อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 366

ถ้อยคำประโยคเดียวทำให้ความเมตตาของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ที่ผุดขึ้นอย่างยากยิ่งหายไปอีกครั้ง

เขาเอ่ยด้วยโทสะ “ไอ้บัดซบที่ไม่เชื่อฟัง เช่นนั้นเจ้าก็ไปตายเถอะ!”

ฝ่ามือของเขาซัดออกทันที

เย่เฟิงหัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะมาถึง เขากรีดสายรัดเอว ปล่อยให้เรือนร่างตกสู่ทะเลโลหิตหมื่นจั้ง

ในหุบเขา ได้ยินเสียงเย็นชาของเขาชัดเจน

“ข้าเย่เฟิง ต่อให้ต้องตายก็ไม่ขอตายในเงื้อมมือเจ้า! หากมีชาติหน้า แม้นทั้งปฐพีผันแปรเป็นนรก ข้าก็จะแก้แค้นให้ถึงที่สุด หากไม่มีชาติหน้า ข้าจะเป็นผีร้าย ตามรังควานเจ้าทุกชาติไป ข้าขอสาปแช่งเจ้า!”

ทุกถ้อยคำของเย่เฟิง สีหน้าของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้แย่ไปส่วนหนึ่ง

หัวใจเขาหวีดหวิว รู้สึกผิดแปลก ที่สะท้อนอยู่ในดวงตากระพรวนทองแดงลูกโตคู่นั้นล้วนเป็นความเคียดแค้นของเย่เฟิง

“เย่เฟิง...”

กู้ชูหน่วนคำรามเสียงดัง เส้นเลือดฝอยตาแตก อย่างไรก็ไม่อาจยอมรับคนเป็นๆ คนหนึ่งดับอนาถต่อหน้านางเช่นนี้

นางคลับคล้ายคลับคลาเหมือนได้ยินเสียงพึมพำแผ่วเบาของเย่เฟิง

“ได้รู้จักเจ้ากับเซียวหยู่เซวียน เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเย่เฟิง ขอบคุณเจ้าที่ทำให้ขารู้ว่าอะไรคือศักดิ์ศรี อะไรคือความเชื่อถือ อะไรคือ...ความสุข ขอโทษ...ข้าไม่สามารถหามุกมังกรที่เหลือเป็นเพื่อนเจ้าได้แล้ว...”

“อ้า...”

กู้ชูหน่วนคำรามอย่างเกรี้ยวกราด แทบอยากกระโดดลงไปตามตัวเย่เฟิงกลับมา

แต่นางรู้ แม้นางกระโดดลงไป เย่เฟิงก็กลับมาไม่ได้แล้ว

ทะเลโลหิตเดือดพล่านนับพันองศา อัตรารอดชีวิตโดยรวมแล้วคือศูนย์

“ซี้ด...”

จิตสังหารนางปรากฏ นัยน์ตาคมดุจคมมีดพุ่งไปทางหัวหน้ากองธงกล้วยไม้อย่างรุนแรง ทั่วสรรพางค์กายแผ่ซ่านข้าคือเอกะ บุคลิกกวาดล้างหกด้านแปดทิศสูงสุด

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ตื่นตะลึง

จิตสังหารแรงกล้า

บรรยากาศรอบตัวทรงพลัง

หญิงตรงหน้า เป็นแค่คนอ่อนแอระดับหนึ่งระยะกลางจริงหรือ?

อี้เฉินเฟยที่ระโหยโรยแรง ดวงตาพร่าเบลอ คล้ายมองเห็นหงส์แลปฐพีเก่าก่อน กู้ชูหน่วนที่กวาดล้างเก้าสวรรค์สิบพิภพ

ครั้นนางลงมือ ฟ้าดินเปลี่ยนสี ดวงดาวเคลื่อนคล้อย ผู้กล้าทั้งมวลใต้หล้าล้วนอดสยบแทบเท้านางไม่ได้

อี้เฉินเฟยอยากพยายามลืมตาขึ้น แต่จนใจด้วยหนังตาหนักเกินไป ไม่ว่าเขาจะลืมอย่างไรก็ลืมไม่ขึ้น ได้แต่มองความสามารถกู้ชูหน่วนเพิ่มพรวดอย่างสะลึมสะลือ แต่ละกระบวนท่าล้วนแฝงพลังไพศาลที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน ทำจนหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไร้กำลัง แทบถูกซัดฝ่ายเดียว

“อั๊กๆๆ...”

หัวหน้ากองธงกล้วยไม้กระอักเลือดไม่หยุด แม้แต่ฟันหน้ายังถูกกู้ชูหน่วนทำหักดื้อๆ

มุมปากอี้เฉินเฟยยิ้มบาง ยิ้มได้อ้างว้างและตรอมตรม

อาหน่วนของเขา...เหมือน...กลับมาแล้ว...

“ตึก...”

หนังตาของอี้เฉินเฟยหนักเกินไป ทุกสิ่งเบื้องหน้า ทุกสิ่งข้างหู เขามองไม่เห็นและไม่ได้ยินอีก หมดสติโดยสมบูรณ์

เสียงเมื่อครู่ของกู้ชูหน่วนโหยหวนเกินไป คนเกือบทั้งภูเขาน้ำเต้าโลหิตต่างได้ยิน

สีหน้าน่าหลันหลิงลั่วที่กำลังโรมรันดุเดือดกับหัวหน้ากองธงโบตั๋นเปลี่ยนพลัน ใช้กระบวนท่าหลอกผละออกจากหัวหน้ากองธงโบตั๋น แล้วมุ่งไปทางกู้ชูหน่วนอย่างเร็วรี่

เย่จิ่งหานที่กำลังรักษาอยู่ในช่วงสำคัญไม่อาจสนใจการฟื้นฟูกำลังภายในของตนเอง โบกมือขวา คลุมชุดคลุมตัวหนึ่งลวกๆ เรือนกายประหนึ่งสายลม อันตรธานไร้ร่องรอย

“ท่านอ๋อง พิษของท่านยังเหลืออีกหน่อยจึงขจัดเสร็จ กำลังยุทธ์ยังไม่ฟื้นคืน ให้ข้าน้อยไปหาพระชายาเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“ทุกคนหลีกไป วันนี้ผู้ใดกล้าขวางข้า ก็อย่าหาว่าข้าลงมือไร้ไมตรี”

หัวใจของเย่จิ่งหานเต้นตุบตับๆ แม้เพิ่มความเร็วถึงขีดสุด เขาก็ยังรู้สึกช้า

เสียงโหยหวนราวปอดฉีกหัวใจแหลกลาญนั้น เขาแทบไม่อยากคิดว่ากู้ชูหน่วนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

พวกเขานึกว่ากู้ชูหน่วนต้องเจอศัตรูตัวฉกาจที่สุดเป็นแน่ พบกับคู่ต่อสู้ที่ไม่เคยมีมาก่อน

กลับคิดไม่ถึง รอพวกเขาเร่งไปถึงแล้ว กลับเห็นกู้ชูหน่วนไล่ซ้อมหัวหน้ากองธงกล้วยไม้