนบาดแผลหนัก เขาเจ็บจนสูดลมเย็น ดวงตาเพลิงเคียดแค้นคู่นั้นจ้องแต่ผู้คุมจ้าว

หากสายตาสามารถเอาชีวิตคนได้ เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าผู้คุมจ้าวจะถูกฆ่าไปสักกี่ครั้งแล้ว

กู้ชูหน่วนอยากช่วยคน

แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในกระเช้าเดียวกัน กอปรกับจะถึงยอดเขาต่อไปแล้ว ไม่ทันกาล อีกทั้งชายงามผู้นั้นยังถูกแทงเข้าที่จุดตาย โอกาสที่จะช่วยให้รอดแทบจะเป็นศูนย์ ดังนั้นจึงได้แต่กลั้นเพลิงโทสะนี้

ผู้คุมจ้าวยังคงไม่สาแก่ใจ หิ้วคอเสื้อของเขาแล้วโยนลงไปในบัดดล

“อ้า...”