อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 353

ทุกคนต่างจ้องกู้ชูหน่วนด้วยโทสะ กู้ชูหน่วนถอยหลังหลายก้าว กล่าวด้วยความระแวดระวัง “อีกครึ่งถูกคนของหุบเขาตันหุยชิงไปแล้ว พวกเจ้ามองข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง ยังมิมอบให้พวกเจ้าแต่โดยดีหรือ?”

“หุบเขาตันหุย?” หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ใช่สิ มิเช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่าคนของหุบเขาตันหุยจะนิ่งอยู่ได้อย่างไร? ดูพวกเจ้าต่อสู้อยู่ข้างนอกนานขนาดนั้น นอกจากเส้นทางลงเขานี้แล้ว คอขวดของภูเขาน้ำเต้าโลหิต ยังมีอีกทางออกหนึ่ง ไปจากภูเขาน้ำเต้าโลหิตโดยตรง ถ้าพวกเขาได้มุกมังกร ก็น่าจะไม่ลงเขาเส้นทางนี้แล้ว”

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ระแวงในถ้อยคำของนางมาก “ทุกคน ปากนางคนนี้ไม่มีความจริงสักประโยค พวกเจ้าจะเชื่อนางไม่ได้”

ผู้อาวุโสหยุนลังเลเอ่ย “คนของพวกเราเข้าภูเขาน้ำเต้าโลหิตมา เพลี่ยงพล้ำหนัก แต่คนของหุบเขาตันหุย เหมือนจะราบรื่นไร้สิ่งกีดขวาง และไม่พบอุปสรรคอะไรด้วย”

ครั้นผู้อาวุโสหยุนกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจุนก็นึกขึ้นมาได้แล้ว “วาจานี้มิผิด ขณะนั้นข้ายังฉงนใจ เหตุใดคนของหุบเขาตันหุยจึงดวงดีเช่นนั้น ถึงกับไม่เป็นอะไรเลย ตอนนี้ตรองถี่ถ้วนแล้ว บางทีแผนที่อีกส่วนหนึ่ง อาจอยู่ในมือหุบเขาตันหุยก็เป็นได้”

สุดยอดผู้อาวุโสหวงเอ่ยด้วยโทสะ “หุบเขาตันหุยเป็นนักหลอมยาโด่งดัง อัตราการหลอมยาของพวกเขาเป็นอันดับต้นๆ ของใต้หล้า ล่วงเกินพวกเขา ก็ไม่อาจกวาดล้างคนทั้งหมดได้ ต่อไปยังซื้อยาดีได้อีกหรือ?”

“เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไร?”

“อีกเส้นทางหนึ่งอยู่ที่ไหน?” สุดยอดผู้อาวุโสหวงถาม

กู้ชูหน่วนแบมือ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แผนที่อีกครึ่งซับซ้อนมาก ข้ายังจำไม่ได้ก็ถูกคนของหุบเขาตันหุยแย่งเอาไปแล้ว ถึงข้าจะมีวรยุทธ์อยู่บ้าง แต่วรยุทธ์นั้นของข้า เป็นแค่ของเด็กเล่นเท่านั้น ไหนเลยจะเอาชนะคนของหุบเขาตันหุยได้”

“เหลวไหล!” หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ยิ่งมองกู้ชูหน่วนก็ยิ่งรู้สึกไม่น่าเชื่อถือ

“เช่นนั้นเจ้าดูแผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณให้ดีๆ เจ้าลองดูมากสักหน่อย จำแผนที่ทั้งหมดได้หรือไม่?”

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นกับเผ่าปีศาจมองทางแผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณ แต่กลับเห็นแผนที่ในกระดิ่งทลายวิญญาณบิดๆ เบี้ยวๆ คล้ายกิ้งกือ ซับซ้อนยากจะเข้าใจ แต่ละเส้นล้วนตัดสลับซับซ้อน อย่าว่าแต่จดจำ แม้ดูก็ยังดูไม่ค่อยเข้าใจ หลายจุดยังต้องผนวกร่วมกับยอดเขาจริง

“หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีอคติกับข้า แต่ส่วนรวมคือส่วนรวม ส่วนตัวคือส่วนตัว เจ้าจะเอาทุกเรื่องมาลงที่ข้าหมดไม่ได้กระมัง?”

สีหน้าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แย่ไปทุกที

คนของเผ่าปีศาจมากน้อยต่างคิด

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้โปรดปรานเย่เฟิง เห็นเย่เฟิงเป็นของส่วนตัว แต่กู้ชูหน่วนกลับช่วยเย่เฟิงไป แล้วยังชิงตัวเย่เฟิง หัวหน้ากองธงกล้วยไม้จะปล่อยไปได้อย่างไร?

“เจ้าแน่ใจว่าเจ้าไม่รู้ว่าอีกเส้นทางหนึ่งอยู่ที่ไหน?”

“หากข้ารู้ ข้ายังต้องเดินเส้นทางอันตรายนี้หรือ? ข้าก็หนีไปตามทางลัดนานแล้ว ยังรอถึงตอนนี้อีก?” กู้ชูหน่วนเบ้ปาก เหลือกตาใส่พวกเขา แล้วเอ่ยต่อ

“เห็นหรือยัง? อสูรมังกรระดับเจ็ดถูกคนของหุบเขาตันหุยสยบได้แล้ว หากพวกเจ้าไม่รีบไปอีก คนของหุบเขาตันหุยจะชิงมุกมังกรแล้ว ก็จะจากไปทางลัดแล้ว”

ไม่รู้ศึกใหญ่กลางเวหายุติไปเมื่อใด พวกเขาเอาแต่สนทนากับกู้ชูหน่วน ลืมสถานการณ์ศึกทางนั้น

เห็นเพียงอสูรมังกรถูกขังอยู่ค่ายกล ขยับไม่ได้

ทุกคนต่างตะลึงงัน

คนของหุบเขาตันหุยถึงกับขังอสูรมังกรได้ เช่นนั้นพวกเขาก็เข้ายอดเขาภูเขาน้ำเต้าไปแล้วนะสิ?

ผู้อาวุโสจุนเอ่ยอย่างรีบร้อน “สุดยอดผู้อาวุโส มิเช่นนั้นเรารีบเข้าไปดูกันเถอะ พวกเขาจะได้ไม่หนีไปเส้นทางลัด”

เหล่าสุดยอดผู้อาวุโสคำนึงถึงบางอย่าง

ยามนี้พวกเขาต่างเจ็บหนัก ฝืนตามไปก็ไม่แน่ว่าจะได้ประโยชน์ เพราะแต่ละคนล้วนบาดเจ็บในจุดตาย

แต่หากไม่ไป เกิดมุกมังกรถูกชิงไปจริงๆ คิดกลับมาชิงอีกครั้งก็ยากแล้ว