อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 242

"โครม……"

เป็นอีกหนึ่งฝ่ามือที่พลาดเป้า สวีซานเหนียงอดที่จะแค้นใจไม่ได้ "เจ้าเอาแต่หลบ นอกจากจะเป็นการยื้อเวลาแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถหนีพ้นหรือ"

กู้ชูหน่วนยิ้มเย็น

ในขณะที่มือโลหะของสวีซานเหนียงประทับลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้นางไม่ถอยแต่เดินหน้า

"โครม……"

สองฝ่ามือปะทะกัน

ร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับว่าวที่เชือกขาดสะบั้น ปลิวกระเด็นออกไป กระอักเลือดออกมา อวัยวะภายในปั่นป่วนรุนแรง

หันกลับไปดูสวีซานเหนียง แทบจะไม่มีผลกระทบอะไรเลยสักนิด ได้แต่มองกู้ชูหน่วนอย่างได้ใจเท่านั้น

"นังหนู คนที่ถูกฝ่ามือโลหิตของข้า ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครสามารถมีชีวิตรอดได้"

กู้ชูหน่วนถ่มเลือดที่อยู่ในปากออกมา กัดฟันลุกขึ้นยืนอย่างโอนเอน

ยังคงสัมผัสได้ถึงความอวดดีที่ยอมแพ้และไม่ยอมคน

"จริงหรือ แต่ข้ากู้ชูหน่วนแต่ไหนแต่ไรมาก็ชอบแหกกฎ อีกอย่าง เจ้าตายแล้ว ไม่แน่ว่าฆ่าจะตายด้วย"

นางนวดนิ้วมือ ถูกลวกจนเจ็บมาก

ในโลกแห่งนี้ ไม่มีพลังภายในจะเสียเปรียบมากจริงๆ

ทุกคนต่างมองนางอย่างรู้สึกประหลาดใจ

ฝ่ามือโลหิตของสวีซานเหนียงมีพิษ และมีอุณหภูมิที่สูงมาก เพียงพอที่จะหลอมละลายทุกสิ่ง คนที่ถูกทำร้าย ไม่ตายก็ต้องพิการ

กู้ชูหน่วนไม่มีพลังภายใน ทำไมจึงยังยืนหยัดได้จนถึงตอนนี้

หรือร่างกายของนางจะมีอะไรซ่อนอยู่

สวีซานเหนียงเอ่ยอย่างนิ่งอึ้ง "เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

"เจ้าลองดูที่ฝ่ามือของตัวเอง"

สวีซานเหนียงก้มหน้าลง มองดูฝ่ามือของตัวเอง ที่นั่นมีเข็มเงินปักอยู่หนึ่งเล่ม เป็นเข็มเงินที่มีขนาดเล็กมาก รอบๆเข็มเงินมีหมอกดำปกคลุมอยู่เป็นวง มองแค่แวบเดียวก็สามารถดูออกแล้ว นั่นคือเข็มพิษ และเป็นพิษร้ายแรง

นางโมโห รวบรวมพลังภายในอยากจะฆ่ากู้ชูหน่วน

แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็คิดไม่ถึง ตัวเองไม่เพียงแต่จะไม่สามารถรวบรวมพลังภายในได้ กลับรู้สึกเจ็บตั้งแต่ช่วงแขนไปจนถึงหัวใจ เจ็บปวดจนนางแทบจะสิ้นลมหายใจ

สวีเจิ้นเห็นเช่นนั้น ก็เอ่ยขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า "ยาถอนพิษเล่า ส่งยาถอนพิษมา "

"อยากจะได้ยาถอนพิษก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ให้ชายต่ำช้าคนนั้นปล่อยเย่เฟิงเดี๋ยวนี้"

กู้ชูหน่วนถูกพวกเขาสามคนล้อมเอาไว้ ไม่มีทางไปช่วยเย่เฟิงได้เลย ฟ้ารู้ดีว่านางเห็นเย่เฟิงถูกคนอื่นเหยียดหยามถึงขั้นนี้ ในใจรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน

"เจ้ากล้าด่าข้าว่าต่ำช้าหรือ อยากจะตายให้ได้ใช่ไหม"

"ถ้าหากเจ้าฆ่าข้า สวีซานเหนียงก็ต้องถูกฝังไปพร้อมกับข้า ข้าวางยาพิษ นอกจากข้าแล้ว ก็ไม่มีใครบนโลกถอนพิษนี้ได้"

เดิมทีหัวหน้ากองธงกล้วยไม้อยากจะดำเนินการขั้นสุดท้าย แต่กลับถูกเรื่องราวของที่นี่กวนใจ เขาปล่อยเย่เฟิง คิดว่าจะปิดบัญชีกับกู้ชูหน่วนก่อนค่อยจัดการกับเย่เฟิง

ร่างของเย่เฟิงอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมา เก็บเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนพื้นขึ้นมาปกปิดร่างกายของตัวเองเอาไว้ เพื่อจะปกปิดความอเนจอนาถบนตัวเขา

กู้ชูหน่วนโล่งใจลงเล็กน้อย

อีกนิดเดียว

อีกนิดเดียวเย่เฟิงก็จะถูกทำให้แปดเปื้อนแล้ว

หยินต้ากุ่ยกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ต่างก็มองไปที่พิษของสวีซานเหนียง และลองช่วยนางถอนพิษ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ถอนไม่ได้

กู้ชูหน่วนสีหน้าขาวซีด เริ่มยืนไม่มั่นคง ได้แต่ฝืนให้ตนเองยืดแผ่นหลังให้ตรง แสดงให้เห็นว่าสบายมาก

"ปล่อยเย่เฟิงกับท่านยายเย่ไป ข้าจะให้ยาถอนพิษกับนาง และจะจากไปพร้อมพวกเจ้า ว่ายังไง"

"พี่ใหญ่ ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์แสนกล ฆ่านางก่อน จะได้ไม่เป็นภัยที่หลัง ข้าไม่เชื่อ ใต้หล้านี้มีหมอเป็นพันเป็นหมื่น จะไม่มีสักคนเลยหรือที่ถอนพิษให้ข้าได้"

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอวดดี ยิ้มอย่างมีเสน่ห์โดดเด่นกว่าใคร ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"นอกจากข้า ก็ไม่มีใครสามารถถอนพิษให้เจ้าให้จริงๆ อีกอย่าง เจ้าก็มีเวลาแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้น ภายในหนึ่งชั่วยาม ถ้าถอนพิษไม่ได้ เจ้าก็รอพบยมบาลเถอะ"

"เจ้าสามจับนาง ค้นตัว"

"จับตัวข้าก็ไร้ประโยชน์ บนตัวข้าไม่มียาถอนพิษ พิษร้ายแรงเช่นนี้ ข้าจะพกยาถอนพิษติดตัวได้อย่างไร"

ซูด……

ฝ่ามือขวาของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ทำท่าดูด เย่เฟิงที่อเนจอนาถไปทั้งร่างก็ถูกเขาดูดเข้าไปหา

"กร๊อบ……"