อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 21

“เจ้าคนชั่ว เจ้ามันเป็นหญิงหน้าไม่อาย……”

เสียงตะคอกดังจนนกสะดุ้งบินหนี เรือนพักร้อนชิวเฟิงอันใหญ่โตดังก้องกังวานไปด้วยเสียงของเย่จิ่งหาน

กู้ชูหน่วนเกาหูแกรกๆ รีบลุกขึ้นอยากจะหนีออกไป แต่กลับถูกเย่จิ่งหานกอดขาสองข้างเอาไว้เสียก่อน

“คิดจะหนีงั้นรึ ไม่มีทางเสียหรอก”

กู้ชูหน่วนสะบัดหลายครั้งก็สะบัดมือเขาออกไปไม่ได้ นางอดไม่ได้พูดด้วยสีหน้าร่ำไห้ว่า “สหาย ถ้าไม่ใช่เจ้าตั้งค่ายกลซ่อนค่ายกล ข้าก็คงไม่ตกหลุมพรางนี้หรอก และไม่มีทางกระโจนใส่เจ้า แถมยังจับตัวเจ้าอีก ข้าขอโทษได้ไหมล่ะ?”

“เจ้ายังจะพูดอีก”

“ได้ๆ ข้าไม่พูดแล้ว ถ้าเจ้าคิดว่าเสียเปรียบ เจ้าก็กระโจนใส่ข้ากลับ และจับข้ากลับสิ”

“……”

ฟึ่บๆ……

อุณหภูมิด้านล่างเหวลดลงทันที กู้ชูหน่วนหนาวเหน็บจนตัวสั่นเทา และมองดูท่าทางโมโหที่พร้อมจะเขมือบคนทั้งคน นางก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

คนที่ปรากฏในเขตต้องห้ามอย่างเรือนพักร้อนชิวเฟิง ทั้งโดนยาพิษและสองขาพิการ……หรือว่า……เขาจะเป็นท่านอ๋องหานเทพสงคราม

หัวใจของกู้ชูหน่วนเย็นยะเยือกไปหมด

ดูท่าแล้ว นางคงจะเจอของจริงแล้วสินะ

“คือว่า……ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญของเจ้าในการควบคุมพิษในร่างกาย อย่าโกรธเด็ดขาดนะ ไม่งั้นจะทำให้เลือดย้อนได้ อันตรายถึงชีวิตเลยนะ”

เย่จิ่งหานมองค้อนนาง

กู้ชูหน่วนหัวเราะแหะๆแล้วพูดว่า “ข้าไม่วิ่งก็ได้ งั้นเจ้าปล่อยมือเจ้าออกไปก่อนได้ไหม เจ้าดูสิขาของข้าถูกเจ้ารัดจนแดงไปหมดแล้ว”

เย่จิ่งหานยังคงมองค้อนนาง

ถ้าสายตาฆ่าคนได้ เขาคงฆ่านางไปหลายพันรอบแล้วล่ะ

“นี่ ถ้าเจ้ายังไม่ปล่อยมือ อย่าว่าข้าแต๊ะอั๋งเจ้าอีกนะ”

ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็กวาดตามองเขา

วิธีนี้ได้ผล เย่จิ่งหานปล่อยมือออก แล้วใช้สองมือปิดร่างกายตัวเองไว้

ที่นี่คือป่าดอกไม้หมื่นพันธ์ หุบเหวอันกว้างใหญ่นี้เต็มไปด้วยดอกไม้ถอนพิษนานาพันธ์ ทุกเดือนในวันที่สิบห้า เขาจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมด และใช้ดอกไม้พวกนี้รักษาพิษในร่างกาย

ทุกเดือนของวันนี้ก็จะเป็นวันที่เขาอ่อนแอมากที่สุด เพราะวันนี้ พลังภายในทั้งหมดของเขาจะละลายหายไป

ตอนนี้ นางใส่เสื้อผ้ามิดชิด ส่วนเขากลับต้องเปลือยเปล่า ดูยังไงเย่จิ่งหานก็รู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบมาก

“นี่ เจ้าอย่าเอาแต่มองค้อนข้าสิ เจ้ามองจนข้าใจสั่นแล้วนะ”

“ที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเราสองคนก่อนหน้านี้ ข้าเป็นผู้หญิง คนที่เสียเปรียบน่าจะเป็นข้านะ”

ฟึ่บ……

อุณหภูมิลดลงไปอีก ทั้งที่เป็นช่วงฤดูร้อนในเดือนสาม กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในฤดูหนาวเดือนสิบสองเลย

นางหดคอลง กะพริบตาอย่างน่าสงสาร เงียบสักพักก็โพล่งออกไปว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน ข้าให้เจ้าเอาคืนก็ได้ พวกเราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”

เย่จิ่งหานเส้นเลือดปูดขึ้นมา ความโกรธสะสมอยู่ในร่างกาย ไฟแค้นที่พยายามข่มเอาไว้ก็แรงขึ้นจนแผดเผาไปทั้งร่างกาย

นางยังเป็นผู้หญิงอยู่งั้นเหรอ? กล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? นางไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไงกัน?

กู้ชูหน่วนกลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงดูโหดเหี้ยมเช่นนี้นะ?

เขาคงไม่ได้โกรธอีกแล้วนะ?

“ชดเชยให้เจ้า เจ้าก็ไม่เอา ให้เจ้าเอาคืนเจ้าก็ไม่ยอมอีก งั้นเจ้าอยากได้อะไรล่ะ?”

“ข้าต้องการชีวิตเจ้า”