อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 240

กู้ชูหน่วนค่อยๆรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล หันหน้ากลับไปก็พบกับใบหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัวของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ นางตกใจ จนร่างสะดุ้งโหยง

"คนหลอกคน ตกใจแทบตาย"

ผู้พิทักษ์วชิระสามทุบค้อนลงไป เอ่ยอย่างโมโหว่า "ผู้หญิงสมควรตาย ไม่เพียงแต่จะปั่นหัวให้เทพสงครามมาโจมตีเขาสูบวิญญาณ ยังกล้ายุยงให้แตกคอกันอีก เจ้าสมควรตาย"

สีหน้าขององครักษ์ลับเปลี่ยนไป ผลิกกระบี่ที่อยู่ในมือ สกัดกั้นค้อนเหล็กเอาไว้

"ปังปังปัง……"

ผ่านไม่ชั่วครู่ ก็สู้กันไปหลายสิบกระบวนท่าแล้ว

"โครม……"

เสียงหนึ่งดังขึ้น องครักษ์ลับกระอักเลือด แต่ผู้พิทักษ์วชิระสามกลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ผลแพ้ชนะอยู่ตรงหน้าแล้ว

กู้ชูหน่วนยิ้มเย็น "ทำไม ถูกข้าพูดจี้ใจดำ จึงพาลโกรธอย่างนั้นหรือ หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ใช่ว่าข้าอยากจะว่าท่าน ท่านมันไร้ยางอายจริงๆ เจ็ดผีแห่งภูเขาหยินนับถือท่านเป็นพี่น้อง เป็นเพื่อนที่ดี แม้แต่พวกเขาท่านก็หลอกลวง"

พลังภายในในฝ่ามือของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้รวมตัวกันเป็นลูกไฟ สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่ามันขยายตัวใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกนั้นจ้องมองอยู่ที่กู้ชูหน่วน ราวกับกู้ชูหน่วนเป็นคนที่ตายไปแล้ว

เย่เฟิงพยายามลุกขึ้นมาอย่างลำบาก เอ่ยเตือนด้วยเสียงสั่นว่า "ระวัง ลูกไฟของเขามีพิษ ถ้าสัมผัส แม้แต่เหล็กนิลยังหลอมละลาย"

กู้ชูหน่วนกวาดตามองไปยังลูกไฟที่รวมตัวในมือเขา ลูกไฟยิ่งโตเท่าไหร่ แสดงว่าความโมโหในใจเขายิ่งมีมากเท่านั้น

กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า"อยากจะฆ่าคนเพื่อปิดปากหรือ เฮ้อ พี่ใหญ่หยิน ดูเพื่อนรักที่เจ้าคบหา จุ๊ๆๆ แค่กระดิ่งทลายวิญญาณเล็กๆอันเดียวก็สามารถหักหลังพวกเจ้าได้ "

หยินต้ากุ่ยลูบหนวดที่อยู่ข้างแก้ม หัวเราะอย่างมีเลศนัย "เด็กน้อย เจ้าอย่ามายุแยงตะแคงรั่วเลย ลืมบอกเจ้าไป พวกเราสองคนเป็นพี่น้องคนละแม่กัน เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ไม่แบ่งเขาแบ่งเรา อีกอย่างเขาแย่งกระดิ่งทลายวิญญาณไป ก็เพราะอยากจะมอบให้ข้า"

"……"

กู้ชูหน่วนอยากจะก่นด่า ว่าตัวเองใจร้อนเกินไปแล้ว

อะไรกัน ให้นางแสดงละครอยู่ได้เป็นครึ่งวัน

เจ้าหยินต้ากุ่ยคนนี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร ไม่เพียงแต่จะไม่เปิดโปงนาง ยังให้ความร่วมมือแสดงละครกับนางอีกตั้งนาน

"นังตัวดี ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เอากระดิ่งทลายวิญญาณมา ไม่เช่นนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า"

