อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 364

“ไปตายเสียเถอะ!”

ความแค้นบนใบหน้าคมสันเย็นเยียบของเย่เฟิงประดาเขาท่วมสมุทร เขาดึงกระบี่ออกพรวด เลือดสดของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้กระเซ็นออกมาเฉกเช่นหยาดฝนทั่วนภา เลือดสดร้อนสาดใส่ใบหน้าขาวซีดของเย่เฟิง ทำให้เส้นสายตาเขาพร่าเบลอ

แต่นาทีนี้ เย่เฟิงกลับแจ่มชัดมากกว่าผู้ใด ดวงตาทั้งคู่ของเขาที่มีความแค้นเนืองแน่นล้วนสะท้อนใบหน้าเหลือเชื่อใบนั้นของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้

“เจ้าถึงกับกล้าฆ่าข้า...เจ้าเป็นคนที่ข้าชุบเลี้ยงแต่เล็กจนโต เจ้ากล้าฆ่าข้าได้อย่างไร? อั๊ก...”

ที่ตอบกลับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้คือการแทงเข้าอีกครั้งอย่างไร้ไมตรี

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ถูกแทงติดกันสองครั้ง ความเจ็บปวดที่ราวกับปอดฉีกหัวใจแหลกลาญในกาย แต่เขากลับไม่รู้สึก เพียงแต่จับจ้องเย่เฟิงด้วยความเดือดดาล

จากความเหลือเชื่อในแรกเริ่ม จนเป็นความผิดหวัง แล้วเป็นความโกรธ

เย่เฟิงหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง “ข้าเป็นคนที่เจ้าชุบเลี้ยงแต่เล็กจนโต? เลี้ยง? เฮอะ... ‘เลี้ยง’ ของเจ้าก็คือทรมานข้าไม่เว้นทิวาราตรี ฤดูหนาวให้ข้าเปลือยกายคุกเข่าบนพื้นหิมะรับทุกขเวทนา ฤดูร้อนเอาข้าแขวนใต้ดวงตะวันไม่กินไม่ดื่มหลายคืนหลายวัน ยังแล้วลงทัณฑ์หนัก เจ้าควักหัวใจออกมาดู เจ้าเห็นข้าเป็นคนอยู่ไหม? ในใจเจ้า ข้ายังมิสู้สุนัข สุนัขยังเลือกตายได้ สุนัขยังมีเศษขนมข้าวเหลือ ข้าล่ะ? ข้ามีอะไร...?”

“เจ้ารู้ว่าข้าอดทนอย่างไรไหม? ตอนที่ข้าถูกขังอยู่ในหอฉิวเฟิ่ง อาศัยน้ำฝนน้อยนิดทนมีลมหายใจต่อ ตอนที่ข้าหิวจนทนไม่ไหว กัดเลือดเนื้อตัวเองเป็นอาหารทั้งเป็น ข้าโขกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแลกเศษข้าวคำหนึ่งมาได้”

“ตอนเจ้าอารมณ์ก็ตี อารมณ์ไม่ดีก็ตี เจ้าเคยสนใจทุกข์สุขของข้าหรือไม่?”

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้เอ่ยด้วยโทสะ “ข้าให้ความรุ่งโรจน์หาที่เปรียบไม่ได้กับเจ้า ให้เจ้าเป็นทาสบำเรอที่สูงส่งที่สุดในเขาสูบวิญญาณ”

เย่เฟิงโต้กลับอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย “นั่นเป็นข้าอาศัยเลือดเนื้อตัวเอง อาศัยร่างกายตัวเองแลกมา ตอนเด็กข้าแค้นเจ้า โตมาแค้นเจ้า ตอนนี้ยิ่งแค้นเจ้า ร่างกายข้า หัวใจของข้า กระทั่งเลือกเนื้อกระดูกวิญญาณของข้าก็แทบอยากหักกระดูกเจ้า กินเลือดเจ้า ถลกหนังเจ้า กระชากเส้นเอ็นเจ้า!”

ทุกครั้งที่ได้ยินหนึ่งประโยค จิตใจหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็เย็นไปหนึ่งส่วน

ถ้อยคำเหล่านั้น ตอนนั้นเย่เฟิงก็เคยพูดกับเขาแล้วหนหนึ่ง เขาเพียงรู้สึกโกรธ ทว่าตอนนี้ เขากลับรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

อดีตของเขา ทรมานเขาเป็นสุขจริง แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อเย่เฟิง กลับไม่อาจเทียบได้กับทาสบำเรอคนอื่นๆ

เขาบอกจะส่งเย่เฟิงให้หัวหน้ากองธงโบตั๋น ให้คนอื่น ก็เพียงพูดแต่ปากเท่านั้น เขาไม่มีทางมอบเย่เฟิงให้คนอื่นจริงๆ

สำหรับการฆ่าเย่เฟิง เขาฆ่าได้ แต่คนอื่นกลับห้ามทำร้ายเขาแม้ปลายก้อย

เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีความรู้สึกอย่างไรต่อเย่เฟิง แต่เขาแทงเขาสองครั้งติดกัน และสองครั้งนี้ก็เป็นบาดแผลถึงชีวิต

เย่เฟิง...ไม่คิดให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ

เขาจะไม่ผิดหวังได้อย่างไร?

“หากข้าไม่รุนแรงกับเจ้าสักหน่อย เจ้าจะจำข้าได้อย่างไร? หากเจ้าไม่ชอบให้ข้าใช้รูปแบบนี้กับเจ้า ข้าก็เปลี่ยนรูปแบบ...ซี้ด...”

กระบี่ในมือเย่เฟิงแทงลึกเข้าไปอีกหลายนิ้ว เขาแทบเค้นประโยคหนึ่งออกมาจากร่องฟัน “เจ้าช่างน่าขยะแขยงนัก ข้าเย่เฟิง ไม่ใช่ทาสบำเรอที่เรียกก็มา โบกมือก็ไปของเจ้าอีก!”

“เจ้าอยากฆ่าข้าจริงหรือ?”

เย่เฟิงไม่ตอบกลับ แต่จากกำลังที่เพิ่มไม่หยุด ท่าทางที่แทบอยากทำให้กระบี่เข้าไปอยู่ในตัวเขามิด เย่เฟิงอยากเอาชีวิตเขาเสียเดี๋ยวนี้

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ถูกกระตุ้นโดยสมบูรณ์แล้ว

เขากำกระบี่ยาวแน่น สกัดกระบี่ยาวที่ลึกมากขึ้นทีละนิด มืออันหนาใหญ่แทบถูกกระบี่เฉือนขาด เลือดสดไหลติ๋งๆ

“ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าตายขนาดนั้น เช่นนั้นเราก็ตายด้วยกันเถอะ”

ว่าแล้วหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็ปล่อยมือพลัน ปล่อยให้กระบี่ยาวเข้าสู่ร่างกายตนเอง พลิกมือขวา มีดสั้นเป็นประกายเล่มหนึ่งอยู่ในมือเขา

มุมปากเขาคลี่รอยยิ้มอำมหิตและมีเล่ห์เสน่ห์ ทันใดนั้นก็เสือกเข้าทรวงอกของเย่เฟิงแบบใกล้ชิดด้วยความเคยชิน