อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 228

ดวงตานางเฉกเช่นน้ำ สันจมูกโด่ง กลีบปากแดงระเรื่อ เมื่อมองดูก็มีบุคลิกสง่าสูงส่ง

กู้ชูหน่วนลูบคลำใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาด้วยความพึงพอใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นบางๆ

โฉมหน้านี้ ไม่เสียแรงที่นางค้นหาดอกเยียนหลัวและหญ้านรกด้วยความลำบากมานาน

ทีแรกกู้ชูหน่วนไม่อยากใช้ผ้าปิดหน้า แต่ไม่รู้ว่าคิดถึงอะไร นางยังคงหยิบผ้าบาง ปกปิดใบหน้าที่งามล่มเมือง เผยแต่ดวงตาขาวดำตัดกันชัดคู่หนึ่ง

“ชิงเฟิง”

“พ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบพระชายาประสงค์สิ่งใด?”

“ท่านอ๋องได้ไปเขาสูบวิญญาณด้วยตนเองหรือไม่?”

“เออ...ข้าน้อยมิทราบพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปสืบดูหน่อย”

“พระชายา ท่านอ๋องสั่งไว้ ว่านอกจากคุ้มครองท่านแล้ว ก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องอื่น และพูดกับพระชายาก็ไม่ได้ด้วย”

“ฉะนั้น ความหมายเจ้าคือ ข้าเป็นนักโทษ?”

“ข้าน้อยมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ในเมื่อไม่กล้า เช่นนั้นเจ้าว่าตอนนี้เจ้าควรทำอะไร?” กู้ชูหน่วนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม นัยน์ตาที่ราวกับตัดสายน้ำเผยประกายอื่น

ชิงเฟิงกระตุก เอ่ยอ้อม “พระชายา อย่าให้ข้าน้อยลำบากใจเลยได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าก็แค่นักโทษ ไหนเลยจะกล้าข่มขู่เจ้า แต่พ่อทูนหัวในท้องข้ากลับบอกว่า อยู่แต่ในห้องจนเบื่อ อยากออกไปเดินสักหน่อย เจ้าว่าอย่างไร?”

“ข้าน้อยจะไปเดินในสวนเป็นเพื่อนพระชายาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“พ่อทูนหัวบอกว่าเดินในสวนจนเบื่อแล้ว อยากไปเดินชายทะเลบ้าง”

“พระชายา...!”

ชิงเฟิงแทบอยากร้องไห้

เขาว่าอยู่แล้วเชียว นายคนนี้เอาใจยาก!

“ท่านอ๋องบอกว่าหากท่านจะออกจากหอบุหลันงามก็ให้ข้าน้อยถือหัวไปพบ พระชายาก็เมตตา ละเว้นข้าน้อยได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?

“ดูเจ้าสิ ทำงานจนบื้อไปแล้วหรือไร? ไม่ใช่ข้าจะไปชายทะเล แต่เป็นพ่อทูนหัวในท้องจะไปต่างหาก”

ชิงเฟิงหมดคำพูด

อ๋องน้อยเพิ่งจะเดือนเศษ จะรู้อะไร?

ทั้งหมดก็อยู่ที่พระชายาว่าอยู่ฝ่ายเดียว

ชิงเฟิงเค้นมันสมองคิดวิธีปฏิเสธ แต่จู่ๆ กู้ชูหน่วนกลับเอ่ยปาก