อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 338

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยีร่วงตกไปแล้ว เพียงแต่สถานที่ตกลงไปไม่ใช่ทะเลโลหิตแต่กระแทกเข้าบนแผ่นหินอันหนึ่งที่ยื่นออกมาอย่างหนัก

“อื้ม.......”

กู้ชูหน่วนเปล่งเสียงด้วยความอัดอั้น เอวของนาง......

แทบจะหักแล้วสินะ？

“ฟุบ......”

เวินเส้าหยีเหวี่ยงกู้ชูหน่วนขึ้นไปตอนอยู่กลางอากาศ เพื่อลดแรงที่นางตกลงมา ตัวเองกลับล้มลงบนแผ่นหินอย่างหนักหน่วง น้ำหนักของแรงนั่น ทำให้เขาทนไม่ได้กระอักเลือดออกออกมาคำหนึ่ง ราวกับว่ากระดูกทั้งร่างแหลกไปแล้วเช่นนั้น แม้แต่อวัยวะภายในก็ปั่นป่วนอย่างรุนแรง

ทั้งคู่หมดสติไป เสียงคำรามของสัตว์อสูรยอดหุบเหวยังคงดังต่อเนื่องพร้อมกับเสียงร้องอันน่าเวทนา

ที่ราบระหว่างภูเขาทางด้านตะวันตก ดูเหมือนว่าเย่จิ่งหานและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ จะรับรู้ได้ว่ากู้ชูหน่วนเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด

เย่จิ่งหานพยายามดิ้นรนลุกขึ้น คิดจะไปเสาะหากู้ชูหน่วนโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แต่ทำอะไรไม่ได้ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนทำอะไรบนร่างกายของเขาบ้าง ไม่เพียงทำให้เขาไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว สูญสิ้นกำลังภายในทั้งหมด แม้กระทั่งกระดิกตัว ก็กระดิกไม่ได้แม้แต่น้อย ทำได้เพียงเป็นกังวลอยู่ในใจ

“หลีโล่ ให้ทุกคนออกตามหา จำเป็นต้องต้องพาพระชายากลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้”

“นายท่าน แต่หากเป็นเช่นนี้ ตัวตนของพวกเราก็จะเปิดโปง ถึงเวลา......”

ตื้ด........

แววตาอันกระหายเลือดยิงมาอย่างรุนแรง หลีโล่รู้สึกเย็นยะเยือกตั้งแต่หัวถึงหาง ติดตามอยู่ข้างกายนายท่านหลายปีขนาดนี้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เห็นนายท่านร้อนใจเพียงนี้

เขาไม่กล้ารีรอ รับคำสั่งแล้วออกไปทันที “นายท่านวางใจได้ขอรับ ข้าน้อยจะพาพระชายากลับมาอย่างปลอดภัยเป็นแน่ขอรับ”

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว......

องครักษ์ลับที่หลบซ่อนอยู่ในที่ลับน้อยลงไปกว่าครึ่ง

เย่จิ่งหานเหลือบมองไปทางคอขวดปากปล่องภูเขาน้ำเต้าด้วยความกังวลใจ

เสียงคำรามของสัตว์อสูรในนั้นมีอยู่ตลอดต่อเนื่อง

เหมือนว่ายังมีสัตว์อสูรระดับหก จนกระทั่ง.....เป็นไปได้สุดๆว่าจะถึงระดับเจ็ดอยู่รางๆ

สัตว์อสูรระดับเจ็ด?

แม้จะเป็นช่วงเวลาที่เขาอยู่ขั้นสูงสุดก็ไม่แน่ว่าจะสู้ได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น

สมควรตาย

ทำไมถึงไร้กำลังภายในทั้งหมดในเวลานี้ด้วย?

ดวงตาของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กะพริบแล้วกะพริบอีก ฟ่อวฟ่อวฟ่อวแลบลิ้นออกมา

หัวของมันโยกไปมา ทันใดนั้นก็ละทิ้งภาระหนักอึ้งไม่ทำแล้ว แม้แต่หัวหมูห้าสิบหัวก็ไม่เอาแล้ว ร่างกายเหมือนปลาไหลเช่นนั้น ชึบเสียงหนึ่งก็ไปทางคอขวดปากปล่องภูเขาน้ำเต้าค้นหากู้ชูหน่วนนายหญิงของมัน ไม่สนใจเย่จิ่งหานที่ถอนพิษได้เพียงครึ่งหนึ่งโดยสิ้นเชิง

ที่ราบระหว่างภูเขาทางทิศตะวันออก ฝูกวงและคนอื่นๆได้ยินเสียงคำรามนั่นของสัตว์อสูร ขาทั้งคู่ไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย บนใบหน้าอันเยาว์วัยงดงามนั่นซีดเผือดไร้เลือด

นายหญิง......

นายหญิงคงไม่ได้อยู่ในนั้นหรอกนะ?

“ฮูหยินฉู่ องครักษ์ลับของเย่จิ่งหานก็อยู่ด้านหน้า ตรงนี้น่าจะปลอดภัย รบกวนพวกท่านรออยู่ตรงนี้ ข้า......ต้องไปรับนายหญิงของข้า”

ฝูกวงไม่กล้าคิดจริงๆ หากว่านายหญิงของตัวเองเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวเองจะอธิบายกับสำนักอสุราอย่างไร จะชี้แจงกับคนทั้งเผ่าอย่างไร แล้วจะคู่ควรกับบุญคุณที่นายหญิงมีต่อเขาได้อย่างไร

“เจ้าไม่ต้องสนใจพวกเรา รีบไปดูแม่นางกู้เถอะ”

ฮูหยินฉู่ที่ลมหายใจอ่อนแอได้ยินแล้วจิตใจก็หวาดผวาเช่นกัน เป็นสัตว์อสูรอะไรถึงได้เปล่งเสียงคำรามที่สะเทือนแก้วหูจนหูจะหนวกเช่นนั้นได้ แม้แต่ฟากฟ้าทั้งผืนก็แทบจะถูกสะเทือนจนแตกแล้ว

“ฝูกวง อาหน่วนล่ะ”

ในเวลาฉับพลันนั้น เสียงอันอ่อนโยนและร้อนใจเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน หันกลับไปเห็นเจ้าสำนักชิงสวมชุดเขียวทั้งตัวที่ปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

เจ้าสำนักชิงที่ดูเหนื่อยล้า บนใบหน้าที่ดูมีความรู้สง่างามในเดิมทีเป็นความวิตกกังวลที่ยากจะปกปิดได้

“เพื่อคุ้มกันพวกเรา นายหญิงเข้าไปเผชิญหน้ากับนายน้อยหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่น ตอนนี้ยังไม่ทราบสถานการณ์ขอรับ”

“อยู่ที่ไหน”

“ด้านล่างปากปล่องของภูเขาน้ำเต้าเบื้องหน้าขอรับ”

คำพูดยังไม่สิ้นสุด เห็นเพียงเงาร่างสีเขียวของเขาแฉลบผ่านไป เบื้องหน้ายังจะมีเงาของเจ้าสำนักชิงอยู่ที่ไหนกัน