อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 160

“แคกๆๆ...”

ครั้นหมดสุราไหหนึ่ง เย่เฟิงถึงมีโอกาสเล็กน้อยไอแรงออกมา เห็นชัดว่าสำลักหนักมาก

แต่ไม่รอให้เขาสำลักเสร็จ สุราอีกไหก็กรอกลงไปอีก

ที่ข้างใบหู เป็นเสียงพึมพำกระหยิ่มยิ้มย่องของเจียงซวี่

“ถึงเจ้าจะเอากระดิ่งทลายวิญญาณกลับมาได้จริง แต่เจ้านึกว่าท่านหัวหน้ากองธงจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระจริงหรือ? เฮอะ! โง่จริง! เจ้าเป็นคนของท่านหัวหน้ากองธง นอกเสียจากเขาจะยกเจ้าให้คนอื่น มิเช่นนั้นเขาก็ยอมทำลายเจ้าทิ้งเสียดีกว่า ไม่ปล่อยให้เจ้ามีโอกาสหลุดรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้หรอก!”

“ที่เขาพูดอย่างนั้น ก็แค่หลอกใช้เจ้า เจ้าต้องเป็นเนื้อโอชะของเขาตลอดชาติ! ตลอดไป! ชั่วนิรันดร์! ฮ่าๆๆ...”

“เพล้ง...”

เจียงซวี่โยนไหสุราเปล่า ปล่อยมือที่บีบคางของเขา ยกยิ้มร้ายที่มุมปาก

เย่เฟิงสำลักอย่างทรมาน แทบจะสำลักเอาปอดตัวเองออกมาอยู่แล้ว

อยู่นานกว่าเขาจะหายใจได้สะดวกหน่อย

ยินคำพูดของเจียงซวี่ มุมดวงตาของเย่เฟิงก็มีหยดน้ำตาไหลริน ผสมรวมกับน้ำจันทร์ หยดลงเป็นเสียงติ๊กๆ

หัวใจของเขาเศร้าโศกาถึงที่สุด

ความสิ้นหวังห่อหุ้มตัวเขา

ตอนแรกที่ได้ยินว่าหัวหน้ากองธงจะปล่อยเขา เขาก็ดีใจยกใหญ่

แต่อย่างไรก็ยังรู้สึกสงสัยอยู่

เขาเป็นคนของหัวหน้ากองธง ด้วยนิสัยของเขาจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้อย่างไร?

แต่เขาก็ไม่อยากละโอกาสแม้เพียงน้อยนิด