"ข้าก็อยากจะมอบให้ แต่กระดิ่งทลายวิญญาณถูกชิงไปแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าถูกใครชิงไป ข้าก็ไม่รู้ ไม่เชื่อเจ้าสามารถถามเย่เฟิงก็ได้ นิสัยของเย่เฟิงเป็นอย่างไร คิดว่าคงไม่มีใครรู้ดีไปมากกว่าพวกเจ้าแล้ว"

สายตาของทุกคนต่างก็จ้องมองไปทางเย่เฟิงอย่างพร้อมเพรียงกัน

เย่เฟิงพยักหน้า "แม่นางกู้มอบกระดิ่งทลายวิญญาณให้ข้า ระหว่างทางที่ข้าเอากลับมาเขาสูบวิญญาณ ถูกคนสวมชุดขาวปกปิดใบหน้าแย่งชิงไป อีกฝ่ายวรยุทธสูงส่งมาก ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้"

เจ็ดผีแห่งภูเขาหยินยังอยากจะถามต่อ แต่หัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับเอ่ยขึ้นเรียบๆว่า "ในเมื่อเย่เฟิงบอกว่าถูกชิงไปแล้ว เช่นนั้นก็ไม่อยู่บนตัวเขา"

"ชายคนนี้เป็นพวกเดียวกับนาง ยากจะรับประกันว่าพวกเขาไม่ได้สมคบคิดกัน"

"เย่เฟิงเป็นคนที่ข้าเห็นมาตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่มีทางพูดโกหก"

"แม้สิ่งที่พวกเขาพูดจะเป็นความจริง วันนี้จำเป็นต้องตาย ความแค้นของเหล่าเจี้ยนต้องชำระ ดวงตาของสวีเจิ้น ก็จำเป็นต้องเอาคืน"สวีซานเหนียงยิ้มอย่างโหดเหี้ยม เลียมือโลหิตของตนเองอย่างยั่วยวน

พี่ใหญ่หยินกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ต่างก็กำลังลังเลว่าจะฆ่านางหรือไม่

ฆ่านาง จะเป็นการล่วงเกินเทพสงครามกับท่านจอมมาร

เทพสงครามก็แล้วไปเถอะ ในเมื่อต่างก็ไม่ไว้หน้ากันแล้ว

แต่ท่านจอมมาร

ไม่รู้ว่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้นึกอะไรขึ้นมา ทันใดนั้นก็ถามขึ้นว่า" เจ้าเกี่ยวข้องอย่างไรกับสำนักอสุรา ทำไมคนของสำนักอสุราจึงได้ปกป้องเจ้า"

เจ็ดผีแห่งภูเขาหยินต่างก็ตกตะลึง ไอสังหารพุ่งขึ้นมาทันที "อะไรนะ คนของสำนักอสุราปกป้องนางหรือ "

"เด็กน้อย เจ้าเป็นคนของสำนักอสุราหรือ"

"ไม่ใช่ สำนักอสุราอะไรกัน ข้าไม่คุ้นเลย"สัญชาตญาณของกู้ชูหน่วนรู้ว่าเหตุการณ์ไม่ดีแล้ว

"ไม่ว่าจะคุ้นไม่คุ้น พัวพันถึงสำนักอสุรา เจ้าก็สมควรตาย"

หยินต้ากุ่ยกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ประสานสายตากัน ต่างก็เห็นไอสังหารในสายตาของอีกฝ่าย

เป็นไปได้ว่ากู้ชูหน่วนอาศัยสำนักอสุรา และยังฆ่าเจี่ยนแคระ ยุยงให้เทพสงครามโจมตีเขาสูบวิญญาณ ทำให้พวกเขาต้องบาดเจ็บล้มตายไปนับไม่ถ้วน แม้แต่เขาสูบวิญญาณก็ถูกทำลายไปเกือบครึ่ง

ไม่ฆ่านาง คงยากจะลบความแค้นที่อยู่ในใจได้