อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 275

ในห้องส่วนตัวชั้นสอง อ๋องเจ๋อทำหน้าท้องผูก

วรยุทธ์เขาไม่ถือว่าดี แต่ก็ใกล้เข้าขั้นหนึ่งแล้ว ที่ขาดก็คือยาชะไขกระดูกที่สามารถเพิ่มตบะได้ เขาต้องได้หญ้าจื่อเยียนมาให้ได้ เพราะเขาต้องการอยู่เหนือเทพสงคราม

แต่เวลานี้...

มีคนชิงหญ้าจื่อเยียนกับเขา ทั้งอีกฝ่ายยังเป็นกู้ชูหน่วน

ดวงตาริษยาทั้งคู่ของอ๋องเจ๋อ จับจ้องอยู่แต่ตัวเย่จิ่งหานที่อยู่ข้างกายกู้ชูหน่วน เต็มไปด้วยความโกรธา

ในห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งของชั้นสอง องค์หญิงตังตังเดือดพลุกพล่าน

กู้ชูหน่วนอีกแล้ว! นางคนนี้มีวิชาแยกร่างหรือ? ไปที่ไหนเป็นต้องได้เจอนาง

เพราะกระชากผ้าคลุมหน้าของนาง นางจึงถูกเสด็จอาตำหนิอย่างหนัก แม้แต่ราชวิทยาลัยก็ถูกขับออก

นางเป็นถึงองค์หญิง แต่กลับถูกขับออกจากราชวิทยาลัย นี่ไม่มีมาก่อนในประวัติศาสตร์ ศักดิ์ศรีทั้งหมดสูญสิ้นหมดแล้ว!

เสี่ยวลวี่สาวใช้องค์หญิงตังตังเอ่ย “องค์หญิง กู้ชูหน่วนไก่อ่อนนั่นไม่มีวรยุทธ์สักหน่อยเพคะ นางยื่นมือชิงหญ้าจื่อเยียน ต้องรู้ว่าทรงหมายเพิ่มตบะเป็นแน่แท้ เราจะให้นางสมหวังไม่ได้นะเพคะ”

“นั่นยังต้องพูดอีกหรือ? นางรู้ว่าวรยุทธ์สู้ข้าไม่ได้ จึงอยากเหยียบอยู่บนหัวข้า!”

ขณะที่องค์หญิงตังตังกล่างวาจานี้ ในใจมีความละอายเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนไร้วรยุทธ์ นางก็ไม่มีวรยุทธ์ แต่ครั้นทั้งสองที่ไร้วรยุทธ์อยู่ด้วยกัน นางมักเป็นคนที่ถูกอัด

ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไร นางต้องประมูลหญ้าจื่อเยียนมาให้จงได้ หลอมยาชะไขกระดูก เปิดชีพจรยุทธ์ ร่ำเรียนวรยุทธ์ให้ดี ต่อไปจะได้ซ้อมกู้ชูหน่วน เอาให้สาสมแก่ใจอย่างหนัก

กู้เฉิงเซี่ยงชูป้ายบอกราคา “หนึ่งหมื่นหกพันตำลึง”

อ๋องเจ๋อเอ่ยเสียงเย็น “สองหมื่นตำลึง”

องค์หญิงตังตังสะดุ้ง

เสด็จพี่เจ๋อมาได้อย่างไร? แล้วยังหมายตาหญ้าจื่อเยียนอีก?

หรือว่าเขาก็อยากบรรลุขั้น?

ขณะที่องค์หญิงตังตังคิดจะชูป้าย คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนจะเอ่ยเย็นมาประโยคอย่าง “แสนตำลึง”

ตึง...

เรือนร่างองค์หญิงตังตังเกือบเอียงกระเท่เร่

แสนตำลึง?!

กู้ชูหน่วนบ้าไปแล้วหรือ?

หญ้าจื่อเยียนต้นเดียวเปิดราคาที่แสนตำลึง นี่ราคาสูงเทียมฟ้าแล้วไหม?

ไม่เพียงองค์หญิงตังตังที่ตะลึงงัน ทุกคนก็มองกู้ชูหน่วนตรงที่นั่งธรรมดาอย่างตกตะลึงเช่นกัน

“นางผู้นี้มาจากไหนกัน ไยจึงมือเติบเช่นนี้?”

“ใครจะรู้ หากไม่ใช่เพราะครอบครัวมีเงินมากเกินไป สมองก็ต้องมีปัญหา หญ้าจื่อเยียนต้นเดียวให้ราคาแสนตำลึง ถุยๆๆ ยังไม่รู้ว่าจะหลอมยายาชะไขกระดูกได้หรือไม่เลย แต่ถึงจะหลอมยาได้ ก็ไม่ต้องใช้ถึงแสนตำลึงกระมัง”

“ก็นั่นนะสิ ช่างเถอะ หญ้าจื่อเยียนแพงเกินไป ข้าไม่มีเงินฟุ่มเฟือยเช่นนี้”

เย่จิ่งหานดื่มชาอย่างสง่า สีหน้าไม่ยินดีไม่ทุกข์ ดูอารมณ์ไม่ออก

ทว่าชิงเฟิงกลับเตือน “พระชายา เราเสนอราคา มิต้องเสนอมากเช่นนี้ในคราวเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

“ของล้ำค่าหายาก ข้าพอใจ”

กู้ชูหน่วนผิวปาก กวาดตามองกู้เฉิงเซี่ยงพ่อลูก รวมถึงห้องส่วนตัวชั้นบนหลายห้อง มุมปากแสยะยิ้ม

“...”

ชิงเฟิงปิดปากอย่างรู้ความ

กู้ชูหยุนสีหน้าแย่ เอ่ยอย่างน้อยใจ “ท่านพ่อ...”

สีหน้ากู้เฉิงเซี่ยงแย่ยิ่งกว่า

เขาหรือไม่อยากประมูลหญ้าจื่อเยียน แต่แสนตำลึงซื้อยาชะไขกระดูกได้ไม่เพียงเม็ดเดียว ไม่คุ้มจริงๆ

เขาเอ่ยเรียบ “นี่เพิ่งเริ่ม ของดียังมีอีก ประเดี๋ยวมีที่เจ้าหมายตา ข้าค่อยประมูลให้เจ้า”

แม้กู้ชูหยุนจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่สะดวกกล่าวอะไรอีก เพราะนางไม่มีเงินเก็บมากนัก อยากประมูลอะไรยังต้องให้บิดานางประมูลให้

อ๋องเจ๋อชูป้าย ยังอยากเพิ่มราคา ทว่าบ่าวรับใช้รีบเอ่ย “ท่านอ๋อง แสนตำลึงแพงเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ งานชุมนุมแข่งขันบุ๋นช่วงก่อน เราก็เสียให้พระชายาหานไปมาก เวลานี้ยังอยู่ในช่วงติดหนี้ มิเช่นนั้นเราอย่าเอาหญ้าจื่อเยียนเลย ยาที่เพิ่มตบะ อีกประเดี๋ยวยังต้องมีพ่ะย่ะค่ะ”