อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 307

กู้ชูหน่วนออกคำสั่ง “วางกระสอบพวกนั้นลงตรงนั้น เรียงกระสอบให้ดี สิบกระสอบเป็นหนึ่งกลุ่ม”

ทุกคนตกใจจนอ้าปากค้าง แต่กลับเห็นสิงโตเพลิงวางกระสอบลงพื้นอย่างเชื่อฟัง สิบกระสอบเป็นหนึ่งกลุ่ม ไม่น้อยหรือไม่มากไปกว่านี้ และสิงโตเพลิงแต่ละตัวเหมือนมดน้อย ยืนอยู่ข้างๆอย่างถ่อมตัว รอฟังคำสั่งของกู้ชูหน่วนเงียบๆ

สิงโตเพลิงพวกนี้ไม่รู้ว่าไปทำงานหนักอะไรมา แต่ละตัวหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า

ทุกคนขยี้ตาอย่างไว

พวกเขาไมได้ตาลาย สิงโตเพลิงพวกนั้นเชื่อฟังคำพูดของกู้ชูหน่วน

โลกใบนี้เป็นอะไรไปนะ?

กู้ชูหน่วนไม่มีทักษะการต่อสู้ สิงโตเพลิงขั้นสูงสุดระดับสองกลับกลัวนางหัวหด

หลิวเยว่อวี่ฮุยเชิดหน้าขึ้นอย่างได้ใจ เพลิดเพลินกับสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนมาก

“พวกเจ้าไปได้แล้ว”

กู้ชูหน่วนพูดจบ สิงโตเพลิงก็รีบวิ่งหนีทันที แค่พริบตาเดียวเท่านั้นพวกมันก็หายไปหมดแล้ว เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

หื้ม……

ไปแล้วเหรอ?

สิงโตเพลิงเชื่อฟังขนาดนี้เชียว?

กู้ชูหยุนนัยน์ตาประกายไปด้วยความเกลียดชัง แต่ไม่นานก็กลับมาอ่อนแอเหมือนเดิม

ยอดฝีมือเยอะแยะไปฆ่านาง แต่นางกลับรอดมาได้

อ๋องเจ๋ออึ้งอยู่นานมาก เห็นนางไม่เป็นไร หัวใจที่หนักอึ้งก็โล่งอกสักที

กู้ชูหน่วนทำให้เขาหน้าแตกหลายต่อหลายครั้ง เขาควรจะเกลียดนางสิ แต่ทุกครั้งก็อดไม่ได้เป็นห่วงนาง

กู้ชูหน่วนชี้กระสอบที่พื้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้ามีใครอยากช่วยข้าแบกกระสอบไหม ข้าให้คนละหนึ่งร้อยตำลึง”

คนที่เข้ามาเรียนในราชวิทยาลัยได้ มีใครบ้างที่ยากจน

มีคนเยอะแยะมากมาย แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเลย

กู้ชูหน่วนเปลี่ยนคำพูด “ใครช่วยข้าแบกออกจากภูเขาสืบมังกรสามกระสอบขึ้นไป ข้าจะให้หญ้าอำพันคนละต้น”

นางพูดแล้ว ก็เอาหญ้าอำพันออกมาหนึ่งกำใหญ่

แหวนมิติที่อี้เฉินเฟยให้มาก็ยังเล็กไปอยู่ดี นางยัดเต็มหมดแล้ว เลยใส่เข้าไปไม่ได้อีก

สมุนไพรพวกนี้เป็นสมุนไพรชั้นดีระดับเซียน มีประโยชน์สำหรับการหลอมยามาก นางไม่เอาออกไปก็รู้สึกเสียดาย เลยต้องให้สิงโตเพลิงมาช่วยนางเด็ดแล้วแบกออกมา

นึกถึงภาพตอนที่สิงโตเพลิงตกใจกลัวเพราะเจอเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กู้ชูหน่วนก็หัวเราะออกมา

นางแกล้งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ ถ้าไม่มีมัน นางคงไม่ได้สมุนไพรชั้นดีมาอย่างง่ายดายแบบนี้

ทุกคนต่างก็หวั่นไหวขึ้นมา “หญ้าอำพันงั้นเหรอ คุณพระ เจ้าไปเอาหญ้าอำพันมากมายพวกนั้นมาจากไหนกัน? นี่เป็นสมุนไพรชั้นดีระดับเซียนเลยนะ?”

กู้ชูหน่วนเบะปาก

ก็แค่หญ้าอำพันต้องตื่นเต้นขนาดนี้ไหม ด้านในมีเต็มไปหมดเลย นางขี้เกียจเด็ดมากแค่นั้นเอง

กู้ชูหยุนส่งสัญญาณทางสายตาให้จางเชา

จางเชาตอบรับ ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “กู้ชูหน่วนต้องมีสมบัติอีกเยอะแน่ แทนที่จะรอให้นางบริจาคให้พวกเรา สู้พวกเราร่วมมือกันฆ่านางดีกว่าอีก”

มีคนหวั่นไหว มีคนตกใจ มีคนหวาดกลัว

“จางเชา เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง นางเป็นถึงพระชายาหานเชียวนะ ถ้านางเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ เทพสงครามไม่มีทางปล่อยพวกเราไปแน่”

“เทพสงครามแต่งงานกับนางเพราะถูกบังคับ เกรงว่าเทพสงครามคงอยากจัดการนางทิ้งมากกว่าพวกเราเสียอีก เขาจะมาหาเรื่องพวกเราได้ยังไง และที่นี่มีสัตว์ร้ายเยอะแยะ ถึงพวกเราจะฆ่านาง ก็โยนความผิดให้สัตว์ร้ายได้”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ภาพที่เทพสงครามปกป้องกู้ชูหน่วน กลับประทับอยู่ในสมองของพวกเขา พวกเขาเดิมพันไม่ไหว และไม่อยากเดิมพันด้วย

หลิวเยว่อวี่ฮุยพูดอย่างโมโห “ใครกล้าแตะต้องลูกพี่ของพวกเรา ก็ผ่านด่านของพวกเราไปก่อนแล้วกัน”

เซียวอวี่เซวียนส่ายหน้า

เจ้าโง่นี่

ถึงไม่ตายอยู่ที่นี่ ออกไปก็ต้องโดนเทพสงครามฆ่าอยู่ดี

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้ม “จะฆ่าข้างั้นเหรอ สิงโตเพลิงออกมา!”