อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 334

เวินเส้าหยีนิ่งเงียบ ดวงตาลึกล้ำเหล่านั้นจับตามองกู้ชูหน่วนตั้งแต่ต้นจนจบ ราวกับต้องการจะมองนางให้ทะลุทั้งหมด

กู้ชูหน่วนปล่อยให้เขามอง ผิวเผินนางดูสงบนิ่งสบายๆ แต่ในใจกลับหวาดกลัวเล็กน้อย

ตั้งแต่เริ่มจนจบ เวินเส้าหยีก็ไม่ได้ทำอะไรที่เกินไปต่อนาง แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสัมผัสถึงดวงตาทั้งคู่นั่นของเขา นางรู้สึกว่าตัวเองหลบหนีไม่ได้ อะไรก็ปิดบังเขาไม่ได้

ดวงตาคู่นั้น เฉียบคมเกินไป

“เช่นนั้นตอนนี้เจ้าพาข้าไปที่ปากปล่องภูเขาน้ำเต้าเถอะ” ในที่สุดเวินเส้าหยีก็เปิดปาก

กู้ชูหน่วนพูดหยั่งเชิง “แค่เจ้าคนเดียวหรือ? เจ้าไม่เรียกมาอีกสองสามคน?”

นางจำได้ แผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณ ทำสัญลักษณ์ลูกศรสีแดงไว้มากมาย ลูกศรสีแดงเหล่านั้น ไม่รู้ว่าเป็นสัญลักษณ์อะไร แต่นางรู้สึกได้รางๆ ลูกศรสีแดงเหล่านั้น น่าจะเป็นสถานที่ที่อันตรายเป็นที่สุด

หากสามารถล่อให้คนของเผ่าปีศาจ เผ่าเทียนเฟิ่น รวมทั้งคนของหุบเขาตันหุยเข้าไปได้ อาจจะสามารถจัดการได้ในทีเดียว

“แค่ข้าคนเดียว”

“นายน้อยหัวหน้าเผ่า ไม่ใช่ข้าจะว่านะ ทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้านี่อันตรายนับไม่ถ้วน แม้ว่าวิทยายุทธของเจ้าจะสูงส่งแข็งแกร่ง แต่ก็รับประกันได้ยากว่าที่นั่นจะไม่มีสุดยอดค่ายกล หรือว่าสัตว์ดุร้ายในตำนาน แม้กระทั่งกลไกอาวุธลับต่างๆ เจ้าพาไปคนอีกสองสามคนให้มากหน่อย เมื่อมีอันตรายจะได้มีคนช่วยเจ้าแบ่งเบาใช่หรือไม่? อย่างน้อย ก็ยังช่วยเจ้าตรวจสอบเส้นทางได้อีกด้วย เพื่อความปลอดภัย ข้าแนะนำให้เจ้าพานคนไปมากหน่อยอีกสักไม่กี่คน แน่นอน ข้าก็ไม่ได้กลัวท่านจะหัวเราะเยาะ ข้ารักตัวกลัวตาย เจ้านำคนไปมากหน่อย โอกาสรักษาชีวิตน้อยๆของข้าก็มีมากขึ้นอีกหน่อย”

“เจ้าพูดมากขนาดนี้ หรือว่า ในใจเจ้ามีความตั้งใจอะไรอยู่?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอไร้กำลังวังชาผู้หนึ่งเท่านั้น จะวางแผนอะไรได้ หากว่าข้ามีแผนการ ยังจะตกอยู่ในมือของเจ้าอีกหรือ?”

“ใช่หรือ? เวลาสั้นๆไม่กี่วัน ไม่เพียงแค่เปิดชีพจรยุทธ์ได้ ยังได้ก้าวเข้าขั้นชีพจรยุทธ์ขั้นที่สี่อีก นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้หรอกนะ จะบอกว่าเป็นพรสวรรค์ก็ไม่เกินไป”

“.......”

นางเข้าขั้นที่สี่ได้ง่ายหรือ?

นางกินยาและผลึกไปมากเพียงใด แทบจะเอาชีวิตน้อยๆของตัวเองพ่วงเข้าไปด้วยแล้วไหมล่ะ?

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นเอากูเกิลข้ามเวลามาด้วยหรือไง?