อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 157

อี้เฉินเฟยคลุมเสื้อบางสีขาว สวมผ้าคลุมหน้า เดินปะปนกับทาสบำเรอคนอื่นๆ

ชุดขาวบางวับๆ แวมๆ แสดงรูปร่างอันสมบูรณ์แบบของเขาออกมา

รูปร่างเขาสูงโปร่ง บุคลิกโดดเด่น มีกลิ่นอายสุภาพ แม้จะยืนอยู่ในกลุ่มคนก็ยังเป็นที่ดึงดูดในแวบเดียว

กู้ชูหน่วนสวมชุดกระดูก สวมหน้ากากกระดูกที่ใบหน้า ในมือถือธงที่ปักดอกหลันฮวาคันหนึ่ง กุมตัวเหล่าทาสบำเรอให้เดินไปข้างหน้า

ระหว่างทางนางกลั้นหัวเราะตลอด สายตาหยอกเย้าทอดบนตัวอี้เฉินเฟยบ่อยๆ

อี้เฉินเฟยหน้าแดง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมชุดเผยผิวขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ถูกคนใช้สายตาเปิดเผยเช่นนี้มองมา

เขาเป็นคุณชายสามแห่งสำนักหรูเจีย และเป็นแบบอย่างผู้ร่ำเรียนในใต้หล้า อี้เฉินเฟยไม่กล้าคิดเลย ว่าหากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป คนทั่วหล้าจะมองสำนักหรูเจียอย่างไร

“ทาสบำเรอที่ยืนตรงกลางคนนั้นเหมือนว่าบุคลิกจะดีมาก”

“นั่นสิ ยกมือยกไม้ดูเป็นผู้ดี คงไม่ใช่คุณชายสูงศักดิ์คนไหนในพระนครหรอกกระมัง?”

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นว่าทาสบำเรอรอบนี้ไม่เลวทั้งนั้น หัวหน้ากองธงน่าจะพอใจ”

ตลอดทางที่ผ่านราบรื่นดีมาก เพียงแต่มีสายตามากมายทอดอยู่บนตัวเขา

อี้เฉินเฟยขุ่นเคือง ขณะกำลังจะเรียกกู้ชูหน่วนให้คิดหาวิธีอื่นปะปนเข้าไป ก็เห็นดวงตานางอมยิ้ม อารมณ์ดีถึงที่สุด

ครั้นเห็นนัยน์ตาเจือยิ้มของนาง

ไฟโทสะของอี้เฉินเฟยก็มอดไปทันที

ช่างเถอะ

ขอเพียงนางอารมณ์ดี จะอย่างไรก็ได้

เพราะ...

นางไม่ได้ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเช่นนี้มานานมากแล้ว

อารมณ์ยังไม่ผ่านพ้นไป เส้นสายตากู้ชูหน่วนก็ลดต่ำลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็ทอดอยู่ที่กลางเอวเขา

สมองอี้เฉินเฟยอื้ออึงทันที รีบเอามือบังไว้

นังเด็กนี่! บ้าไปแล้วหรือไร?!

เอาแต่จ้องตรงนั้นของเขาอยู่นั่นแหละ!